Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που είχε γραφτεί το 2014 από την “πρωτοβουλία αναρχικών sonars στο σκοτάδι” για την πτωματοφαγία, με αφορμή τα καλέσματα για “συλλογικό τσίκνισμα” σε αυτοδιαχειριζόμενους, αυτοοργανωμένους, πολιτικούς χώρους.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΓΙΑ «ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΤΣΙΚΝΙΣΜΑ»
Το πλήθος των καλεσμάτων για τον «εορτασμό» της τσικνοπέμπτης σε αυτοδιαχειριζόμενους, αυτοοργανωμένους, πολιτικούς χώρους στάθηκε ως αφορμή για την παραγωγή αυτού του κειμένου. Δεν αποτέλεσε για μας έκπληξη το πρόταγμα για «συλλογικό τσίκνισμα» αλλά μια καλή ευκαιρία να θέσουμε κάποια ζητήματα από την πλευρά μας, ως αναρχικοί που αποτελούμε κομμάτι του κινήματος για την απελευθέρωση των ζώων. Οι παραλήπτες του κειμένου δεν επιλέχτηκαν εξονυχιστικά, στέλνουμε το κείμενο ηλεκτρονικά σε όσες συλλογικοποιήσεις βρήκαμε με ευκολία ότι δημοσίευσαν ένα τέτοιο κάλεσμα. Για όσες πραγματοποίησαν κάτι σχετικό αλλά δεν υπέπεσαν στην αντίληψή μας και για όσους πιθανώς ενδιαφέρονται σχετικά, το δημοσιεύουμε στο Indymedia. Ο καθένας μπορεί να προωθήσει το κείμενο όπως ενδεχομένως θέλει αλλά δεν επιθυμούμε την αναδημοσίευση του σε διαμεσολαβούμενα από τη διαφήμιση μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μαζικής καταγραφής –παρακολούθησης όπως Facebook, Twitter κ.ο.κ.
Η βάση στην οποία θεμελιώνεται η κριτική μας προς αυτά τα καλέσματα εμπεριέχει την άποψη ότι οι πολιτικοί χώροι (αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι με πολιτική χροιά, στέκια λαϊκών συνελεύσεων, στέκια αναρχικών, καταλήψεις κ.α.) γεννούν προτάγματα και καλούν στη συλλογικοποίηση κάποιων αγώνων ή αναγκών, θέτοντας σχετικά κριτήρια, παράγοντας αναλύσεις, λόγο και προσεγγίσεις. Κάθε αφίσα που καλεί σε μια εκδήλωση ή δράση αναγιγνώσκεται ως μια πρόταση ή προτροπή. Η πρόταση αυτή μπορεί να αποτελεί ιδανική λύση για μια συγκεκριμένη περίπτωση είτε μπορεί να γενικευτεί και να αποτελέσει εργαλείο για την κατάστρωση του σχεδίου δράσης και άλλων αγωνιζόμενων. Εν ολίγοις, τα όσα συμβαίνουν μέσα στους χώρους του ριζοσπαστικού κινήματος οφείλουν να είναι και προταγματικά ενώ τα όσα δημοσιεύονται και με τη μορφή καλέσματος σε κάτι είναι εκ φύσεως προταγματικά. Αποτελούν, δηλαδή, μια πολιτική τοποθέτηση στα πράγματα.
Ποιες είναι, λοιπόν, οι εκάστοτε πολιτικές σχετικές τοποθετήσεις που πλαισιώνουν τέτοιου τύπου καλέσματα; Μάλλον επιδερμικές: «Συλλογικοποιούμε την ανάγκη μας, που είναι να γλεντήσουμε μια τέτοια μέρα».
Εδώ όμως και κάτι δεκαετίες, σε παγκόσμιο επίπεδο, αναπτύσσεται ένα πολυμορφικό κίνημα για την απελευθέρωση των μη ανθρώπινων όντων από την εκμετάλλευση και την καταπίεση που ασκούν στα κορμιά τους οι ανθρώπινοι δυνάστες τους. Το κίνημα αυτό έχει υπάρξει ως ένα από τα δυναμικότερα που έχουν αναπτυχθεί. Από τη Jill μέχρι τον Barry Horne και από τις αναρίθμητες δράσεις του ALF ως τις απελευθερώσεις χιλιάδων Μινκ στην ελλάδα οι νεκροί αγωνιστές, οι φυλακισμένοι, οι διωκόμενοι, οι φυγάδες κι όσοι δραστηριοποιούνται σχετικά συνιστούν μια δυναμική μάζα αυτόνομων ανθρώπων- ομάδων που δε σταμάτησαν ποτέ να θέτουν τα ερωτήματα, να εξελίσσονται θεωρητικά και να παλεύουν με κάθε μέσο μέχρι και το τελευταίο κλουβί του κόσμου να παραμείνει άδειο. Σε πολλές πόλεις συγκροτούνται συλλογικότητες που καλούν σε συζητήσεις, προβάλουν ταινίες και ντοκιμαντέρ, παράγουν λόγο και δράση. Το υλικό πλέον για να ενημερωθεί κανείς είναι άφθονο χάρη στην προσπάθεια πολλών συντρόφων που μεταφράζουν, συντάσσουν κείμενα ή μπροσούρες, προσπαθούν να εντάξουν το πρόταγμα της απελευθέρωσης των μη ανθρώπινων ζώων στην πολιτική ατζέντα του ριζοσπαστικού χώρου.
Στην αντίπερα όχθη αυτής της πραγματικότητας απαντάται ένα παράξενο φαινόμενο. Μια άλλη μάζα ανθρώπων που «δεν ήξερε», «δεν συμφωνούσε» αλλά δεν το έψαξε και ποτέ, «ενδιαφερόταν» αλλά δεν ήξερε πού να απευθυνθεί, αγαπούσε το σκύλο της αλλά η μυρωδιά της σάρκας που ψήνεται «της γαργαλούσε το στομάχι και δεν μπορούσε να αντισταθεί», συμφωνούσε «αλλά έτσι είχε μάθει να τρώει», συμφωνούσε «αλλά είχε χαμηλό αιματοκρίτη» ή έκλεινε τα μάτια της μπροστά σε αυτήν την οφθαλμοφανή αλήθεια. Και από εκεί που η συζήτηση κινείται γύρω από τις δυνατότητες της ανάπτυξης του κινήματος αυτού ξαφνικά καταλήγει στην κοιλιοδουλία του καθενός που δεν μπορεί να βάλει τέλος στην πλήρωση του στομάχου του με πτώματα. Κι έτσι απλά μια δια(σ)τροφική συνήθεια είναι αρκετή για να αγνοείται συστηματικά και κατ΄ επανάληψη η δραστηριοποίηση ενάντια στις μαζικές γενοκτονίες, στα ατομικά βασανιστήρια, στις μαζικές δολοφονίες, στον εγκλεισμό, τον πόνο και τη φρίκη δισεκατομμυρίων μη ανθρώπινων ζώων ανά τον κόσμο. Είναι πρωτοφανές το πώς το συγκεκριμένο κίνημα, παρά το πλήθος των εμφανίσεων και των εκφάνσεών του παραβλέπεται επιδεικτικά. Είναι προκλητική η ευκολία με την οποία παρακάμπτεται η σχετική πολιτική τοποθέτηση από τους «διαφωνούντες». Πώς, λοιπόν, ενώ τα ερωτήματα έχουν τεθεί επί τάπητος με πολιτικούς-κινηματικούς όρους κάποιοι δεν κάνουν καν τον κόπο να σκεφτούν τι έχουν να αντιπαραβάλουν και καλούν σε εκδηλώσεις εκθείασης της πτωματοφαγίας; Πώς όταν οι σύντροφοί σου αγωνίζονται για κάτι τους το πετάς στη μούρη, χωρίς καν να μπορείς να στηρίξεις τη θέση σου; Πώς έχει συμβεί στον ελλαδικό χώρο ο πιο ύπουλος εχθρός αυτού του κινήματος να βρίσκεται στην «αγαθή αφέλεια» των κατά τ’ άλλα συντρόφων μας;
Να υπενθυμίσουμε κάποια πράγματα γι’ αυτούς που «δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν άκουσαν» αλλά και για εκείνους που σύντομα θα καταλάβουν πως η ολική απελευθέρωση δεν μπορεί παρά να ισοδυναμεί με την καταστροφή κάθε εξουσίας, με το τέλος της επιβολής του ανθρώπου στον άνθρωπο, με τη λήξη της κυριαρχίας του ανθρώπου στη φύση, με το γκρέμισμα κάθε πτυχής της δυναστείας του ανθρώπου στα μη ανθρώπινα ζώα.
«Για μας κάθε αισθανόμενο ον που του επιβάλλεται η στέρηση της αυτενέργειας, ο εγκλεισμός, η καταπίεση, ο βασανισμός, ο πόνος, ο φόβος, ο θάνατος με σκοπό την ικανοποίηση ερευνητικών ορέξεων ή άλλων ανθρώπινων διαστροφικών και διατροφικών συνηθειών, είναι ένας από τους «από κάτω» αυτού του κόσμου. Αυτού του κόσμου που στηρίζεται στο αίμα των εκμεταλλευομένων και μαχόμαστε εναντίον του.» Ασπροδόντης
Ακόμα και οι πιο διεστραμμένοι «επιστήμονες» που εκτελούν αποτρόπαια πειράματα στα ζώα λαμβάνουν κάθε δυνατό μέτρο προκειμένου αυτά να μην το σκάσουν σε μια μάταιη προσπάθεια να αποφύγουν τον πόνο, την θλίψη, τον τρόμο. Όταν παίρνονται μέτρα διαχείρισης του πόνου ή του φόβου τότε δεν χρειάζεται κι άλλη απόδειξη ότι αυτά υπάρχουν. Οι ζωοτόμοι παραδέχονται ότι για να μπορέσουν να εκτελέσουν τα βασανιστήρια τους πάνω στα ποντίκια, βδομάδες πριν, τα χαϊδεύουν και τα φροντίζουν για να τους εμπιστευτούν. Στα εργοστάσια της μαζικής σφαγής η οσμή του αίματος και των ουρλιαχτών τείνουν να περιορίζονται από τους σφάχτες γιατί κάνουν τα ζώα να αρνούνται να προχωρήσουν προς την κατεύθυνση που βρίσκεται ο θάνατος. Πολλοί από τους συντρόφους μας συμβιώνουν με κάποιο σκύλο ή γάτα και δεν χρειάζεται να τους αποδείξουμε ότι τα ζώα αυτά φοβούνται, λυπούνται, προσμένουν κάτι με χαρά, σχεδιάζουν τις κινήσεις τους κ.α. Ο σκύλος και η κατσίκα μπορεί να σκέφτονται διαφορετικά αλλά σκέφτονται, νιώθουν και αδιαμφισβήτητα το πιο σημαντικό που κατέχουν είναι η ίδια τους η ζωή. Και τη θέλουν. Τα παραπάνω, όχι απλά είναι αυταπόδεικτα με μια γρήγορη ματιά στον κόσμο που μας περιβάλλει αλλά και πλήρως τεκμηριωμένα. Ποιά λοιπόν ηθική συζήτηση και διεργασία ιεράρχησε αυτά τα όντα και έκανε το σκύλο άξιο περισσότερου σεβασμού; Μάλλον η παράδοση: το ένα το τρώμε στην ελλάδα, το άλλο όχι… Σε άλλες χώρες οι προτιμήσεις διαφέρουν. Όταν όμως ένα όν έχει την ικανότητα να αισθάνεται, και παρεμπιπτόντως με τρόπο εξαιρετικά όμοιο του ανθρώπινου, να αντιστέκεται στα δεινά του και να σκέφτεται, χρήζει ηθικής αντιμετώπισης. Μπορεί στη σύνταξη αυτού του ηθικού κώδικα να μην μπορεί να συμμετέχει με την άποψή του (όπως άλλωστε και τα βρέφη ή άνθρωποι με διανοητική καθυστέρηση δεν καταφέρνουν να ορίσουν με λέξεις τον τρόπο που θέλουν να τους φέρονται) αλλά είναι προφανές ότι η κακή μεταχείριση το δυσαρεστεί και το ίδιο έχει δική του αντίληψη για το τι είναι ευχάριστη ζωή. Η βιβλιογραφία για τον συναισθηματικό κόσμο των ζώων και τις ηθικές υποχρεώσεις των ανθρώπων είναι ήδη πλούσια και διαθέσιμη για περαιτέρω μελέτη.
Επομένως, η πτωματοφαγία- κρεοφαγία απορρίπτεται γιατί δεν διαφέρει σε ηθικό επίπεδο από τη βρώση ενός ανθρώπου και συνεπάγεται την δολοφονία και τη φθορά μιας ατομικότητας (είτε το ζώο έζησε φρικιαστικά σε μια βιομηχανία, είτε στην αυλή του χωριού σου). Επίσης, δεν είναι απαραίτητο για την υγεία να τρώει κανείς άλλους για να επιβιώσει και ζωντανό παράδειγμα αυτού είμαστε όλοι εμείς που παρότι δεν κανιβαλίζουμε παραμένουμε υγιείς. Όσο για το αν είναι στη φύση μας ανεξάρτητα από το τι θα αποφανθεί εντέλει η επιστήμη να θυμίσουμε ότι στη φύση μας ως άνθρωποι είναι και η δημιουργία ομάδων πολυγυνίας που το αρσενικό εξουσιάζει τα θηλυκά του. Ενάντια όμως σε αυτό έχουν γίνει αγώνες και έχουν δημιουργηθεί κινήματα με μεγάλες παρακαταθήκες. Εν ολίγοις, η χορτοφαγία δεν αποτελεί για μας ΤΟ πρόταγμα αλλά μια αυτονόητη, ελάχιστη ως και μηδαμινή, αλλά απαραίτητη για όλους τους λόγους του κόσμου επιλογή. Μπορούμε να δεχτούμε ότι κάποιοι και κάποιες πολεμούν τις αδυναμίες τους προς αυτήν την κατεύθυνση, χωρίς να τα έχουν καταφέρει ακόμα, αλλά αυτό δεν έχει προφανώς καμία σχέση με το κάλεσμα σε γλέντι συλλογικής κρεοφαγίας.
Ένα ακόμα βασικό σημείο που εντοπίζουμε αναφέρεται στον διακαή πόθο του ανθρώπου να κυριαρχήσει επί της φύσης. Σε τέτοιες γιορτές όπως αυτής της τσικνοπέμπτης, που μάλιστα είναι και ξεκάθαρα θρησκευτική φιέστα (θα αναφερθούμε αναλυτικότερα αργότερα επ΄αυτού στο Υ.Γ.2.), οι γλεντζέδες μαζεύονται γύρω από τα κουφάρια των ζώων που ψήνονται. Η εικόνα αυτή είναι μια άριστη σκιαγράφηση της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου που θέλει να μοιάζει δυνατός και κυρίαρχος απέναντι στα άλλα όντα. Οι σούβλες και οι ψησταριές καθώς και τα γύρω χαχανίσματα είναι σύμβολα της περιφρόνησης του ζώου που μέχρι πρότινος ήθελε να τρέχει στα λιβάδια αλλά τελικά κατέληξε να γεμίζει την μπάκα κάποιων, ως «θυσία». Αυτή η άρρωστη προσέγγιση του κόσμου που μας περιβάλει είναι βαθιά ριζωμένη ακόμα και στις «ριζοσπαστικές» θεωρήσεις και κοσμοθεωρίες κι έτσι υιοθετείται ακατέργαστη από αγωνιζόμενους στο σήμερα. Ο Μπούκτσιν γράφει στο βιβλίο του «Ξαναφτιάχνοντας την κοινωνία»: «Ακόμη και ο Μαρξ, πράγμα που είναι λιγότερο γνωστό, δικαιολόγησε την ανάδυση της ταξικής κοινωνίας και του κράτους ως ενδιάμεση βαθμίδα (ιστορική αναγκαιότητα) προς την κυριάρχηση επί της φύσης που συνεπάγεται την απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Στη βάση της ισχύος αυτού ακριβώς του ιστορικού οράματος διατύπωσε ο Μαρξ την υλιστική αντίληψή του για την ιστορία και την πίστη του στην αναγκαιότητα της ταξικής κοινωνίας ως ενδιάμεσης βαθμίδας στην ιστορική πορεία προς τον κομμουνισμό».
Εμείς θεωρούμε πως ο αγώνας ενάντια στην εξουσία δεν πρέπει να περιορίζεται στην οργή μας ενάντια στα αφεντικά ή τους φασίστες αλλά να αποτελεί μια συνεχή διαδικασία ανάλυσης και απόρριψης των κοινωνικών ρόλων, των επιβεβλημένων σχέσεων, των καταλοίπων της ιδεοληψίας ή της παράδοσης που βρίσκονται μέσα μας. Η επιβολή του ανθρώπου στους μη ανθρώπους είναι η πιο αδίσταχτη εκδοχή της επιβολής της εξουσίας που έχει ασκηθεί από το είδος μας. Αρκεί κανείς να κοιτάξει τον αριθμό των δολοφονημένων σε σφαγεία, σε πειραματικά εργαστήρια, σε εργοστάσια παραγωγής γούνας ή να δει σκηνές από ζώα σε αιχμαλωσία σε τσίρκο, pet shop, ή ζωολογικούς κήπους. O Brian Dominick στο κείμενο «Απελευθέρωση των Ζώων και Κοινωνική Επανάσταση» λέει ότι «Το να αποφασιστεί πως η μία καταπίεση είναι έγκυρη ενώ η άλλη όχι, περιορίζει συνειδητά την κατανόηση κάποιου για τον κόσμο· σημαίνει πως κάποιος παγιδεύεται σε μία εθελοντική άγνοια, τις περισσότερες φορές για την προσωπική του ευκολία».
Όλα τα παραπάνω για μας, όπως είναι ξεκάθαρο, δεν εκπορεύονται από μία αποσπασματική χορτοφαγική διατροφική προτίμηση ούτε από μία φιλοζωική ευαισθησία, αλλά από την συνολική μας άρνησή να αποδεχτούμε την δολοφονική ηθική του πολιτισμού της εξουσίας.Μιας εξουσίας που πέρα από τα σφαγεία ζώων που προορίζονται για τροφή ή για ένδυση, επεκτείνεται, πάντα στο όνομα της “προόδου” και της “ανάπτυξης”, στα εργοτάξια αποψίλωσης ολόκληρων δασικών εκτάσεων, στα πειραματικά εργαστήρια-κολαστήρια βελτίωσης εφαρμογής του ελέγχου και σε κάθε άλλο πεδίο εφαρμογής του τεχνοεπιστημονικού συμπλέγματος.
Η θέση η δική μας- ως αναρχικών- απέναντι σε αυτή τη συνθήκη εκφράζεται εύστοχα στα παρακάτω λόγια του συντρόφου Γιάννη Μιχαηλίδη, που βρίσκεται φυλακισμένος για την υπόθεση της διπλής απαλλοτρίωσης τραπεζών στο Βελβεντό.Τα λόγια αυτά προέρχονται από την απομαγνητοφώνηση εκδήλωσης αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του ’13 στο Κ*ΒΟΞ, και αποτελούν απάντηση του συντρόφου σε σχετική ερώτηση που του έγινε.
« Πώς μέσα από μία ανθρωποκεντρική, απελευθερωτική διαδικασία θα επέλθει η καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας; Το τεχνοβιομηχανικό σύστημα και οι επιστήμες, όπως και άλλες μορφές εκμετάλλευσης με ανθρώπινο και μη προσανατολισμό, θεωρείτε ότι είναι μικρότερης σημασίας;
Θα ήθελα να πω κάποια πράγματα πάνω σε αυτό.Προφανώς τη σημασία της την ιεραρχεί ο καθένας διαφορετικά κι αυτό έχει να κάνει με τα βιώματα του και τις επιθυμίες του.Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποιο…ότι υπάρχει δηλαδή μία αντικειμενική σημασία.
Για εμένα είναι επίθεση του εξουσιαστικού συστήματος μέσω της τεχνοεπιστήμης στη φύση συνολικά.Προφανώς είναι κάτι που και αναγνωρίζω ότι με επηρεάζει και φυσικά θέλω να το πολεμήσω.
Θεωρώ ότι αυτό καλό είναι να γίνει επιτέλους αποδεκτό και από το μεγαλύτερο μέρος της κοινότητας του αναρχικού αγώνα γιατί, ειδικά στον ελλαδικό χώρο, δε δίνεται η αρμόζουσα σημασία σε αυτά τα ζητήματα.
Είναι νομίζω αυτή τη στιγμή η αιχμή της επίθεσης του κεφαλαίου που καταστρέφει τα πάντα και αυτό φυσικά δεν επηρεάζει μόνο τη φύση.Ακόμα δηλαδή και αυτούς που το βλέπουν ανθρωποκεντρικά,τους επηρεάζει άμεσα.
Αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν μαζικοί ξεριζωμοί από σημεία του πλανήτη, τα οποία πλέον δεν θα είναι βιώσιμα.Για εμένα, όπως είναι σύμφυτη η εκμετάλλευση του ανθρώπου και η εκμετάλλευση της φύσης, έτσι πρέπει να είναι σύμφυτος και ο αγώνας.Και όσον αφορά σε αυτό με τοτη ανθρωποκεντρική αντίληψη, προφανώς και δε νομίζω ότι είναι σωστή μία τέτοια αντίληψη και στάση.Νομίζω ότι είναι μια συνολικότερη αντίληψη και στάση που με βρίσκει φιλοσοφικά πιο σύμφωνο.
Αλλά πέρα από αυτά τα ζητήματα- τα φιλοσοφικά- σημασία έχει η δράση μας, σημασία έχει το τι κάνει καθένας για να αντιπαρατεθεί σε αυτό το σύστημα.Και η δράση δεν αφορά μόνο στην «επίσημη» πολιτική δράση, να το πω έτσι, αφορά και στο τι κάνει ο καθένας στην καθημερινότητά του και το πως «στέκεται» ο καθένας απέναντι σε αυτό το πράγμα.Το κατά πόσο αποτελεί κομμάτι αυτού του συστήματος με το να είναι ένας καταναλωτής,ένας αδηφάγος υπερκαταναλωτής μέχρι, ας πούμε, το γεγονός ότι εργάζεται κάποιος για παράδειγμα στα μεταλλεία της Χαλκιδικής.
Δεν θα μπορούσε αυτό να συνάδει με τον αναρχικό αγώνα.Θα μπορούσαμε να πούμε ότι επειδή σήμερα εκεί έχει προκύψει ένα πεδίο αγώνα, κάποιος που εργάζεται σε αυτό το μέρος δε θα μπορούσε,[…] να έχει μία αντίληψη αναρχική.
Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος δεν έχει τη δυνατότητα να αναθεωρήσει.Όλοι μπορούν να αναθεωρήσουν όσον αφορά σε κάποιες επιλογές τους, απλά, έχει σημασία για το πως κρίνεται η επιλογή του καθενός και η στάση του μέσα σ’ αυτό το σύστημα.
Για μένα το βασικό στοίχημα που τίθεται στο συλλογικό επίπεδο για τους αναρχικούς είναι το να οργανώσουμε και να στρέψουμε τη δράση μας ακριβώς εκεί.Να σαμποτάρουμε τις δομές της τεχνοεπιστήμης, τα επιστημονικά εργαστήρια, ακόμα και μηχανισμούς που θεωρούνται κοινής ωφελείας, όπως η Δ.Ε.Η. για παράδειγμα.Στην πραγματικότητα περνάμε πάνω από την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης.Δεν νοείται να αποδεχόμαστε την εξάρτηση των ανθρώπων από κάτι το οποίο καταστρέφει και υπονομεύει το ίδιο τους το μέλλον, όχι μόνο των ανθρώπων, βέβαια, αλλά και της φύσης.Αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή: η εξάρτηση από το σύστημα διανομής του ρεύματος, η ίδια η παραγωγή και οι διανομείς του ρεύματος είναι υπονόμευση του μέλλοντος μας, καταστρέφοντας τα πάντα για να γίνεται αυτό.Από τον λιγνίτη που μολύνει τη ατμόσφαιρα μέχρι τα φράγματα που καταστρέφουν ποτάμια.
Ακριβώς και για αυτό το λόγο πρέπει να δουλέψουμε.Η κριτική μας πρέπει να είναι συλλογική και να μην πέφτει στην παγίδα των λαϊκισμών, που είναι για να «χαϊδέψει» τα αυτιά της κοινής γνώμης, αποδεχόμενοι τέτοιου είδους έννοιες, όπως το ότι το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό.Δηλαδή το ρεύμα περνάει πάνω από αυτό.Όπως π.χ. η ιατρική επιστήμη, όπως είναι διαμορφωμένη σήμερα,περνάει πάνω από το βασανιστήριο των πειραματόζωων.
Αυτό σαν αναρχικό δε θα μπορούσε να με βρει σύμφωνο, ότι έχει δηλαδή μια παραπάνω αξία η ζωή των ανθρώπων ή η εξάρτησή τους από την ιατρική επιστήμη, όταν γίνεται με αυτό τον τρόπο.Και αυτό αφορά όλους τους τομείς της ζωής, της κοινωνικής ζωής, όπως έχει οργανωθεί απο το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα.
Για μένα το πρόταγμα είναι μια συνολική αντίθεση και κριτική και πάντα επίθεση και σαμποτάζ, γιατί ακριβώς αυτό το πράγμα εξελίσσεται και όσο εξελίσσεται υπονομεύει και τις δυνατότητες να αγωνιστούμε.Δηλαδή όσο μπαίνουνε κάμερες σε κάθε σημείο, όσο εφευρίσκονται νέα εγκληματολογικά όπλα όπως το DNA, όσο ο πολιτισμός αυτός διαχέεται, μπαίνει μία οθόνη σε κάθε σημείο πίσω από μία κάμερα και ο κάθε πιτσιρικάς αποβλακώνεται μπροστά στα videogames, όσο γίνεται αυτό, υπονομέυεται και η δυνατότητα να γωνιστούμε πλέον για να πολεμήσουμε αυτό το σύστημα.Είναι ένα διαρκές στοίχημα.Πρέπει να εξελιχθούμε κι εμείς απέναντί του.
Δεν πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει μια πρωτογονιστική στάση, γιατί σίγουρα δε γίνεται να πολεμήσεις αυτό το σύστημα χωρίς να χρησιμοποιήσεις τα ίδια τα μέσα που παράγει και δεν έχει και κανένα νόημα κάτι τέτοιο.Δεν μπορείς να είσαι «καθαρός» απέναντι σ’ένα βρώμικο σύστημα.Σημασία έχει να το πολεμήσουμε με όλα τα μέσα,να το σαμποτάρουμε και να εξελιχθούμε κι εμείς.Να ζήσουμε με έναν καλύτερο τρόπο και σίγουρα συνειδητά σε αρμονία με τη φύση και τους ανθρώπους γύρω μας. »
Υ.Γ. 1. Μπορεί να ξενίζει κάποιους ότι αυτή η κριτική απευθύνεται εκτός των άλλων στις λαϊκές συνελεύσεις και τα στέκια τους που «το τσίκνισαν», μιας και όπως έχουμε δει και εμείς συμμετέχοντας σε αυτές , είναι δομές ανοιχτές, σε εξέλιξη με ποικίλες διαφορές η μια από την άλλη. Ωστόσο, θεωρούμε ότι όπως η ομοφοβία κι ο ρατσισμός δεν έχουν θέση σε μια τέτοια δομή, έτσι δε θα έπρεπε να έχει θέση και μια μάζωξη πτωματοφαγίας με μορφή ιεροτελεστίας. Δηλαδή, το περιεχόμενο και οι αιχμές του κινήματος της απελευθέρωσης των ζώων όφειλαν να αντιμετωπίζονται τουλάχιστον διαλεκτικά κι όχι με το να αγνοούνται ή να παρακάμπτονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτό δε σημαίνει ότι κάθε τέτοια διαδικασία (λαϊκή συνέλευση) και κάθε μέλος της περιμένουμε να έχει εξ’ αρχής συλλογική άποψη πάνω στο ζήτημα. Αντίθετα, θεωρούμε ότι από τη στιγμή που είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα κάποιοι παίρνουν θέση καλώντας σε μια τέτοια φιέστα, τα πράγματα αλλάζουν και πρέπει υπεύθυνα να υποστηριχθεί η πολιτική αυτή επιλογή ή να αναγνωρισθεί ως λάθος.
Υ.Γ.2. Με ένα απλό γκουγκλάρισμα μπορεί κανείς να επιβεβαιώσει ότι: «Οι τρεις εβδομάδες των Αποκριών ονομάζονται κατά χρονική σειρά Προφωνή, Κρεατινή και της Τυροφάγου.
Στο μέσο της Κρεατινής εβδομάδας βρίσκεται η Τσικνοπέμπτη, κατά την οποία παραδοσιακά καταναλώνεται μεγάλη ποσότητα κρέατος, ενόψει της επερχόμενης νηστείας της Σαρακοστής. Για την ορθόδοξη παράδοση, οι νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής είναι σημαντικές, οπότε η Πέμπτη θεωρούνταν η καταλληλότερη μέρα για κραιπάλες» ενώ κάποιοι άλλοι μιλούν για την Βακχική- Διονυσιακή της προέλευση… Από πότε όμως το σύνολο των αγωνιζόμενων ανθρώπων με χριστιανική ευλάβεια ή υπό Διονυσιακή επήρεια ακολουθεί «τα θρησκευτικά έθιμα του τόπου»; Από τότε που τα έθιμα αυτά ικανοποιούν το στομάχι, και εγγυώνται «να περνάμε καλά». Τα συμπεράσματα δικά σας, τέρμα πια στις αναλύσεις που θεμελιώνουν το αυτονόητο.
ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ,
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ
Φλεβάρης 2014
Πρωτοβουλία Αναρχικών
Sonars στο σκοτάδι
__
