Εισήγηση της αναρχικής αντιεξουσιαστικής συλλογικότητας Κρακατόα, στην εκδήλωση με θέμα “Το πρόταγμα της ολικής απελευθέρωσης και η εναντίωσή μας στην εκμετάλλευση των ζώων ως αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού αγώνα”, που διοργανώθηκε στις 8 Απριλίου 2017 στον χώρο πολύμορφης δράσης αναρχικών Ζαϊμη 11
Για την ολική απελευθέρωση
Η εξουσία πέρα και ανεξάρτητα από την καπιταλιστική ανάπτυξη και τις πολιτικές που ασκεί το κράτος (και οι επίσημοι εκφραστές του), αναπύσσεται και πολλαπλασιάζεται κυτταρικά εντός των σύγχρονων κοινωνιών. Είναι βασικό χαρακτηριστικό των κοινωνικών σχέσεων και συμπεριφορών και ξεφεύγει από τα κέντρα μαζικής διαχείρισης και λήψης αποφάσεων του κρατους και του κεφαλαίου. Έτσι αν θέλουμε να μιλήσουμε ολιστικά για αυτήν πρέπει να αναφερθούμε σε όλες τις εκφάνσεις που μπορεί να λαμβάνει.
Τόσο στην μισθωτή σκλαβιά όσο και στην έννοια της ιδιοκτησίας. Τόσο στο ξεζούμισμα των από τα κάτω από τα αφεντικά όσο και στο όνειρο ορισμένων για ανέλιξη στην κοινωνικοταξική πυραμίδα. Τόσο στον έλεγχο και στην ύπαρξη των φυλακών όσο και στο διαρκές αίτημα κάποιων για περισσότερη ασφάλεια. τόσο στην ύπαρξη των σχολικών κελιών και τον ρόλο των καθηγητών όσο και στο γλείψιμο στο σχολείο κ.α. Τόσο στους έμφυλους διαχωρισμούς και ρόλους όσο και στην καταπίεση που ασκείται σε άτομα που δεν πληρούν τα κυρίαρχα πρότυπα. Έτσι η εξουσία διαχρονικά εισχωρεί μέσα στις κοινωνικές σχέσεις και μέσω αυτών αναπαράγεται, δημιουργώντας δυνατούς και αδυνάτους, τρελούς και κανονικούς, καθαρούς και βρώμικους, άξιους και περιθωριακούς, ανώτερους και κατώτερους.
Ωστόσο οφείλουμε να εντοπίσουμε την εξουσία και στη συνεχή καταστροφική εκμετάλλευση της φύσης και των ζώων. Εδώ η εξουσιαστική λογική αποτελεί το κύριο συστατικό της αντίληψης εκείνης η οποία τοποθετεί τον άνθρωπο σε μια ανώτερη θέση από τα υπόλοιπα ζώα και αντιμετωπίζει τη φύση ως μηχανή παραγωγής προϊόντων, δικαιολογώντας έτσι όλες τις θηριωδίες που γίνονται στις πλάτες του φυσικού κόσμου.
Η επέλαση των κυριαρχικών αντιλήψεων και πρακτικών αφορά συνολικά τόσο εμάς όσο και τη φύση και τα άλλα ζώα και μόνο με ένα πρόταγμα όπως αυτό της συνολικής απελευθέρωσης μπορούμε να αντεπιτεθούμε εξίσου συνολικά και πολυεπίπεδα. Για εμάς καμία ουσιαστική απελευθέρωση δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν απορριφθεί κάθε είδους εξουσία είτε αυτή ασκείται από άνθρωπο σε άνθρωπο είτε στα άλλα ζώα.
Η αναρχία είναι εκείνη η συνθήκη που ολοκληρώνει τη συνύπαρξη μεταξύ της απελευθερωτικής αντίληψης και πρακτικής, η ομορφότερη ιδέα και επιδίωξη για την ελευθερία με συνολική κατεύθυνση. Έτσι η ολική απελευθέρωση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως μια τάση μέσα στον αναρχικό χώρο ούτε και θέλουμε να υπάρχει ως τέτοια. Αντίθετα θεωρούμε αυτό το πρόταγμα ως αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού αγώνα και ως προσδιορισμό αυτού, γιατί η αναρχία ή θα εχθρεύεται κάθε μορφή εξουσίας ή θα πέφτει συνεχώς σε αυτοαναιρέσεις.
Προφανώς δεν θεωρούμε ότι με την πτώση του κράτους και του καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου, θα εξαφανιστούν όλες οι μορφές εξουσίας και εκμετάλλευσης όπως λένε πολλοί κύκλοι ακόμη και εντός του α/α χώρου και γι αυτό δεν αναγνωρίζουμε τη λογική που αντιμετωπίζει ζητήματα όπως την απελευθέρωση των ζώων ως δευτερεύοντα. Αντίθετα παλεύουμε στο εδώ και στο τώρα, μέσα στη διαρκή επαναστατική και εξεγερτική διαδικασία, με ένα πρόταγμα συνολικό για την επίθεση σε κάθε δομή της εξουσίας.
Εκμετάλλευση των ζώων
Η εκμετάλλευση της φύσης είναι πάγια συνθήκη του επεκτατικού πολιτισμού που έχει κυριαρχήσει στο σήμερα και κατ’ επέκταση βασική αρχή κάθε δομής οργάνωσης των “πολιτισμένων ανθρώπων”. Είναι η συνθήκη που γαλουχεί τους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τον πλανήτη γη ως απλά έναν βράχο προς κατάκτηση. Που τους μαθαίνει να διαιρούν την επιφάνειά του σε οικόπεδα, αποκλειστικής ανθρώπινης ιδιοκτησίας, και να αντιμετωπίζουν ό,τι άλλο, έμψυχο ή άψυχο, ως πόρο προς εκμετάλλευση.
Η εξουσία επεκτείνεται πέραν των ανθρώπινων σχέσεων και στην ολοκληρωτική διαχείριση και επιβολή στις μη ανθρώπινες ζωές, ρημάζοντας και καταστρέφοντας ένα μεγάλο κομμάτι της βιόσφαιρας. Με γνώμονα το κέρδος, οι ζωικοί πληθυσμοί αντιμετωπίζονται ως σώματα παραγωγής προϊόντων βάσει ενός αόριστου “θεόσταλτου” υπαρξιακού δικαιώματος του ανθρώπου να αυτοορίζεται σε θέση ανωτερότητας. Αυτή η κατάσταση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εκμεταλλευτικού οικοδομήματος και αδιαμφισβήτητα έχει τη ρίζα της σε εξουσιαστικές συνθήκες όπως τα μικροσυμφέροντα και την εξουσίομανία που γεννά ο θεσμός της ιδιοκτησίας, δημόσιας ή ατομικής, ο ανθρωποκεντρισμός και ο σπισισμός.
Αποτέλεσμα είναι να μιλάμε σήμερα για μία πολύπλευρη κατάσταση βασανισμού και σφαγής, που είναι μοναδική σε ένταση, βαναυσότητα, ιστορική διαχρονικότητα, αλλά και κοινωνική νομιμοποίηση και αδιαφορία.
Περί βιομηχανικής και αποκεντρωμένης εκμετάλλευσης
Στις βιομηχανικές μονάδες εγκλεισμού και στις μικρής ή μεσαίας κλίμακας «κτηνοτροφικές» δομές για την άντληση κάθε είδους κέρδους, λαμβάνει χώρα η μεγαλύτερη υποτίμηση της ελευθερίας και της ζωής των ζώων και η πιο αδίσταχτη εφαρμογή της εξουσίας. Από τα στοιβαγμένα ζώα το ένα πάνω στο άλλο στις σύγχρονες βιομηχανίες παραγωγής κρέατος-ζωϊκών προϊόντων-γούνας, μέχρι τα φυλακισμένα ζώα σε οικογενειακές φάρμες, το ζήτημα δεν είναι η απόρριψη του μαζικού μόνο εγκλεισμού αλλά η καταστροφή της ίδιας της συνθήκης του βασανισμού, του εγκλεισμού και της δολοφονίας τους σε κάθε κλίμακα που εμφανίζονται.
Όχι λόγω κάποιων μεταφυσικών αναλύσεων περί της ψυχής ή βιοκεντρικών λόγων που τοποθετούν εξ’ορισμού τη ζωή σε θέση απόλυτης αυταξίας. Αλλά γιατί αγωνιζόμαστε για την ελευθερία χωρίς επεξηγηματικούς αστερίσκους και ναι μεν αλλά. Τα υπόλοιπα ζώα, όπως και ο άνθρωπος, με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο, έχουν κοινωνικές λειτουργίες, συγκροτούν προσωπικότητες και σχέσεις μεταξύ τους, αλληλεπιδρούν και συναισθάνονται. Έτσι, τα ζώα που σκοτώνονται κάθε λεπτό στα σφαγεία και τις ιχθυοκαλλιέργειες, σε πειραματικά εργαστήρια, σε εργοστάσια παραγωγής γούνας, που εξευτελίζονται και βασανίζονται αιχμάλωτα σε τσίρκο, petshop ή ζωολογικούς κήπους, αισθάνονται τον πόνο, σκέφτονται, νιώθουν τη στέρηση της αυτοδιάθεσής τους, μοιράζονται τον φόβο για τον επικείμενο βιασμό και το θάνατο. Ενώ ζώντας ελεύθερα στη φύση εξερευνούν, απολαμβάνουν και διαφυλάσσουν τη ζωή τους. Γιατί η ενσυναίσθηση δεν περιορίζεται μόνο στο ανθρώπινο είδος. Κανένα ζώο δε μπορεί να αποτελεί μηχανή παραγωγής προϊόντων ή αντικείμενο κάλυψης αναγκών, όντας συναισθανόμενο πλάσμα.
Η συνειδητοποίηση της φρίκης της πιο σκληρής βιομηχανίας εγκλεισμού και θανάτου, μπορεί να λειτουργήσει ως έναυσμα για συντρόφια να αντιληφθούν το βάθος της εκμετάλλευσης και με αυτό ως αφετηρία να αρχίσουν να αρνούνται συνολικά την εξουσία στα υπόλοιπα ζώα. Ωστόσο η θέση που μιλάει αποκλειστικά για την βιομηχανία καταλήγει προβληματική όταν προτάσει την αποκέντρωση της εκμετάλλευσης και της σφαγής σε ένα πιο οικογενειακό-κοινοτικό επίπεδο. Είναι σε αρκετές περιπτώσεις μια μέση οδός που επιλέγουν πολλοί άνθρωποι που δεν είναι διατεθειμένοι να ξεβολευτούν από τις συνήθειες της εξουσιαστικής κοινωνίας, γιατί ουσιαστικά δεν έχει κόστος στις καθημερινές τους επιλογές. Άλλωστε η απαρχή της ιδιοκτησιακής προσέγγισης των ζώων δεν συντελέστηκε μέσα στις σύγχρονες βιομηχανίες αλλά έχει τις ρίζες της σε πολύ μακρινές εποχές πάνω στις οποίες δομήθηκε αντιληψιακά και ηθικά αυτό που συντελείται στο σήμερα στη βιομηχανία, η οποία αποτελεί την παραγωγική υπερεξέλιξή τους.
Υπ’ αυτό το προίσμα, εχθρευόμαστε και το κυνήγι χερσαίων ή υδρόβιων ζώων, όπου διάφοροι θρασύδειλοι στρέφουν τα όπλα τους απέναντι σε αυτά για να ικανοποιήσουν την τάση τους για επιβολή μέσα από αυτή την άνιση μάχη, θέτοντας ολόκληρους πληθυσμούς υπό διωγμό από τα βουνά, τα δάση και τα νερά τους. Γιατί δεν είναι τίποτα λιγότερο από ακόμη μία έκφραση της δολοφονικής εξουσίας απέναντι σε όντα συναισθανόμενα και σκεπτόμενα που γεννιούνται για να ζουν ελεύθερα.
Η εναντίωσή μας, λοιπόν, στον εγκλεισμό και τη σφαγή των ζώων με σκοπό την εκμετάλλευση δεν έχει να κάνει με τις συνθήκες, αλλά είναι ριζική. Στεκόμαστε συνολικά απέναντι στην εμπορευματική και ιδιοκτησιακή υπόσταση που έχει προσδώσει ο άνθρωπος στα άλλα ζώα.
Παράλληλα, προτάσσουμε την αποχή από την πτωματοφαγία και τα ζωϊκά προϊόντα, όχι ως μεμονωμένη επιλογή άρνησης κατανάλωσης προϊόντων που προέρχονται από τη ζωϊκή εκμετάλλευση ή ως στείρα διατροφική επιλογή, αλλά συνδέοντας την με μια ολιστική σκέψη και πρακτική ενάντια στο εξουσιαστικό οικοδόμημα. Η συνειδητοποίηση της ευρύτητας της εξουσίας που ασκείται πάνω στα μη ανθρώπινα ζώα, θα αυτοαναιρούταν, εάν δεν κατέληγε στην άμεση σύνδεσή της με τις καθημερινές μας επιλογές και αρνήσεις.
Κάλεσμα σε αγώνα
Σε αυτό το σημείο όμως, κλείνοντας, θέλουμε να θέσουμε έναν προβληματισμό, ο οποίος θα θέλαμε να ληφθεί ως κάλεσμα σε αγώνα. Η πολιτική επιλογή της άρνησης σε ατομικό επίπεδο να ζεις και να τρέφεσαι από τον πόνο των άλλων βλέποντας την εκμετάλλευση των ζώων ως εξουσιαστική πρακτική, έχει αμέτρητους λόγους να μετουσιωθεί και σε εξωστρεφή δράση. Η διαδιδόμενη μέσα στον α/α χώρο αποχή από τα προϊόντα της εκμετάλλευσης, θα χάσει το απελευθερωτικό της περιεχόμενο και την πρακτική δυναμική της, όσο η πολιτική δράση μονοπωλείται από τον ανθρωποκεντρισμό. Με λίγα λόγια, ο αγώνας και οι δράσεις κάθε είδους, γύρω από την απελευθέρωση των ζώων πρέπει να πολλαπλασιαστούν. Ο περιορισμός στην απλή σύνδεση περιεχομένων στα προτάγματα των κειμένων (όπως π.χ. σε κείμενα για κρατούμενα συντρόφια να βάζουμε ένα σύνθημα για τα κλουβιά) δεν αρκεί από μόνο του, αλλά χρειάζεται να περάσουμε σε βαθύτερη ανάλυση για την εκμετάλλευση των ζώων, στις καίριες και στοχευμένες παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης, στα σαμποτάζ, στις εκδηλώσεις, στις απελευθερώσεις.
Ο διαρκής επεκτατισμός της καταστροφικής ανάπτυξης εις βάρος των οικοσυστημάτων, η καθημερινή φυλάκιση και στέρηση της ελευθερίας και η ατέρμονη σφαγή, είναι καταστάσεις για τις οποίες επικρατεί μία εξωφρενικά γενικευμένη αδιαφορία, ακόμη και εντός των ριζοσπαστικών κύκλων. Ας φροντισουμε να τη σπάσουμε, πρώτα και κύρια μέσα μας, με στόχο τον αγώνα.
ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΛΥΣΣΑ ΓΙΑ ΖΩΗ
ΤΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΚΑΕΙ
αναρχική/αντιεξουσιαστική συλλογικότητα Κρακατόα