Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ
ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ
Από τις 2 Μαρτίου ξεκινούν απεργία πείνας οι αναρχικοί και κομμουνιστές κρατούμενοι Νίκος Μαζιώτης, Κώστας Γουρνάς , Δημήτρης Κουφοντίνας και μέλη του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων (Αντώνης Σταμπούλος, Τάσος Θεοφίλου, Φοίβος Χαρίσης, Αργύρης Ντάλιος, Γρηγόρης Σαραφούδης και Γιώργος Καραγιαννίδης, οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στο δίκτυο σύντροφοι θα ακολουθήσουν σε μεταγενέστερο χρόνο). Οι απεργοί πείνας, από τη θέση τους ως έγκλειστοι, ασκούν πολιτικό εκβιασμό στο κράτος και τους υποστηρικτές του διεκδικώντας μαχητικά:
- Την κατάργηση των άρθρων 187 και 187Α (εδικές «αντιτρομοκρατικές» νομοθεσίες, γνωστές και ως «τρομονόμοι») που συνεπάγονται την εγκληματοποίηση-αποπολιτικοποίηση, την εξόντωση μέσω μακροχρόνιας φυλάκισης και ειδικών συνθηκών κράτησης και την παραδειγματική τιμωρία των ένοπλων πολιτικών αντιπάλων του κράτους.
- Την κατάργηση της επιβαρυντικής διάταξης για την πράξη που τελέστηκε με καλυμμένα χαρακτηριστικά («κουκουλονόμο»), μέσω της οποίας αναβαθμίζονται νομικά οι κατηγορίες από πλημμελήματα σε κακουργήματα με σκοπό και πάλι την τρομοκράτηση- ποινικοποίηση των κοινωνικών- ταξικών αγώνων και κάθε έμπρακτη μορφή κοινωνικής αντιβίας.
- Την κατάργηση του νόμου για τις φυλακές τύπου Γ’ οι οποίες επιβάλουν, εκτός των άλλων, ειδικές συνθήκες κράτησης για αγωνιζόμενους ή εν δυνάμει στασιαστές κρατούμενους.
- Την οριοθέτηση της επεξεργασίας και χρήσης του γενετικού υλικού, συγκεκριμένα μέσω της κατάργησης της εισαγγελικής διάταξης που επιβάλλει τη βίαιη λήψη του DNA, θεμελιώνοντας την πρόσβαση και ανάλυση του γενετικού δείγματος από πραγματογνώμονα βιολόγο της εμπιστοσύνης του κατηγορουμένου, αν το επιθυμεί και την κατάργηση της ανάλυσης δειγμάτων που εμπεριέχεται μίγμα γενετικού υλικού άνω των δύο ατόμων. Η χρήση του DNA έχει ήδη χρησιμοποιηθεί από το κράτος για την καταδίκη συντρόφων, όπως ο Α. Θεοφίλου, καλύπτοντας κατά αυτόν τον τρόπο το κενό μεταξύ έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων- μεθοδεύσεων της αντιτρομοκρατικής- εκδικητικότητας του κράτος απέναντι σε αγωνιστές λόγω αντικρατικής, ανατρεπτικής δράσης και ποινικοποιώντας παράλληλα τις συντροφικές σχέσεις των κατηγορούμενων με άλλους πολέμιους του κράτους.
- Την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού προκειμένου να μπορεί να λάβει τη νοσηλεία που χρειάζεται. Ο Σ. Ξηρός έχει ποσοστό αναπηρίας που αγγίζει το 98% και κρατείται εντός των φυλακών, μακριά από την ιατρική περίθαλψη που απαιτεί η κατάστασή του εδώ και 13 χρόνια. Το γεγονός αυτό σκιαγραφεί τον τρόπο με τον οποίο το αστικό δημοκρατικό κράτος μεταχειρίζεται τους ένοπλους εχθρούς του που αμφισβήτησαν έμπρακτα και σε βάθος χρόνου το μονοπώλιό του στην άσκηση της βίας.
Αλληλέγγυοι στον αγώνα στέκονται οι Τούρκοι και Κούρδοι κρατούμενοι αγωνιστές με κυλιόμενες απεργίες πείνας.
Ταυτόχρονα σε απεργία πείνας βρίσκονται και τα φυλακισμένα μέλη της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς, μαζί με την αναρχική προφυλακισμένη Α. Σπυροπούλου στηρίζοντας τα παραπάνω αιτήματα και διεκδικώντας, μαζί με όλους τους απεργούς πείνας την άμεση αποφυλάκιση των συγγενών τους και τον τερματισμό των διώξεων απέναντι στο κοινωνικό τους περιβάλλον. Οι διώξεις σε βάρος των συγγενών και φίλων της ΣΠΦ είναι άμεσα συνδεδεμένες με τον Νόμο 187 και 187Α και την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης και των συντροφικών και συγγενικών σχέσεων των κρατουμένων.
Οι απεργοί πείνας μέσα από τα κελιά της αστικής δημοκρατίας διεξάγουν έναν αγώνα που έχει τη δυνατότητα να δομήσει ισχυρό ανάχωμα ενάντια στην εξαπόλυση της διαρκώς οξυνόμενης κρατικής καταστολής. Εμείς από τους δρόμους ας λειτουργήσουμε ως καταλύτης για τη μετατροπή της δυνατότητας αυτής σε κινηματική δυναμική που θα επιφέρει ισχυρό πλήγμα στην κατασταλτική θωράκιση αυτών που καταδυναστεύουν τις ζωές μας. Μαζί με τους φυλακισμένους συντρόφους μας θα αγωνιστούμε σφυρηλατώντας την οπισθοχώρηση των εξουσιαστών μας και θα συνεχίσουμε μέχρι την κατάργησης κάθε φυλακής και κράτους.
Μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής κανείς δε θα είναι ελεύθερος. Άλλωστε η πρακτική της φυλάκισης ισοδυναμεί τόσο με τον περιορισμό των κινήσεων του ατόμου στο χώρο και το χρόνο όσο και με την στέρηση της αυτενέργειας και της αυτοδιάθεσής του. Η κυριαρχία εφαρμόζει τον εγκλεισμό σαν πρακτική τιμωρίας είτε για να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει ό,τι αποκλίνει από την κανονικότητα, ό,τι τη διαταράσσει, ό,τι αντανακλά τη σκοτεινή και ολοκληρωτική της φύση ως καθρέφτης αλλά και με σκοπό την εκμετάλλευση. Στις φυλακές βρίσκονται εκείνοι που παραβίασαν τους νόμους που θωρακίζουν την ομαλότητα της σαθρής καπιταλιστικής κοινωνίας, βρίσκονται επίσης εκείνοι που έκαναν πράξη τον κανιβαλισμό και τις παθογένειες που αναπαράγει υπόγεια αυτή η κοινωνία σε κάθε της πτυχή. Στα ψυχιατρεία βρίσκονται εκείνοι οι συμπεριφορικά αποκλίνοντες που είδαν τον κόσμο αλλιώς, ξέφυγαν από την πραγματικότητα και ορίστηκαν «επικίνδυνοι». Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών στοιβάζονται εκείνοι, που αν και για τα αφεντικά αποτελούν ένα φθηνό εργατικό δυναμικό, εν καιρώ ειρήνης περισσεύουν. Στις μονάδες παραγωγής γάλακτος και κρέατος, στους ζωολογικούς κήπους, στα πειραματικά επιστημονικά εργαστήρια ή στα εργοστάσια παραγωγής γούνας βρίσκονται έγκλειστοι εκείνοι που το ίδιο τους το σώμα αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης, εκείνοι που η σάρκα τους μετά από τη δολοφονία τους και αφότου υποστεί επεξεργασία, θα αποτελέσει προϊόν με αξία χρήσης, εκείνοι που η ζωή τους λογαριάζεται ως κάτι επουσιώδες.
Οι διάφορες μορφές εγκλεισμού και ανεξάρτητα από το είδος στο οποίο εφαρμόζονται παρουσιάζονται ως θεμελιακές για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος και άρα αποσπούν την κοινωνική συναίνεση. Έτσι όταν η εξουσία κρατά ομήρους τους πολιτικούς της αντιπάλους στις φυλακές της αστικής δημοκρατίας, το έδαφος ήδη είναι προετοιμασμένο, αφού και αυτούς τους έχει τοποθετήσει στο προσκήνιο ως «επικίνδυνους» για το κοινωνικό σύνολο. Η κυριαρχία, λοιπόν, που οργανώνεται και συγκροτείται από το κράτος και το κεφάλαιο νομιμοποιεί τον εγκλεισμό ως τρόπο διατήρησης της ομαλότητας, ως τιμωρητική πρακτική, ως μέθοδο για την ευκολότερη πρόσβαση στο υπό εκμετάλλευση άτομο και τη βιομηχανοποίηση της εξόντωσής του. Όλες, όμως, οι μορφές εγκλεισμού αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Οι φυλακές δανείζονται τεχνικές επιτήρησης και ελέγχου από τα σφαγεία, τα όρια αισθητηριακής στέρησης και κοινωνικής απομόνωσης διερευνώνται στα βιοτεχνολογικά-νευροβιολογικά εργαστήρια σε άλλα είδη και έπειτα η βιομηχανία ανθρώπινου εγκλεισμού αξιοποιεί τα αποτελέσματα των πειραμάτων, ή το αντίθετο κ.ο.κ.
Εμείς, από την πλευρά μας, ως αναρχικές-οί/ αντιεξουσιάστριες-ές για την ολική απελευθέρωση αγωνιζόμαστε για τη συντριβή αυτού του καπιταλιστικού κόσμου και την ισοπέδωση κάθε εξουσιαστικής λογικής και πρακτικής που αποτελεί δομικό ή υποστηρικτικό του στοιχείο. Κινούμαστε στοχεύοντας στην κοινωνική επανάσταση, την ολική απελευθέρωση και την αναρχία και βλέπουμε πως ο αγώνας των απεργών πείνας με τη συμμετοχή όλων μας μπορεί να μετουσιωθεί σε ισχυρή δυναμική προς αυτήν την κατεύθυνση με βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα την αναδίπλωση του κράτους, σε επίπεδο καταστολής απέναντι στα αγωνιζόμενα πολιτικά και κοινωνικά κομμάτια.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΕΣ/ΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
αναρχική/ αντιεξουσιαστική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση, κρακατόα
olikiapeleutherosi@espiv.net