Category: κείμενα

 

Σχετικά με την εμπρηστική επίθεση στην Κατάληψη Libertatia από φασίστες.

Την Κυριακή 21/1 πραγματοποιείτε στην Θεσσαλονίκη εθνικιστικό συλλαλητήριο για την Μακεδονία.  Λίγο πριν η φασιστομάζωξη ξεκινήσει φασιστικές ομάδες που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο επιτέθηκαν αρχικά στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο ΄΄Σχολείο΄΄ και απωθήθηκαν  από τον κόσμο που βρισκόταν μέσα ενώ στην συνέχεια επιτέθηκαν στην κατάληψη Libertatia . Λίγες ώρες αργότερα ενώ τα άτομα από την Libertatia είχαν φύγει από το κτήριο προκειμένου να στηρίξουν την αντιεθνικιστική συγκέντρωση στην Καμάρα οι φασίστες ξαναγυρνούν και πραγματοποιούν εμπρηστική επίθεση στην κατάληψη η οποία και καταστρέφεται από την φωτιά. Όλα αυτά βέβαια ενώ έξω από το κατειλημμένο  κτήριο βρίσκονταν ασφαλίτες και κλούβα των ΜΑΤ οι οποίοι ουσιαστικά κάλυπταν την εμπρηστική επίθεση χωρίς να παρέμβουν καν. Την επόμενη μέρα πραγματοποιείται πορεία αλληλεγγύης στην κατάληψη, όπου μετά από συγκρούσεις με τους μπάτσους, συλλαμβάνονται πέντε άτομα.

Με αφορμή το Μακεδονικό ζήτημα ένα πλήθος κόσμου από οργανωμένους φασίστες, στρατιωτικούς, εκκλησιαστικούς μηχανισμούς,  πολίτες πωρωμένους με πατριωτικό αίσθημα ξεχύνεται στους δρόμους της Θεσσαλονίκης  συναινώντας ουσιαστικά στο κάψιμο της κατάληψης Libertatia.  Έτσι  υπεύθυνοι για αυτήν την επίθεση δεν είναι μόνο οι φασίστες που την πραγματοποίησαν αντίθετα είναι η εκκλησία, , οι πατριώτες νοικοκυραίοι,   οι μπάτσοι και όσοι άλλοι συμμετείχαν στη συγκέντρωση. Και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλες αυτές οι επιθέσεις  δεν θα είχαν την δυναμική να πραγματοποιηθούν χωρίς την κάλυψη από αυτό το σάπιο συνονθύλευμα.  Ουσιαστικά μέσα από την συγκεκριμένη επίθεση διαφαίνεται  καθαρά πως το κράτος και οι φασίστες αλληλοσυμπληρώνονται καθώς ο εμπρησμός της Libertatia  έρχεται να συνεχίσει το κλίμα κρατικής καταστολής απέναντι σε καταλήψεις.

Αναγνωρίζοντας τις καταλήψεις ως εστίες αγώνα και ζωντάνιας σε έναν κόσμο ζόφου και υποταγής είναι λογικό να αποτελούν εχθρό τόσο για το κράτος όσο και για τους φασίστες. Απέναντι στην πραγματικότητα του μίσους προς κάθε διαφορετικότητα σε αυτόν τον κόσμο που θέλουν να εγκαθιδρύσουν οι εθνικιστές, οι καταλήψεις αποτελούν χώρους αλληλεγγύης,  χώρους ελεύθερης έκφρασης και αντίστασης απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας. Για αυτό άλλωστε τον λόγο δέχονται ανά καιρούς επιθέσεις τόσο με την μορφή εκκενώσεων από το κράτος όσο και με την μορφή παρακρατικών χτυπημάτων από διάφορα φασιστικά σκουπίδια. Αυτό όμως που ξεχνάνε  είναι ότι οι καταλήψεις δεν είναι τα ντουβάρια που χτυπάνε, αντίθετα είναι οι σχέσεις που δημιουργούμε μακριά από κάθε διάκριση, είναι ο συνεχής μας αγώνας για την επίθεση σε κάθε εξουσία, είναι η λύσσα μας για να σπάσουμε την κοινωνική ηρεμία και κανονικότητα, για να διαχύσουμε φωνές αντίστασης στην σιγή των μητροπόλεων.

Να μην αφήσουμε αναπάντητη καμία επίθεση απέναντι σε χώρους αγώνα. Είμαστε εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια οποιουδήποτε πατριωτικού/εθνικιστικού/φασιστικού συνόλου να βγει στον δρόμο. Οπλίζουμε τις επιθυμίες μας απέναντι σε κάθε εξουσιαστική αντίληψη.

 

Ελάτε με φωτιές ελάτε με μαχαίρια

φασίστες θα σας σπάσουμε τα πόδια και τα χέρια

Δύναμη στους πέντε συλληφθέντες της πορείας αλληλεγγύης στην Κατάληψη Libertatia.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 

ΠΕΜΠΤΗ 25/1  ΣΤΙΣ 18:00

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ

αναρχική συλλογικότητα Κρακατόα

olikiapeleutherosi.espivblogs.net / olikiapeleutherosi@espiv.net

 

Η κλιμακούμενη βάναυση εξόντωση του φυσικού κόσμου από τις εξουσιαστικές κοινωνίες εντείνεται ραγδαία παράλληλα με τις ολοένα αυξανόμενες επίπλαστες ανάγκες που γεννά ο σύγχρονος τρόπος ζωής, ενώ η κάλυψη των βασικών αναγκών των ανθρώπων, όπως η διατροφή, στηρίζεται εξίσου στην εξοντωτική εκμετάλλευση των υπόλοιπων έμβιων όντων. Η διαχρονικότητα αυτής της συνθήκης, εδράζεται στην ύπαρξη του ανθρωποκεντρισμού και του σπισισμού (species=είδος), δηλαδή, τη στρεβλή θεώρηση πως το ανθρώπινο είδος είναι ανώτερο όλων των άλλων ειδών και τα υπόλοιπα στοιχεία της φύσης τού ανήκουν. Λόγω αυτής της θεώρησης, είναι που συντελείται η συστηματοποιημένη εκμετάλλευση των ζώων πάσης φύσεως καθώς και η ατέρμονη σφαγή τους. Ο αριθμός των μη ανθρώπινων ζώων που σφαγιάζονται ετησίως σήμερα είναι μεγαλύτερος των 150 δισεκατομμυρίων, ενώ αμέτρητα είναι τα ζώα εκείνα που δολοφονούνται ελεύθερα στα οικοσυστήματά τους από την ανθρώπινη επεκτατικότητα.

Αναγνωρίζοντας την εκμετάλλευση με απώτερο σκοπό την κερδοφορία, ως βάση του καπιταλιστικού συστήματος και πως κάθε τι παράγεται είναι αποτέλεσμα αυτής, από την παιδική εργασία, τις γαλακτοβιομηχανίες, την (βιολογική ή μη) εκτροφή και αναπαραγωγή ζώων μέχρι τις εξορύξεις, είναι φανερό πως τίποτα δε μένει έξω απ’ τη σφαίρα της καπιταλιστικής υποδούλωσης. Τα μη ανθρώπινα ζώα αντιμετωπίζονται ως μηχανές παραγωγής προϊόντων ή αντικείμενα κάλυψης αναγκών, όπως π.χ. η διατροφή, η ένδυση, και αναπαράγονται τεχνητά ζώντας έγκλειστα με σκοπό τη σφαγή τους, εντός των μονάδων εκτροφής τους.

Οι βιομηχανίες κρέατος, συμπεριλαμβανομένων των λεγόμενων ιχθυοκαλλιεργειών, σχετίζονται άμεσα με διαδικασίες εγκλεισμού, βασανισμού και εν τέλει δολοφονίας εκατομμυρίων μη ανθρώπινων ζώων κάθε χρόνο. Τα ζώα εκεί αντιμετωπίζονται ως σύγχρονοι σκλάβοι του βιομηχανικού πολιτισμού, βιάζονται και δολοφονούνται χωρίς κανέναν ενδοιασμό ενώ όλα τα μέλη των σωμάτων τους αφαιρούνται για να πάνε προς πώληση. Όλες οι φυσικές διαδικασίες που έχουν ανάγκη, εκεί μέσα απαγορεύονται χάριν της αποδοτικότερης και πιο μαζικής παραγωγής, ενώ κλουβιά που τα εμποδίζουν να κάνουν οποιαδήποτε ελεύθερη κίνηση, κραυγές πόνου, ακρωτηριασμοί, πληγές, ασθένειες ,τεχνητή αναπαραγωγή, ανυπαρξία καθαρού αέρα, αποτελούν την καθημερινότητα τους μέχρι να οδηγηθούν στη σφαγή. Δε λείπουν, βέβαια, και οι φορές που στα βιομηχανικά εκτροφεία τα ζώα γίνονται αντικείμενο πειραματισμών: εμβολιάζονται συνεχώς με ορμόνες και αντιβιοτικά με χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι η μισή παραγωγή αντιβιοτικών παγκοσμίως πηγαίνει στη ζωοτροφία στηρίζοντας έτσι παράλληλα τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες.

Παράλληλα, η βιομηχανία αυτού του είδους αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες καταστροφής και ρύπανσης του πλανήτη. Υπολογίζεται ότι το 60% των τροπικών δασών της Κεντρικής Αμερικής και της Βραζιλίας έχει καταστραφεί για να χτιστούν σύγχρονες βιομηχανικές μονάδες παραγωγής σκοτωμένων ζώων, από πολλές χώρες εξάγονται με διαδικασίες μονοκαλλιέργειας φυτικές τροφές για να παραχθούν ζωοτροφές, ενώ ταυτόχρονα οι πληθυσμοί των χωρών αυτών υποσιτίζονται. Σε επίπεδο υδρόσφαιρας τα πράγματα είναι παρόμοια… υπολογίζεται ότι 3 χιλιάδες λίτρα νερού χρειάζονται για να παραχθούν δημητριακά τα οποία αντιστοιχούν σε ένα κιλό βοδινό κρέας ενώ ένα πολύ μεγάλο μέρος από τα απόβλητα που παράγονται από τις φυλακές ζώων καταλήγουν σε ποτάμια. Έτσι,  τα εκτροφεία αποτελούν άλλη μια πηγή ρύπανσης του νερού καθώς το έδαφος δεν μπορεί να κρατήσει τόσο μεγάλες ποσότητες κοπριάς με αποτέλεσμα μεγάλες ποσότητες νιτρικών αλάτων να καταλήγουν στα υπόγεια ύδατα.

Όσον αφορά τον θαλάσσιο κόσμο, φονικές παγίδες και μηχανότρατες που σαρώνουν τη θάλασσα, εγκλωβίζουν αμέτρητα ψάρια, με σκοπό τη σφαγή τους, ενώ στις ιχθυοκαλλιέργειες, συμβαίνει η ελεγχόμενη συστηματική αναπαραγωγή και θανάτωση τους. Την ίδια τύχη έχουν και άλλοι υδρόβιοι οργανισμοί.

Τα σώματα των μη ανθρώπινων ζώων, τα συναισθήματα, η νοημοσύνη τους, οι ατομικές τους ανάγκες και τα χαρακτηριστικά τους, υποβαθμίζονται και αποκρύπτονται, προκειμένου να είναι ανεκτά ο βιασμός και η σφαγή τους προς όφελος των ανθρώπων. Η αντικειμενοποίησή τους, εντείνεται από τις σύγχρονες καταναλωτικές συνθήκες. Το κρέμασμα των γδαρμένων μελών τους στις βιτρίνες των κρεοπωλείων, δίπλα-δίπλα με τις βιτρίνες που ποζάρουν πλαστικές κούκλες για την προώθηση ρούχων, η συσκευασία των τεμαχισμένων σωμάτων τους, του γάλακτός τους και των αυγών τους στα ράφια των σούπερ-μαρκετ δίπλα-δίπλα με τα κάθε λογής προϊόντα, τείνουν να αποκρύπτουν την αιματοβαμμένη τους προέλευση και ντύνουν με περιτύλιγμα το επόμενο στάδιο του βιασμού, του βασανισμού, του πόνου και της σφαγής: την κατανάλωση. Προσφέρεται έτσι στους καταναλωτές, το άλλοθι της έμμεσης απομάκρυνσής τους από τη δολοφονία.

Η κατανάλωση πτωμάτων-κρεοφαγία στηρίζεται σε σαθρά επιχειρήματα περί φυσικότητας. Υπό το ίδιο πρίσμα διατυπώνονται φασιστικές νοσηρότητες που διαχωρίζουν τους ανθρώπους μεταξύ τους όπως ο κοινωνικός δαρβινισμός και ο ρατσισμός. Οι κοινωνικές προεκτάσεις της κατανάλωσης πτωμάτων έχουν στο πλευρό τους ασυνάρτητα επιχειρήματα προκειμένου να δικαιολογηθούν συνήθειες, έθιμα και παραδόσεις ως κανονικά και φυσικά, ελαχιστοποιώντας την όποια αμφισβήτηση προς αυτά. Γιατί όπως είναι σαθρό το επιχείρημα ότι ο άντρας-«αρχηγός» είναι «φυσικό» να εξουσιάζει τη γυναίκα – «υποτελή» σε μια πατριαρχική κοινωνία, έτσι και το να δολοφονούνται μη ανθρώπινα ζώα ώστε να φαγωθούν με πρόσχημα ότι κάτι τέτοιο είναι φυσικό, είναι εξίσου σαθρό.

Στις βιομηχανικές μονάδες εγκλεισμού και στις μικρής ή μεσαίας κλίμακας «κτηνοτροφικές» δομές λαμβάνει χώρα η μεγαλύτερη υποτίμηση της ζωής των ζώων και η πιο αδίσταχτη εφαρμογή της εξουσίας. Από τα στοιβαγμένα ζώα το ένα πάνω στο άλλο στις σύγχρονες βιομηχανίες παραγωγής κρέατος μέχρι τα φυλακισμένα ζώα σε οικογενειακές φάρμες, το ζήτημα δεν είναι η απόρριψη του μαζικού μόνο εγκλεισμού αλλά η καταστροφή της ίδιας της συνθήκης της δολοφονίας, του βασανισμού και του εγκλεισμού τους σε κάθε κλίμακα και μορφή που μπορεί να εμφανίζονται. Σε ό,τι αφορά το κυνήγι χερσαίων ή υδρόβιων ζώων, όπου διάφοροι θρασύδειλοι στρέφουν τα όπλα τους απέναντι σε ανυποψίαστα ζώα για να ικανοποιήσουν την τάση τους για επιβολή μέσα από αυτή την άνιση μάχη, θέτοντας ολόκληρους πληθυσμούς υπό διωγμό από τα βουνά, τα δάση και τα νερά τους, δεν είναι τίποτα λιγότερο από ακόμη μία έκφραση της δολοφονικής εξουσίας απέναντι σε όντα συναισθανόμενα και σκεπτόμενα που γεννιούνται για να ζουν ελεύθερα.

Η εναντίωσή μας, λοιπόν, στην πτωματοφαγία δεν έχει να κάνει με τις συνθήκες της σφαγής, αλλά είναι ριζική. Όπως ο άνθρωπος , έτσι και τα υπόλοιπα ζώα, με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο, έχουν κοινωνικές λειτουργίες, συγκροτούν προσωπικότητες και σχέσεις μεταξύ τους, αλληλεπιδρούν  και συναισθάνονται. Έτσι, τα ζώα που σκοτώνονται κάθε λεπτό στα σφαγεία, σε πειραματικά εργαστήρια, σε εργοστάσια παραγωγής γούνας, που εξευτελίζονται και βασανίζονται αιχμάλωτα σε τσίρκο, petshop ή ζωολογικούς κήπους, αισθάνονται τον πόνο, σκέφτονται, μοιράζονται τον φόβο για τον επικείμενο θάνατο και το βιασμό, νιώθουν τη στέρηση της αυτοδιάθεσής τους.Ενώ ζώντας ελεύθερα στη φύση εξερευνούν, απολαμβάνουν και διαφυλάσσουν τη ζωή τους. Γιατί η ενσυναίσθηση δεν περιορίζεται μόνο στο ανθρώπινο είδος. Κανένα ζώοδε μπορεί να αποτελεί μηχανή παραγωγής προϊόντων ή αντικείμενο κάλυψης αναγκών, όντας συναισθανόμενο πλάσμα. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία δικαιολογία για τους κάθε είδους εξουσιαστές που διεκπεραιώνουν καθημερινά φρικαλεότητες είτε για την κερδοφορία είτε για προσωπική «ευχαρίστηση».

Για όλους αυτούς τους λόγους, στεκόμαστε απέναντι στην εμπορευματική και ιδιοκτησιακή υπόσταση που έχει προσδώσει ο άνθρωπος στα άλλα ζώα. Παράλληλα, προτάσσουμε την αποχή από όλα τα ζωικά προϊόντα, όχι ως μεμονωμένη επιλογή άρνησης κατανάλωσης προϊόντων που προέρχονται από τη ζωική εκμετάλλευση ή ως στείρα διατροφική επιλογή, αλλά συνδέοντας την με μια ολιστική σκέψη και πρακτική ενάντια στο εξουσιαστικό οικοδόμημα.

Κανείς δεν θα είναι ελεύθερος αν δεν απορριφθεί κάθε είδους εξουσία, είτε αυτή ασκείται στα ανθρώπινα είτε στα μη ανθρώπινα ζώα. Η απελευθέρωση της φύσης και των στοιχείων που την αποτελούν θα έρθει από την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου, των δομών τους και των σχέσεων που προωθούν. Προϋποθέτει, επίσης, την καλλιέργεια της αντίληψης ότι η ελευθερία των ανθρώπων είναι ισάξια με την ελευθερία των υπόλοιπων ζώων και της φύσης συνολικά.

 

ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ,

ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΛΥΣΣΑ ΓΙΑ ΖΩΗ.

 

αναρχική/ αντιεξουσιαστική συλλογικότητα, Κρακατόα

Στα πλαίσια του τριημέρου δράσεων που διοργανώνεται στις 15,16,17 Απριλίου στη Χαλκιδική εναντίον της εξόρυξης χαλκού και χρυσού, θα πραγματοποιηθούν στην Πάτρα oι εξής προβολή:

-Στις 15/4, Παρασκευή, στις 11.00 π.μ. Συγκέντρωση-Μικροφωνική στην κατάληψη Παραρτήματος (Κορίνθου κ’ Αράτου)

-Στις 16/4, Σάββατο, στα πλαίσια της Συλλογικής Χορτοφαγικής Κουζίνας που πραγματοποιείται από τις 14.00 ως τις 18.00, θα γίνει Προβολή σχετικά με την εξόρυξη στη Χαλκιδική, στο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον (Άστιγγος100 κ’ Κανακάρη Ρούφου)

 

Συλλογική χορτοφαγική κουζίνα το Σάββατο 25 Ιουνίου στο αναρχικό/ αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον (Άστιγγος 100 & Κανακάρη Ρούφου).

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Η εποχή στην οποία ζούμε, χαρακτηρίζεται από το γεγονός πως κράτος και κεφάλαιο έχουν επιβάλει την αντίληψη και την πρακτική ότι ο μόνος τρόπος να καλυφθεί ένα πλήθος αναγκών, βασικές αλλά και επίπλαστες, είναι μέσω της βάναυσης εξόντωσης του φυσικού κόσμου. Η διατροφή, ως μία εκ των βιολογικών αναγκών, αποτελεί βασικό πεδίο για την κυριαρχία ώστε να ελέγξει, να επιβληθεί και να επεκτείνει το εύρος εξουσίας της. Και αυτό συμβαίνει, τόσο μέσω της πλήρους διαμεσολάβησης της τροφής από το χρήμα και την παραγωγή ανισοτήτων μέσω της πείνας, όσο και μέσα από την αναπαραγωγή της αντίληψης και πρακτικής της κρεοφαγίας, καθώς και τη συνολικότερη βιομηχανοποίηση της φύσης για την άντληση των πόρων της.

Η συλλογική κουζίνα που οργανώνουμε ως αναρχική/ αντιεξουσιαστική συλλογικότητα, είναι ένα εγχείρημα που πηγάζει από την αντίληψή μας πως η αυτοοργάνωση στην καθημερινότητα είναι η πυξίδα για τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων. Τη στιγμή που η φτωχοποίηση των από τα κάτω εντείνεται και κάθε πτυχή της ζωής μας διαμεσολαβείται από το κράτος και τους μηχανισμούς του, το χρήμα και τα αφεντικά, τους κάθε λογής ειδικούς και τις διακρίσεις, εμείς επιλέγουμε να σπάμε αυτά τα δεσμά μέσα από τον καθημερινό ανατρεπτικό αγώνα. Έναν αγώνα που στοχεύει στη δόμηση κοινοτήτων αλληλεγγύης και ισότητας στο σήμερα παλεύοντας με συνέπεια για την καταστροφή της υπάρχουσας ιεραρχικής κοινωνικής δόμησης και του καπιταλισμού, με στόχο την ολική απελευθέρωση των καταπιεσμένων και τη δημιουργία μιας κοινωνίας ισότητας , χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, χωρίς την εκμετάλλευση και την καταλήστευση του φυσικού κόσμου.

Η κουζίνα μας είναι συλλογική γιατί στόχος της είναι η κάλυψη της διατροφής μας ως βασικής ανάγκης, να βασίζεται στη συλλογικοποίηση και τη συνεργασία μεταξύ των συμμετεχόντων, χωρίς διακρίσεις βάσει φύλου, ηλικίας, εμπειρίας και ειδικότητας. Η δημιουργία κοινοτικών καταστάσεων, όπως είναι το συντροφικό μαγείρεμα και γεύμα, προάγει την επικοινωνία και τη δόμηση σχέσεων συντροφικότητας, στοιχεία δομικά για την αποτελεσματική ανατρεπτική δράση. Είναι μία δομή αλληλεγγύης, καθώς δεν χαρακτηρίζεται από κάποιου είδους φιλανθρωπική διάθεση αλλά από την αμοιβαία συνεισφορά όλων των εμπλεκόμενων. Μέσω του αντιεμπορευματικού και αντιεραρχικού της χαρακτήρα, θέλει να προτάξει την αλληλεγγύη μεταξύ εκείνων που δέχονται στην καθημερινότητά τους την καταπίεση, και την ενεργό τους συμμετοχή σε κινήσεις που στοχεύουν να συμβάλλουν στην κατάργησή της.

Η κουζίνα μας, ως δομή αλληλεγγύης που προτάσσει τη συλλογικότητα δεν θα μπορούσε παρά να είναι χορτοφαγική. Για εμάς κομμάτι των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου είναι κάθε αισθανόμενο ον που στερείται την ελευθερία και την αυτενέργειά του. Έτσι, λοιπόν, βρίσκουμε αυτονόητο σε μια συντροφική κουζίνα να μην κατασπαράζουμε τις σάρκες κάποιου/ας καταπιεσμένου/ης. Επιλέγουμε δηλαδή να απέχουμε από την κατανάλωση πτωμάτων και ζωϊκών προϊόντων καθώς για μας η χορτοφαγία στο σήμερα μπορεί να αποτελέσει μια ηθική και πολιτική επιλογή μέσα στην ευρύτερη εξουσιαστική συνθήκη που βιώνουμε και όχι μια διατροφική προτίμηση ή μια φιλευσπλαχνία απέναντι στα ζώα. Η κατανάλωση κρέατος ως συνήθεια, είναι ένα βασικό κομμάτι αυτής της συνθήκης, καθώς δηλώνει απτά την ικανότητα επιβολής του ανθρώπου στα υπόλοιπα ζώα και κατ’ επέκταση στο φυσικό κόσμο. Η αυτοδιάθεση όλων μας είναι προϋπόθεση για μια ελεύθερη κοινωνία, έτσι βλέπουμε κι ότι κανείς/καμιά δεν μπορεί να αποτελεί μηχανή παραγωγής προϊόντων ή αντικείμενο κάλυψης αναγκών. Οι βασανισμοί, οι φυλακίσεις, οι μαζικές και ατομικές δολοφονίες για να καταλήξουν τα ζώα στο στομάχι του ανθρώπου, καθόλου μη επικυριαρχικές δεν φαντάζουν κι αποτελούν εμπόδιο προς την καταστροφή κάθε εξουσίας, για την ανοικοδόμηση μιας κοινωνίας ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.

Με βάση όλα τα παραπάνω, δεν θα μπορούσαμε παρά να στεγάζουμε τις συλλογικές κουζίνες σε ένα αυτοδιαχειριζόμενο χώρο που προωθεί την αυτοοργανωμένη και αντιεξουσιαστική πράξη και θεώρηση. Έτσι οι κουζίνες μας πραγματοποιούνται στο αναρχικό/ αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον (Άστιγγος 100 & Κανακάρη Ρούφου).

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

αναρχική/αντιεξουσιαστική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση, Κρακατόα

Αλληλεγγύη στον αναρχικό σύντροφο Andrea που απειλείται με απέλαση, κατηγορούμενος για συμμετοχή στα συγκρουσιακά γεγονότα που ξέσπασαν στην πορεία της 23ης Αυγούστου στις Σκουριές Χαλκιδικής εναντίον της εξόρυξης

Εδώ και αρκετά χρόνια διεξάγεται ένας πολύμορφος αγώνας στις Σκουριές της Β.Α. Χαλκιδικής, από τις τοπικές κοινωνίες και αλληλέγγυους, ενάντια στην εξόρυξη χαλκού και χρυσού και στην ολοκληρωτική καταστροφή που θα επιφέρει στον φυσικό κόσμο. Η αποψίλωση του αρχέγονου δάσους στο όρος Κάκαβος, η ρύπανση των υδάτινων πόρων της περιοχής από τα τοξικά βαρέα μέταλλα, η ατμοσφαιρική ρύπανση από τους τόνους δυναμίτη που θα ανατινάζουν διαρκώς τα θειούχα πετρώματα και θα σηκώνουν σύννεφα τοξικής θειούχας σκόνης που θα επικάθονται στη γη, στη θάλασσα και στον υδροφόρο, αποτελούν ένα κομμάτι από την πραγματικότητα ενός βιασμένου τόπου από τις εξορυκτικές διαδικασίες.

Ο καπιταλισμός όχι μόνο επικυρώνει τις προκαπιταλιστικές αντιλήψεις για κυριάρχηση της γης και των ζώων από τον άνθρωπο, αλλά και κάνει τη λεηλασία τους ζωτικό νόμο των σύγχρονων μαζικών κοινωνιών. Προσπαθώντας να διατηρήσει τα υπερκέρδη του, το κεφάλαιο χρησιμοποιεί εργαλειακά τη φύση, αντλώντας τον πλούτο της και καταστρέφοντάς την ανελέητα. Σε αυτην την κατεύθυνση κινούνται και οι εταιρείες Εl dorado gold και Ελληνικός Χρυσός, οι οποίες πλαισιώνουν τα συμφέροντα των αφεντικών στα μεταλλεία των Σκουριών. Για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, κράτος και κεφάλαιο, υλοποιούν μια στρατηγική τρομοκράτησης και ποινικοποίησης του αγώνα, με πολιορκίες ολόκληρων χωριών από τα ΜΑΤ, με απαγωγές και εισβολές σε σπίτια αγωνιζόμενων κατοίκων, με δημιουργία τράπεζας DNA, με μιντιακές πολιτικές κατασυκοφάντησης του αγώνα και με την επιστράτευση των εργαζόμενων των μεταλλείων ενάντια στους αγωνιζόμενους.

Στις 23 Αυγούστου, με αφορμή το πανευρωπαικό κάλεσμα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής, πραγματοποιείται πορεία προς τις εγκαταστάσεις της Ελληνικός Χρυσός στο όρος Κάκαβος. Στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν το εργοτάξιο, οι διαδηλωτές συγκρούστηκαν με τους μπάτσους που το φύλαγαν και απωθήθηκαν μέχρι τα οχήματα, ενώ οι μπάτσοι εγκλωβίζουν ένα από τα πούλμαν και συλλαμβάνουν 78 άτομα. Οι 74 αφήνονται ελεύθεροι με την αρχική κατηγορία της στάσης να μετατρέπεται σε διατάραξη κοινής ειρήνης, ενώ οι υπόλοιποι 4, που αρνούνται τη λήψη φωτογραφιών και αποτυπωμάτων, παραπέμπονται στο αυτόφωρο με την προσθήκη της κατηγορίας της απείθειας. Ανάμεσά τους, οι αναρχικοί σύντροφοι Andrea και Errol, οι οποίοι διαμένουν μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, και ύστερα από δεκαήμερη κράτησή τους στην Ασφάλεια, τους επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 17 μηνών με αναστολή και η απέλασή τους. Η πρώτη φάση της δίωξης αυτής, ολοκληρώθηκε με την απόφαση απέλασης να ανακαλείται προσωρινά από τη δίκη προσωρινής διαταγής, αφού αποφασίστηκε η παραμονή των δύο συντρόφων στη χώρα μέχρι την τελική δίκη.

Στις 17 Μαρτίου, θα παρθεί η τελική απόφαση για την απέλαση ή μη του συντρόφου Andrea από το διοικητικό δικαστήριο Θεσσαλονίκης.

Η άρνηση των συντρόφων να δώσουν αποτυπώματα και φωτογραφίες κατά την κράτησή τους , είναι μία επιλογή έμπρακτης και συνειδητής αντίστασης στην επιδίωξη του κράτους για ολοκληρωτικό κοινωνικό έλεγχο, ιδιαίτερα πάνω στις ζωές των αγωνιζόμενων ανθρώπων και των αποκλεισμένων, που συνειδητά ή δυνητικά, αντίστοιχα, απειλούν την παντοδυναμία και την κυριαρχία του. Σε αυτή την επιδίωξη, δεν θα μπορούσαν να μην συμπεριλαμβάνονται τα σύνορα, που παίζουν κομβικό ρόλο ως το σημείο του απόλυτου ελέγχου και καταγραφής της ανθρώπινης κινητικότητας και απόλυτου περιορισμού του αυτοκαθορισμού αυτής. Τα σύνορα συμβολίζουν τη δυναστεία των κρατών, είναι η αρχή και το τέλος του εθνικισμού.

Η αλληλεγγύη μας στον Errol και τον Andrea που αντιμετωπίζουν την απειλή της απέλασης, έχει ως στόχο να σταθεί οδόφραγμα σε μία ακόμη εκδικητική δίωξη αναρχικών αγωνιστών, να διανοίξει ρωγμές στα σύνορα και να ενδυναμώσει την αυτονομία στις προσωπικές και πολιτικές επιλογές των συντρόφων, να εναντιωθεί στον επικαθορισμό των ζωών μας από το κράτος και τους μηχανισμούς του.

Η δίωξη αυτή αποτελεί τη συνέχεια της στρατηγικής, που ακολουθεί η κυριαρχία, τρομοκράτησης και ποινικοποίησης του αγώνα με σκοπό την αποδυνάμωσή του – και στοχεύει τα ριζοσπαστικά κομμάτια που προτάσσουν τη δράση για τη δημιουργία ενός αναχώματος ενάντια σε αυτή τη φοβερή περιβαλλοντική καταστροφή. Η δυνατότητα της εξέγερσης, όμως, των καταπιεσμένων ενάντια στην κυριαρχία και στην αδιάκοπη λεηλασία της φύσης πάντα υπάρχει, ακόμα και στις πιο δύσκολες και αντίξοες περιστάσεις- αυτές όμως είναι που συναντήσαμε και αυτές που πολεμάμε. Από τη μεριά μας δεν μπορούμε παρά να συμβάλουμε στην όξυνση του αγώνα που μαίνεται ενάντια στην εξόρυξη στη Χαλκιδική, κόντρα στην ανάθεση στους θεσμούς, ενάντια στην κυβερνητική μεσοβέζικη διαχείριση του θέματος που εξυπηρετεί την εξόρυξη. Είναι ένας αγώνας που δύναται να αποκτήσει συνολικά χαρακτηριστικά εναντίωσης στον κατασπαραγμό της γης και χιλιάδων ανθρώπινων και μη ζώων από τη καπιταλιστική μηχανή και τους κάθε χρωματισμού διαχειριστές της.

Να κάνουμε ένα ακόμη βήμα για την καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας που ασκείται από άνθρωπο σε άνθρωπο, στη γη και τα ζώα, μέχρι η ελευθερία όλων μας να περάσει πάνω από τον κόσμο της γενικευμένης εκμετάλλευσης.

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ERROL KAI ANDREA

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ,
ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ
ΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ – ΩΣ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

αναρχική/ αντιεξουσιαστική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση, Κρακατόα

Αγώνας ενάντια στον κατασπαραγμό της γης και των ζώων από την καπιταλιστική μηχανή και τους διαχειριστές της στη Χαλκιδική και παντού

Στη Βορειοανατολική Χαλκιδική, στην περιοχή των Σκουριών, διεξάγεται εδώ και δεκαετίες ένας πολύμορφος αγώνας κατοίκων και αλληλέγγυων ενάντια στις απόπειρες εξόρυξης χαλκού και χρυσού στο όρος Κάκαβος που έχουν γίνει μέσα σε αυτά τα χρόνια. Η σύγχρονη ιστορία της προσπάθειας εξόρυξης στις Σκουριές, ξεκινά το 1987 από κρατική μεταλλουργική βιομηχανία. Ακολουθεί τις αρχές του 90’ η πώληση των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης των μεταλλείων στην καναδική εταιρία TVX GOLD και την ελληνική της θυγατρική. Ωστόσο η έντονη κινηματική δράση αναγκάζει τη δικαστική εξουσία και την εταιρία σε υποχώρηση. Το 2003 με ταχύτατες διαδικασίες το ελληνικό κράτος, στο οποίο είχαν ξαναπεριέλθει τα δικαιώματα της εξόρυξης, πουλά έναντι 11εκατ. ευρώ τα μεταλλεία στην νεοϊδρυθείσα τότε “Ελληνικός Χρυσός”, συνεργαζόμενης με ένα από τα μεγαλύτερα αφεντικά της χώρας, τον Μπόμπολα, ενώ 6 μήνες αργότερα η αγοραία αξία τους προσδιορίζεται στα 408εκατ. ευρώ! Σήμερα, με την υπόθεση να πηγαινοέρχεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας, οι εργασίες συνεχίζονται με αυξημένη ένταση μέσα στο τελευταίο χρόνο, ενώ μέχρι στιγμής έχουν ήδη εκχερσωθεί περίπου 1500 στρέμματα του αρχέγονου δάσους και το έργο αναμένεται να ολοκληρωθεί με την εκχέρσωση 3350 περίπου στρεμμάτων.

Όλα αυτά τα χρόνια και με διάφορες διακυμάνσεις μέχρι και σήμερα, έχει αναπτυχθεί ένα πολύμορφο κίνημα αντίστασης στην εξόρυξη, που ως κύρια επιδίωξη έχει τον αποχαρακτηριμό της περιοχής από μεταλλευτική και την έμπρακτη παρεμπόδιση και οριστική παύση κάθε διαδικασίας εξόρυξης. Περιφρούρηση του δάσους με βάρδιες, μαζικές πορείες σε πανελλαδικό επίπεδο, εκδηλώσεις ενημέρωσης, συνελεύσεις και επιτροπές αγώνα σε χωριά της ευρύτερης περιοχής, συγκρούσεις με την αστυνομία που φύλαγε το εργοτάξιο, σαμποτάζ και πυρπολήσεις του εξοπλισμού εξόρυξης, και πάνω απ’ όλα η αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιζόμενων, συνθέτουν εδώ και δεκαετίες το φάσμα του αγώνα. Στον αντίποδα, το κράτος απαντούσε και απαντάει με καταστολή. Ειδικά στη νεότερη φάση της όλης διαδικασίας, η αστυνομία στρατοπεδεύει στο βουνό και στα χωριά της ευρύτερης περιοχής, καταστέλλοντας βίαια διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, ενώ σημείο σταθμό αποτελεί η δίωξη με τον “αντιτρομοκρατικό” νόμο, ανθρώπων που συμμετείχαν στο κίνημα αντίστασης, με κάποιους από αυτούς να προφυλακίζονται, καθώς επίσης και η δημιουργία τράπεζας dna αγωνιστών ύστερα από συλλήψεις και εισβολές σε σπίτια, με σκοπό την ανά πάσα στιγμή δίωξή τους. Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως οι συλλήψεις αγγίζουν μέχρι σήμερα τις 400.Η εταιρία από την άλλη, με κινήσεις παρακρατικής μαεστρίας, χρηματοδοτεί και οργανώνει συγκεντρώσεις υπέρ των μεταλλείων, επιστρατεύοντας κυρίως τους εργαζόμενους αυτών, για να περιφρουρούν και να υπερασπίζονται τις εγκαταστάσεις, αλλά στην ουσία για να υπερασπιστούν στην ολότητά τους τα συμφέροντα της εταιρίας και να τρομοκρατούν τους αντιστεκόμενους κατοίκους με τραμπούκικες μεθόδους.

Τα τελευταία ειδικά χρόνια, και απ’ όταν το ελληνικό κράτος υπέγραψε και επίσημα την υπαγωγή του σε οικονομικά προγράμματα των διεθνών τοκογλύφων, η ανάπτυξη μπήκε στην κορυφή της κυρίαρχης ατζέντας ως αντιστάθμισμα. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, το κράτος και οι μηχανισμοί του, προσπάθησαν να καλλιεργήσουν εντός του κοινωνικού συνόλου την πεποίθηση πως η ανάπτυξη αποτελεί αυτοσκοπό και πρέπει να μπει ως προτεραιότητα ανεξάρτητα από τις συνέπειες που μπορεί να επιφέρει. Αυτό βέβαια σαν αντίληψη, δεν είναι κάτι που προέκυψε πρόσφατα, αλλά αποτελεί ένα από τα βασικά δόγματα του καπιταλισμού, συνεπώς και οι νεοφιλελεύθεροι διαχειριστές του κράτους, σε κάθε ευκαιρία την αναπαράγουν με περίσσεια χυδαιότητα.
Στην περίπτωση των Σκουριών λοιπόν, από τη στιγμή που η εταιρία της Ελληνικός Χρυσός, είχε στόχο μέσα στο περιβάλλον της κρίσης να επιταχύνει μία τόσο μεγάλη επένδυση, αποτελούσε το υπόδειγμα αυτού του δόγματος. Γι αυτό και υποστηρίχτηκε με μεγάλη θέρμη από τις τότε κυβερνήσεις και διαφημίστηκε και προωθήθηκε με πάθος από τα ΜΜΕ. Παράλληλα, το ότι ο τόπος αυτός αποτέλεσε κεντρικό κόμβο για τη ανάπτυξη οξυμένων κοινωνικών αντιστάσεων και το κατ’ επέκταση γεγονός ότι το κράτος τέθηκε σε θέση άμυνας και υπεράσπισης των συμφερόντων της εταιρείας, έκανε την όλη κατάσταση στις Σκουριές μία από τις βασικές περιπτώσεις εφαρμογής του κρατικού δόγματος της μηδενικής ανοχής. Κι αυτό διότι το κράτος, παρουσίαζε τους αγωνιζόμενους ως παρεμποδιστές του συνολικότερου δημόσιου συμφέροντος οι οποίοι κατ’ επέκταση, έπρεπε σύμφωνα με αυτή τη ρητορική και την επίκληση στη νομιμότητα, να αντιμετωπιστούν ως εσωτερικός εχθρός, που πρέπει να παταχθεί με κάθε τρόπο. Μέσω αυτής της αντιμετώπισης, περαιτέρω σκοπός ήταν η περίπτωση των Σκουριών να λειτουργήσει παραδειγματικά και να γίνει σαφές πως όποιος αντιστέκεται στα αναπτυξιακά σχέδια των αφεντικών και του κράτους, θα αντιμετωπίζεται ως εχθρός και θα καταστέλλεται βίαια.

Από εκεί και ύστερα, μέσα σε μία σορεία κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, έφτασε ο Γενάρης του 2015, όπου και εκλέχθηκε η σημερινή κυβέρνηση. Το κόμμα του Σύριζα, κυρίως μέσω της καπήλευσης και διαμεσολάβησης του αγώνα, με επερωτήσεις στη Βουλή και την αυτόκλητη εκπροσώπηση σε διάφορα κανάλια αλλά και θεσμικές διαδικασίες από μεριάς βουλευτών του και υποψήφιων στην εκεί περιοχή δημάρχων του, δημιούργησε την αίσθηση συμπόρευσης του κόμματος αυτού με το ευρύτερο κίνημα αντίστασης στην εξόρυξη. Αυτό καλλιέργησε την ψευδαίσθηση λοιπόν ότι ήταν πιθανό, με την άνοδο του Σύριζα στην κυβέρνηση, να μπει οριστικό τέλος στην εξόρυξη στις Σκουριές. Έτσι λοιπόν η πολιτική του Σύριζα κατάφερε να οδηγήσει κομμάτια του κινήματος σε αναμονή και καθίζηση. Η στρατηγική που είχε ο Σύριζα ως αντιπολίτευση όμως, της καπήλευσης του κινήματος και αλλοίωσης των αιτημάτων του, έρχεται να αντικατασταθεί από την κυβερνητική στρατηγική της μέσης λύσης σήμερα. Έτσι, η κρατική προπαγάνδα στην παρούσα φάση, αναγνωρίζει την εξόρυξη στις Σκουριές ως αναπτυξιακό έργο, το οποίο αν γίνει μέσα στα “προβλεπόμενα περιβαλλοντικά όρια”, είναι θεμιτό. Ακόμη όμως και αν η λειτουργία των μεταλλείων υπό την αιγίδα της Ελληνικός Χρυσός κριθεί στο μέλλον παράνομη, το παραθυράκι για μια άλλη εταιρία να αναλάβει το έργο παραμένει ανοιχτό, όσο η περιοχή είναι χαρακτηρισμένη ως μεταλλευτική.

Μέσα από τη λογική που αναφέρουμε παραπάνω, αναδύεται το σχέδιο της, δήθεν, πιο φιλοοικολογικής αναπτυξιακής πολιτικής, η οποία είναι καθ’ όλα σύμφωνη με τις επιταγές της οικονομικής ελίτ. Διότι τα όρια του τι θεωρείται επιβλαβές και τι όχι για το περιβάλλον, έχουν οριστεί από τους ίδιους τους ωφελούμενους από τέτοια έργα, τους μεγαλοεπιχειρηματίες σε συνεργασία με το κράτος και σύμφωνα με πρωτόκολλα διεθνών διακρατικών οργανισμών και κατ’ επέκταση υπακούν στους νόμους της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Όλο αυτό το παραμύθι έχει το όνομα “πράσινη ανάπτυξη” και δεν είναι τίποτε παραπέρα από έναν ελιγμό του καπιταλισμού, προκειμένου να συνεχίσει να αναπαράγεται, με τις λιγότερες δυνατές αντιστάσεις, με την μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική νομιμοποίηση, για αυτό και παράλληλα πλασάρεται ως παραγωγική διέξοδος από τις κρίσεις του.

Ωστόσο η βάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, είτε με φιλοοικολογικό προσωπείο, είτε χωρίς, είναι κοινή, και είναι η λεηλασία και ο βιασμός του φυσικού κόσμου.Ο καπιταλισμός όχι μόνο επικυρώνει τις προκαπιταλιστικές αντιλήψεις για κυριάρχηση της γης και των ζώων από τον άνθρωπο, αλλά και κάνει τη λεηλασία τους ζωτικό νόμο των σύγχρονων μαζικών κοινωνιών. Η γη, τα οικοσυστήματα, τα τρεχούμενα νερά των ποταμών, τα ζώα, αντιμετωπίζονται ως μέσα παραγωγής ωφέλιμων πόρων για την εξέλιξη του καπιταλισμού. Για την επιβίωση και την επέκταση της κυριαρχίας σε όλο τον κόσμο, όλο και περισσότερα ορυχεία εμφανίζονται σκάβοντας το υπέδαφος, ρυπαίνοντας τους βιότοπους και οδηγώντας, εντέλει, στον θάνατο πολλά από τα έμβια όντα των τοπικών οικοσυστημάτων. Όλες αυτές βέβαια οι διαδικασίες έχουν σαν σκοπό την εκπλήρωση και κατασκευή περισσότερων επίπλαστων αναγκών στηρίζοντας έτσι την υπερκατανάλωση και τελικά τα προνόμια της εκάστοτε εξουσίας.

Το προτεινόμενο έργο εξόρυξης χαλκού και χρυσού στο όρος Κάκαβος ανατολικά της Χαλκιδικής, αποτελεί αναμφίβολα μία διαδικασία που φανερώνει την επιδίωξη της κυριαρχίας για όλο και αυξανόμενη εξάρτηση του ανθρώπου από την υλική πραγματικότητα. Πρόκειται για μια βίαιη επέμβαση στο φυσικό κόσμο, προκαλώντας του ανεπανόρθωτες βλάβες. Η μεταλλευτική δραστηριότητα λοιπόν, έχει δημιουργήσει μια σειρά προβλημάτων στην περιοχή. Τεράστιες εκτάσεις αρχέγονου δάσους αποψιλώνονται, το γενικότερο τοπίο αλλοιώνεται, βιότοποι καταστρέφονται, ενώ για την απαίτηση και μόνο χώρου εγκατάστασης του εργοταξίου και τη διάνοιξη δικτύων μεταφοράς και ηλεκτροδότησης προς αυτό, η καταστροφή είναι τεράστια. Η αποδοτικότερη λειτουργία της εξόρυξης προϋποθέτει την αποστράγγιση του υπεδάφους και τη συνεχή άντληση νερού προκαλώντας όμως έτσι καταβιβασμό της στάθμης του υπόγειου νερού και ξήρανση του γύρω πεδίου. Ένα από τα σημαντικότερα πλήγματα που δέχεται η χλωρίδα και πανίδα της ευρύτερης περιοχής οφείλεται στη χρήση εκρηκτικών για την επιφανειακή εξόρυξη του μεταλλεύματος. Χιλιάδες τόνοι σκόνης καθημερινά εκλύονται στην ατμόσφαιρα και στη συνέχεια καθιζάνουν στο έδαφος, υποβιβάζοντας την ποιότητα του αέρα και καθιστώντας άγονη τη γη, λόγω των βαρέων μετάλλων (όπως Αρσενικό, Ψευδάργυρο κ.α) που περιέχει η σκόνη. Η χρήση εκρηκτικών ακόμα επιφέρει σε μεγάλο βαθμό ηχορύπανση με συνέπεια την απομάκρυνση ζωικών πληθυσμών από το δάσος όπως για παράδειγμα διαφόρων ειδών πτηνών, θηλαστικών αλλά και εντόμων. Στην ίδια κλίμακα από πλευράς επιπτώσεων με την εξορυκτική διαδικασία είναι και η επακόλουθη επεξεργασία του μεταλλευτικού υλικού, για την οποία προστίθεται η χρήση τοξικών ουσιών (όπως το Κυάνιο) και από την οποία απομένουν μεγάλες ποσότητες άχρηστων τοξικών καταλοίπων που εμπλουτίζουν το έδαφος με την παρουσία τους, ρυπαίνουν τα υπόγεια ύδατα και μετέπειτα τη θάλασσα.

Όπως όλη η πανίδα της περιοχής επιβαρύνεται από τα χημικά , τη ρύπανση εδάφους και νερού και τις εκλύσεις δηλητηριωδών αερίων στην ατμόσφαιρα, έτσι και οι άνθρωποι των γύρω περιοχών επηρεάζονται σε τέτοιο βαθμό, που καθίσταται οριακά αδύνατη και επικίνδυνη η παραμονή τους στις περιοχές αυτές.Αυτό σαν γεγονός ,καταρρίπτει την αυτονομία τους στον αυτοκαθορισμό του τόπου διαβίωσης, καθώς επικαθορίζεται και διαμεσολαβείται με τον πιο βίαιο τρόπο από το κράτος και κάθε λογής εταιρία. Η αφαίρεση δηλαδή της αυτοδιάθεσης γίνεται με όρους καθοριστικούς για την υγεία και τη ζωή τους.

Όλα αυτά όμως σκόπιμα δεν λαμβάνονται υπ΄όψιν από το κράτος και τις εταιρίες που επιβλέπουν το έργο και οι οποίες μάλιστα καθησυχάζουν τον κόσμο με την ιδέα της αποκατάστασης. Η καταπάτηση της φυσικής περιοχής που θα γίνει από τέτοιους καθησυχαστές θα αλλάξει το τοπίο με τρόπο ουσιαστικά ανεπανόρθωτο. Στο πλέον άγονο έδαφος δεν θα μπορεί να αναπτυχθεί καμία βλάστηση, στο πλέον ανύπαρκτο δάσος δεν θα μπορεί να ζήσει κανένα ζώο και αυτό που θα απομείνει είναι η κατασπαραγμένη φύση και μια ζωή δηλητηριασμένη για όλα τα ζώα, ανθρώπινα και μη, των γύρω περιοχών, όλα στο βωμό του κέρδους και της ασυδοσίας.

Η περίπτωση της εξόρυξης στις Σκουριές, αναδεικνύει μία ακόμη πτυχή του συστήματος εκμετάλλευσης, αυτή του τεχνοεπιστημονικού συστήματος ως ισχυρό όπλο στα χέρια της εξουσίας και της βιομηχανοποίησης. Η τεχνολογία και η επιστήμη εξελίσσονται μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο με σαφείς στοχεύσεις. Αναπαράγουν το πλαίσιο αυτό, καθώς η μορφή τους, οι δυνατότητές τους και ο σκοπός τους καθορίζονται από αυτό. Στην καπιταλιστική πραγματικότητα λοιπόν, που τα πάντα διαμεσολαβούνται από το κέρδος, η τεχνολογία συνέβαλε και συμβάλλει καθοριστικά στην περαιτέρω βιομηχανοποίηση, κι έτσι οι ρυθμοί παραγωγής εντείνονται διαρκώς, νέα πεδία πλουτισμού ανοίγονται και νέες μέθοδοι ελέγχου και καταστολής εφαρμόζονται. Έτσι και στις Σκουριές, η συμβολή των παραπάνω κλάδων προς όφελος της εταιρίας και των κρατικών πολιτικών, είναι προφανής. Από τη μία οι ταχύτατοι ρυθμοί που αναπτύχθηκε το “έργο”, αλλά και η ίδια η μέθοδος εξόρυξης, είναι απόδειξη των παραπάνω. Από την άλλη η γενετική και η βιοτεχνολογία χρησιμοποιούνται ως εργαλεία βιοπολιτικής σε ευρύτερη κλίμακα από τις δυνάμεις καταστολής. Έτσι, έχει δημιουργηθεί τράπεζα dna αγωνιστών της Χαλκιδικής, με σκοπό την επιβολή του ελέγχου και της τρομοκρατίας στις τάξεις τους. Στόχος αυτής της πρωτοφανούς κίνησης είναι μεν η δίωξή τους, αλλά και ευρύτερα, ο περιορισμός στο εύρος και την πολυμορφία των δράσεών τους, τη στιγμή που το κίνημα στις Σκουριές έχει δείξει τις δυναμικές και επιθετικές του διαθέσεις απέναντι στην εταιρία και τους υπερασπιστές της .

Εμείς από τη μεριά μας ως αναρχικοί/ές παλεύουμε προτάσσοντας την ολική απελευθέρωση, μακριά από μία κοντόφθαλμη ανθρωποκεντρική προσέγγιση, γι αυτό και η υπεράσπιση της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης για μας δεν αρχίζει και τελειώνει μονάχα στα στενά πλαίσια του ανθρώπινου είδους, σε αντίθεση με την κυρίαρχη νοοτροπία που βάζει τον άνθρωπο-εξουσιαστή όχι ανάμεσα στον φυσικό κόσμο, αλλά απέναντί του. Συμπαρατασσόμαστε με τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία των Σκουριών και δεν μπορούμε παρά να συμβάλουμε στην όξυνση του, κόντρα στην ανάθεση στους θεσμούς, τα προσχήματα για ανάπτυξη και πρόοδο και την τρομοκρατία που επιβάλλει το κράτος και οι μηχανισμοί του.

Τοποθετούμε αυτόν τον αγώνα στο διεθνές ψηφιδωτό των κινημάτων εναντίον του εκμεταλλευτικού συστήματος. Κοινή βάση αυτών των αγώνων για μας είναι η απαγκίστρωση από τα δεσμά του κράτους, του κεφαλαίου και κάθε ιδεολογήματος που αυτά προωθούν. Είναι ζητούμενο λοιπόν τα τοπικά κινήματα να ξεφεύγουν από το στενό τοπικό τους χαρακτήρα και να αφορούν το σύνολο εκείνων που αγωνίζονται ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Να αγωνιστούμε για την ανατροπή του συστήματος που τεμαχίζει τη γη σε χώρες και οικόπεδα πλασάροντας νοοτροπίες τοπικισμού και εθνικισμού, με σκοπό η τακτική του διαίρει και βασίλευε να διαχωρίζει τους καταπιεσμένους, τη στιγμή που ο βαθύτερος σκοπός είναι η δημιουργία πιστών και καθηλωμένων υπηκόων.

Να δώσουμε μάχες στο σήμερα για την καταστροφή του συστήματος που δεν διστάζει να δηλητηριάσει ολόκληρες περιοχές και όλα τα ζώα, ανθρώπινα και μη, που κατοικούν σε αυτές, για να καλύψει τις επίπλαστες ανάγκες που το ίδιο δημιουργεί, πλουτίζοντας ταυτόχρονα στις πλάτες των από τα κάτω.

Να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με τα άλλα ζώα και τη φύση συνολικότερα, μακριά από το σάβανο της εκμετάλλευσης και της εξουσίας.

Να οξύνουμε τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία στις Σκουριές, αυτοοργανωμένα και αντιθεσμικά, αδιαμεσολάβητα και επιθετικά

Αλληλεγγύη στους διωκόμενους αγωνιστές του κινήματος εναντίον της εξόρυξης

Ανυποχώρητος αγώνας για την ολική απελευθέρωση

αναρχική/αντιεξουσιαστική συλλογικότητα
για την ολική απελευθέρωση, Κρακατόα

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟ ΑΠΕΛΑΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ             ΕΡΡΟΛ ΚΑΙ ΑΝΤΡΕΑ

ΤΡΙΤΗ 29/9 στις 12.00 ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ (Κορίνθου κ’ Αράτου)

Αλληλεγγύη στους υπό απέλαση αναρχικούς Errol και Andrea, διωκόμενους για τη συμμετοχή τους στον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Β.Α.Χαλκιδική

Εδώ και αρκετά χρόνια διεξάγεται ένας πολύμορφος αγώνας στις Σκουριές της Β.Α. Χαλκιδικής, από τις τοπικές κοινωνίες και αλληλέγγυους, ενάντια στην εξόρυξη χαλκού και χρυσού και στην ολοκληρωτική καταστροφή που θα επιφέρει στον φυσικό κόσμο. Η αποψίλωση του αρχέγονου δάσους στο όρος Κάκκαβος, η ρύπανση των υδάτινων πόρων της περιοχής από τα τοξικά βαρέα μέταλλα, η ατμοσφαιρική ρύπανση από τους τόνους δυναμίτη που θα ανατινάζουν διαρκώς τα θειούχα πετρώματα και θα σηκώνουν σύννεφα τοξικής θειούχας σκόνης που θα επικάθονται στη γη, στη θάλασσα και στον υδροφόρο, αποτελούν ένα κομμάτι από την πραγματικότητα ενός βιασμένου τόπου από τις εξορυκτικές διαδικασίες.

Ο καπιταλισμός όχι μόνο επικυρώνει τις προκαπιταλιστικές αντιλήψεις για κυριάρχηση της γης και των ζώων από τον άνθρωπο, αλλά και κάνει τη λεηλασία τους ζωτικό νόμο των σύγχρονων μαζικών κοινωνιών. Προσπαθώντας να διατηρήσει τα υπερκέρδη του, το κεφάλαιο χρησιμοποιεί εργαλειακά τη φύση, αντλώντας τον πλούτο της και καταστρέφοντάς την ανελέητα. Σε αυτην την κατεύθυνση κινούνται και οι εταιρείες Εl dorado gold και Ελληνικός Χρυσός, οι οποίες πλαισιώνουν τα συμφέροντα των αφεντικών στα μεταλλεία των Σκουριών. Για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, κράτος και κεφάλαιο, υλοποιούν μια στρατηγική τρομοκράτησης και ποινικοποίησης του αγώνα, με πολιορκίες ολόκληρων χωριών από τα ΜΑΤ, με απαγωγές και εισβολές σε σπίτια αγωνιζόμενων κατοίκων, με δημιουργία τράπεζας DNA, με μιντιακές πολιτικές κατασυκοφάντησης του αγώνα και με την επιστράτευση των εργαζόμενων των μεταλλείων ενάντια στους αγωνιζόμενους.

Στις 23 Αυγούστου, με αφορμή το πανευρωπαικό κάλεσμα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής, πραγματοποιείται πορεία προς τις εγκαταστάσεις της Ελληνικός Χρυσός στο όρος Κάκκαβος. Στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν το εργοτάξιο, οι διαδηλωτές συγκρούστηκαν με τους μπάτσους που το φύλαγαν και απωθήθηκαν μέχρι τα οχήματα, ενώ οι μπάτσοι εγκλωβίζουν ένα από τα πούλμαν και συλλαμβάνουν 78 άτομα. Οι 74 αφήνονται ελεύθεροι με την αρχική κατηγορία της στάσης να μετατρέπεται σε διατάραξη κοινής ειρήνης, ενώ οι υπόλοιποι 4, που αρνούνται τη λήψη φωτογραφιών και αποτυπωμάτων, παραπέμπονται στο αυτόφωρο με την προσθήκη της κατηγορίας της απείθειας. Στις δύο συλληφθείσες από τη Γερμανία επιβλήθηκε ποινή 18 μηνών φυλάκισης με αναστολή και έχει ξεκινήσει η διαδικασία απέλασής τους. Στους άλλους δύο, τους συντρόφους Andrea και Errol, οι οποίοι διαμένουν μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από πολυήμερη κράτησή τους στην Ασφάλεια, τους επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 17 μηνών με αναστολή και η απέλασή τους, την οποία οφείλουν να πραγματοποιήσουν έως την 1η Οκτώβρη.

Η άρνηση των συντρόφων να δώσουν αποτυπώματα και φωτογραφίες κατά την κράτησή τους , είναι μία επιλογή έμπρακτης και συνειδητής αντίστασης στην επιδίωξη του κράτους για ολοκληρωτικό κοινωνικό έλεγχο, ιδιαίτερα πάνω στις ζωές των αγωνιζόμενων ανθρώπων και των αποκλεισμένων, που συνειδητά ή δυνητικά, αντίστοιχα, απειλούν την παντοδυναμία και την κυριαρχία του. Σε αυτή την επιδίωξη, δεν θα μπορούσαν να μην συμπεριλαμβάνονται τα σύνορα, που παίζουν κομβικό ρόλο ως το σημείο του απόλυτου ελέγχου και καταγραφής της ανθρώπινης κινητικότητας και απόλυτου περιορισμού του αυτοκαθορισμού αυτής. Τα σύνορα συμβολίζουν τη δυναστεία των κρατών, είναι η αρχή και το τέλος του εθνικισμού.

Η αλληλεγγύη μας στον Errol και τον Andrea που αντιμετωπίζουν την επιβολή της απέλασης, έχει ως στόχο να σταθεί οδόφραγμα σε μία ακόμη εκδικητική δίωξη αναρχικών αγωνιστών,  να διανοίξει ρωγμές στα σύνορα και να ενδυναμώσει την αυτονομία στις προσωπικές και πολιτικές επιλογές των συντρόφων, να εναντιωθεί στον επικαθορισμό των ζωών μας από το κράτος και τους μηχανισμούς του.

Η δίωξη αυτή αποτελεί τη συνέχεια της στρατηγικής, που ακολουθεί η κυριαρχία, τρομοκράτησης και ποινικοποίησης του αγώνα με σκοπό την αποδυνάμωσή του – και στοχεύει τα ριζοσπαστικά κομμάτια που προτάσσουν τη δράση για τη δημιουργία ενός αναχώματος ενάντια σε αυτή τη φοβερή περιβαλλοντική καταστροφή. Η δυνατότητα της εξέγερσης, όμως, των καταπιεσμένων ενάντια στην κυριαρχία και στην αδιάκοπη λεηλασία της φύσης πάντα υπάρχει, ακόμα και στις πιο δύσκολες και αντίξοες περιστάσεις- αυτές όμως είναι που συναντήσαμε και αυτές που πολεμάμε. Από τη μεριά μας δεν μπορούμε παρά να συμβάλουμε στην όξυνση του αγώνα που μαίνεται ενάντια στην εξόρυξη στη Χαλκιδική, κόντρα στην ανάθεση στους θεσμούς, ενάντια στην κυβερνητική μεσοβέζικη διαχείριση του θέματος που εξυπηρετεί την εξόρυξη. Είναι ένας αγώνας που δύναται να αποκτήσει συνολικά χαρακτηριστικά εναντίωσης στο κατασπαραγμό της γης και χιλιάδων ανθρώπινων και μη ζώων από τη καπιταλιστική μηχανή και τους κάθε χρωματισμού διαχειριστές της.

Να κάνουμε ένα ακόμη βήμα για την καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας που ασκείται από άνθρωπο σε άνθρωπο, στη γη και τα ζώα, μέχρι η ελευθερία όλων μας να περάσει πάνω από τον κόσμο της γενικευμένης εκμετάλλευσης.

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΛΑΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ERROL KAI ANDREA

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ

ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ

αναρχική/ αντιεξουσιαστική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση, Κρακατόα

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ

Τετάρτη 8 Μάη, στα διυλιστήρια των Ελληνικών Πετρελαίων στον Ασπρόπυργο, κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης, συμβαίνει μία μεγάλη έκρηξη που έχει σαν αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό έξι εργατών με βαριά εγκαύματα. Μέσα στις επόμενες είκοσι μέρες, κατά τη νοσηλεία τους, οι τέσσερις εξ αυτών, χάνουν τη ζωή τους. Από την ίδια κιόλας στιγμή του συμβάντος, η ρητορική για “ατύχημα” έρχεται να εξωραΐσει και να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα: ακόμη τέσσερις άνθρωποι νεκροί για τα κέρδη των αφεντικών, ακόμη τέσσερις εργάτες δολοφονημένοι στον καπιταλιστικό βωμό, αυτή τη φορά από τον μεγαλοβιομήχανο Λάτση και το ελληνικό δημόσιο, συνιδιοκτήτες των ΕΛΠΕ.

 

Για να το αντιληφθούμε στην ουσία του αυτό, αξίζει να αναφερθούν κάποια στοιχεία που καθόρισαν τα γεγονότα. Η συντήρηση αυτή των διυλιστηρίων όφειλε να έχει πραγματοποιηθεί από το 2013, πράγμα το οποίο δεν έγινε, καθώς το εργοστάσιο κατά τη διάρκεια των εργασιών θα έπρεπε να μείνει κλειστό, κι έτσι αναβαλλόταν διαρκώς, βάσει των οικονομικών συμφερόντων της επιχείρησης. Με δύο χρόνια λοιπόν καθυστέρηση, οι εργασίες συντήρησης ξεκίνησαν, και κατ’ εντολή των αφεντικών, ενώ είναι προβλεπόμενης διάρκειας δύο μηνών, έπρεπε να ολοκληρωθούν το πολύ σε ένα μήνα.Αυτές πραγματοποιήθηκαν μέσα σε συνθήκες ακραίας εντατικοποίησης με 12 έως και 16 ώρες δουλειάς τη μέρα, χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες ασφάλειας (όπως κατήγγειλαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι από την έναρξη κιόλας των εργασιών), προκειμένου να μην χαθεί ούτε ώρα παραπάνω από την κερδοφόρα αυτή περίοδο για τη διύλιση.

 

Σε γεγονότα σαν κι αυτό λοιπόν, είναι που ο μύθος που πλάθει η κυριαρχία για την αντικειμενική αξία της ζωής γκρεμίζεται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Η αξία της ζωής για τους κυρίαρχους αρχίζει και τελειώνει στα στενά όρια της τάξης τους, αφού η διαφύλαξη της αδιάκοπης καπιταλιστικής ανάπτυξης και της κοινωνικής ειρήνης, περνάει πάνω από τα πτώματα αμέτρητων ανθρώπων, που αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμοι. Η ζωή των από τα κάτω αυτού του κόσμου, των καταπιεζόμενων, των αποκλεισμένων και των αδύναμων, απαξιώνεται πλήρως από την εγκληματική τάξη των εξουσιαστών. Είναι η ίδια απαξίωση και εκμετάλλευση που εφαρμόζεται πάνω στη γη και τα μη ανθρώπινα ζώα. Και δε θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, αφού αποτελούν βασικό κρίκο στην αλυσίδα της κερδοφόρας αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Τα ζώα αιχμαλωτίζονται και δολοφονούνται ως προϊόντα προς εκμετάλλευση, η γη ρυπαίνεται, τα δάση, το νερό, ορυκτά όπως και το πετρέλαιο, λεηλατούνται βίαια. Το νήμα που συνδέει τους ανά τον κόσμο εκμεταλλευόμενους μεταξύ τους είναι εμφανές. Όλοι βορά στην αδηφάγο καπιταλιστική ανάπτυξη.

 

Γι αυτό και η δολοφονία των τεσσάρων εργατών στα Ελληνικά Πετρέλαια, δεν μπορεί να ιδωθεί ξέχωρα από την ίδια τη δολοφονική φύση της πετρελαιοβιομηχανίας συνολικά, τόσο κατά την εξόρυξη όσο και κατά την επεξεργασία. Το πετρέλαιο αδιαμφισβήτητα αποτελεί ένα από τα διαμάντια του σύγχρονου πολιτισμού, έχει αποτελέσει και αποτελεί ρυθμιστή της παγκόσμιας ζωής. Δεν θα μπορούσε λοιπόν η διαδικασία εξόρυξής του να μην είναι επεκτατική. Οι υπερεθνικές τεραβιομηχανίες, έχουν αφήσει στο διάβα τους αμέτρητους νεκρούς από τα πυρά των στρατευμάτων σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία κ.α., προκειμένου να αποκτήσουν και σε αυτές τις περιοχές βάσεις εξόρυξης. Βιομηχανίες που εκχερσώνουν χιλιάδες στρέμματα γης, καταστρέφουν βιοτόπους και ενδιαιτήματα, ρυπαίνουν το υπέδαφος, τις θάλασσες και τις λίμνες, γεμίζουν την ατμόσφαιρα με τοξικά αέρια. Που αφήνει πίσω της βομβαρδισμένα τοπία, κυριολεκτικά και μη. Κι ο ίδιος πόλεμος συνεχίζεται στις μητροπόλεις του αναπτυγμένου κόσμου, σε εργοστάσια σαν τα διυλιστήρια των ΕΛΠΕ. Εκεί όπου τα ίδια τα αφεντικά και το κράτος προκαλούν τον αργό καθημερινό θάνατο όσων έχουν την “ τύχη ” να εργάζονται στις “ βαριές και ανθυγιεινές ” συνθήκες εργασίας, μέσα σε αυτό το καθεστώς άγριας εκμετάλλευσης και εξόντωσης.

 

Η πετρελαιοβιομηχανία δεν είναι τίποτα άλλο από μία μικρογραφία της συνολικής καπιταλιστικής πραγματικότητας. Ο καπιταλισμός, αυτή η μηχανή παραγωγής θανάτου, όσο κι αν οι θεματοφύλακές του διατείνονται για το αντίθετο, πρέπει να καταστραφεί συθέμελα, μαζί με κάθε μορφή εξουσίας, από τους ίδιους τους καταπιεζόμενους. Δεν υπάρχει κανενός είδους διαχείρισή του που να μπορεί να εναρμονιστεί με τις ανάγκες της ελεύθερης ζωής , αφού είναι ταυτισμένος με την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Τα κατεστραμμένα εργοστάσια από εξεγερμένους εργάτες, οι συγκρούσεις ενάντια στην καταστροφή βουνών και δασών στη Χαλκιδική και στην κοιλάδα Val Susa στην Ιταλία, ο αγώνας ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου, οι κατεστραμμένες πολυεθνικές στους δρόμους των μητροπόλεων, τα πυρπολημένα πειραματικά εργαστήρια και σφαγεία ζώων ανά τον κόσμο, οι εξεγέρσεις των κρατουμένων στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, είναι κάποιες από τις μικρές στιγμές απάντησης ενάντια στις βίαιες προσταγές των εξουσιαστών.

 

Το ζητούμενο είναι αυτές οι στιγμές, αυτές οι μορφές αντίστασης, να εκπορεύονται από μία συνολική αντίληψη που αναγνωρίζει την άρρηκτη σύνδεση των επιμέρους μορφών εκμετάλλευσης και επιβολής, να εκπορεύονται από τη συνείδηση ότι η ελευθερία θα κερδηθεί μέσα από την ολιστική εναντίωση σε κάθε μορφή εξουσίας, μέσα από την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεζόμενων, μέσα από τα συντρίμμια των μέσων παραγωγής που είναι κατασκευασμένα έτσι από την εξουσία που δολοφονούν καθημερινά και να λεηλατούν το περιβάλλον.

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΟ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η ΖΩΗ ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ

αναρχική/ αντιεξουσιαστική συλλογικότητα

για την ολική απελευθέρωση, Κρακατόα