Κρακατόα

 

Σχετικά με την εμπρηστική επίθεση στην Κατάληψη Libertatia από φασίστες.

Την Κυριακή 21/1 πραγματοποιείτε στην Θεσσαλονίκη εθνικιστικό συλλαλητήριο για την Μακεδονία.  Λίγο πριν η φασιστομάζωξη ξεκινήσει φασιστικές ομάδες που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο επιτέθηκαν αρχικά στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο ΄΄Σχολείο΄΄ και απωθήθηκαν  από τον κόσμο που βρισκόταν μέσα ενώ στην συνέχεια επιτέθηκαν στην κατάληψη Libertatia . Λίγες ώρες αργότερα ενώ τα άτομα από την Libertatia είχαν φύγει από το κτήριο προκειμένου να στηρίξουν την αντιεθνικιστική συγκέντρωση στην Καμάρα οι φασίστες ξαναγυρνούν και πραγματοποιούν εμπρηστική επίθεση στην κατάληψη η οποία και καταστρέφεται από την φωτιά. Όλα αυτά βέβαια ενώ έξω από το κατειλημμένο  κτήριο βρίσκονταν ασφαλίτες και κλούβα των ΜΑΤ οι οποίοι ουσιαστικά κάλυπταν την εμπρηστική επίθεση χωρίς να παρέμβουν καν. Την επόμενη μέρα πραγματοποιείται πορεία αλληλεγγύης στην κατάληψη, όπου μετά από συγκρούσεις με τους μπάτσους, συλλαμβάνονται πέντε άτομα.

Με αφορμή το Μακεδονικό ζήτημα ένα πλήθος κόσμου από οργανωμένους φασίστες, στρατιωτικούς, εκκλησιαστικούς μηχανισμούς,  πολίτες πωρωμένους με πατριωτικό αίσθημα ξεχύνεται στους δρόμους της Θεσσαλονίκης  συναινώντας ουσιαστικά στο κάψιμο της κατάληψης Libertatia.  Έτσι  υπεύθυνοι για αυτήν την επίθεση δεν είναι μόνο οι φασίστες που την πραγματοποίησαν αντίθετα είναι η εκκλησία, , οι πατριώτες νοικοκυραίοι,   οι μπάτσοι και όσοι άλλοι συμμετείχαν στη συγκέντρωση. Και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλες αυτές οι επιθέσεις  δεν θα είχαν την δυναμική να πραγματοποιηθούν χωρίς την κάλυψη από αυτό το σάπιο συνονθύλευμα.  Ουσιαστικά μέσα από την συγκεκριμένη επίθεση διαφαίνεται  καθαρά πως το κράτος και οι φασίστες αλληλοσυμπληρώνονται καθώς ο εμπρησμός της Libertatia  έρχεται να συνεχίσει το κλίμα κρατικής καταστολής απέναντι σε καταλήψεις.

Αναγνωρίζοντας τις καταλήψεις ως εστίες αγώνα και ζωντάνιας σε έναν κόσμο ζόφου και υποταγής είναι λογικό να αποτελούν εχθρό τόσο για το κράτος όσο και για τους φασίστες. Απέναντι στην πραγματικότητα του μίσους προς κάθε διαφορετικότητα σε αυτόν τον κόσμο που θέλουν να εγκαθιδρύσουν οι εθνικιστές, οι καταλήψεις αποτελούν χώρους αλληλεγγύης,  χώρους ελεύθερης έκφρασης και αντίστασης απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας. Για αυτό άλλωστε τον λόγο δέχονται ανά καιρούς επιθέσεις τόσο με την μορφή εκκενώσεων από το κράτος όσο και με την μορφή παρακρατικών χτυπημάτων από διάφορα φασιστικά σκουπίδια. Αυτό όμως που ξεχνάνε  είναι ότι οι καταλήψεις δεν είναι τα ντουβάρια που χτυπάνε, αντίθετα είναι οι σχέσεις που δημιουργούμε μακριά από κάθε διάκριση, είναι ο συνεχής μας αγώνας για την επίθεση σε κάθε εξουσία, είναι η λύσσα μας για να σπάσουμε την κοινωνική ηρεμία και κανονικότητα, για να διαχύσουμε φωνές αντίστασης στην σιγή των μητροπόλεων.

Να μην αφήσουμε αναπάντητη καμία επίθεση απέναντι σε χώρους αγώνα. Είμαστε εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια οποιουδήποτε πατριωτικού/εθνικιστικού/φασιστικού συνόλου να βγει στον δρόμο. Οπλίζουμε τις επιθυμίες μας απέναντι σε κάθε εξουσιαστική αντίληψη.

 

Ελάτε με φωτιές ελάτε με μαχαίρια

φασίστες θα σας σπάσουμε τα πόδια και τα χέρια

Δύναμη στους πέντε συλληφθέντες της πορείας αλληλεγγύης στην Κατάληψη Libertatia.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 

ΠΕΜΠΤΗ 25/1  ΣΤΙΣ 18:00

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ

αναρχική συλλογικότητα Κρακατόα

olikiapeleutherosi.espivblogs.net / olikiapeleutherosi@espiv.net

 

 

Τετάρτη 20/12 στις 20:00 στην Κατάληψη Παραρτήματος

Προβολή ντοκυμαντέρ “9 ημέρες πίσω από τα οδοφράγματα”

Το ντοκυμαντέρ ακολουθεί τις τελευταίες ημέρες της κατάληψης στην οδό Rezgeit στην Κοπεγχάγη. Τότε μπροστά στο κύμα της επερχόμενης καταστολής οι καταληψίες και πλήθος αλληλέγγυων αποφάσισαν να αντιπαρατεθούν στρατιωτικά με το κράτος,προκειμένου να υπερασπιστούν την κατάληψη και το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις ζωές τους.

και vegan συλλογική κουζίνα.

Στον  χώρο θα υπάρχουν βιβλία ανατρεπτικού περιχομένου, αναρχικά έντυπα, κλπ.

 

αναρχική / αντιεξουσιαστική συλλογικότητα κρακατόα

Στις 26 Νοεμβρίου νωρίς το πρωί πραγματοποιήθηκε εκκένωση της κατάληψης Gare από μπάτσους. Συνελήφθησαν 4 άτομα που βρίσκονταν μέσα στο κτίριο, στα οποία αποδόθηκαν κατηγορίες για αντίσταση, απείθεια (λόγω της άρνησής τους να δώσουν αποτυπώματα), απόπειρα σωματικής βλάβης καθώς και κακουργηματικού χαρακτήρα για κατοχή εκρηκτικών. Την Τετάρτη 29/11 αφέθηκαν ελεύθερα με περιοριστικούς όρους.

Στις 2/12 γίνεται ανακατάληψη του κτιρίου το οποίο περνά ξανά στα χέρια των αγωνιστών.

Η κατάληψη Gare δημιουργήθηκε από την αναρχική συλλογικότητα για την μαχητική προλεταριακή ανασυγκρότηση (ΑΣΜΠΑ)  και αποτελεί έναν χώρο πολύμορφης κοινωνικής αυτό-οργάνωσης. Συνελεύσεις, πολιτικές εκδηλώσεις, προβολές, συλλογικές κουζίνες, προγράμματα συλλογικής αυτομόρφωσης σε διάφορες γλώσσες ,λειτουργία δημόσιου λουτρού και πλυντηρίου, συνθέτουν μια γενική εικόνα της λειτουργίας της κατάληψης.  Παράλληλα η κατάληψη συμμετέχει ανά καιρούς σε διάφορα εγχειρήματα αλληλεγγύης σε φυλακισμένους αγωνιστές, σε αντιφασιστικές και αντισεξιστικές κινητοποιήσεις, σε εργατικούς αγώνες αλλά και στην περιφρούρηση της γειτονιάς των Εξαρχείων από τους μπάτσους.

Η επίθεση στην Gare σίγουρα δεν μπορεί να ειδωθεί ως μεμονωμένο περιστατικό  καθώς αποτελεί  μια ακόμα κίνηση που συμβάλει στο κατασταλτικό έργο του κράτους το οποίο έχει ως επίκεντρο την περιοχή των Εξαρχείων. Τα Εξάρχεια ανέκαθεν αποτελούσαν μια εστία μαζικής μαχητικής αντίστασης στο κέντρο της μητρόπολης. Οι αναρχικές καταλήψεις , οι χώροι στέγασης μεταναστών, οι πολιτικές συλλογικότητες, οι λαϊκές συνελεύσεις, η μαχητική περιφρούρηση της γειτονιάς και άλλα πολλά αυτό-οργανωμένα εγχειρήματα σε συνδυασμό με τις συχνές συγκρούσεις με τους διαφόρων ειδών μπάτσους που προσπαθούν να φρουρήσουν τη γειτονιά, συνθέτουν μια κατάσταση κοινοτικής ζωής και συγκρουσιακής καθημερινότητας η οποία αποτελεί αγκάθι για την επιβολή της τάξης και της ομαλότητας από το καθεστώς.

Η συγκυρία της εκκένωσης καθόλου τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί. Το κράτος επιχείρησε να επιβάλλει ένα κλίμα φόβου ενόψει των κινητοποιήσεων για την επέτειο της δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από μπάτσο στις 6 Δεκέμβρη του 2008 και να καταστείλει την μάχιμη περιφρούρηση της γειτονιάς των Εξαρχείων τόσο για τις επετειακές διαδηλώσεις όσο  και για το μέλλον. Όλα αυτά ενώ είχε προηγηθεί η βίαιη καταστολή της πορείας της 17 Νοέμβρη και ο ξυλοδαρμός πολλών αγωνιστών από τα καθίκια των ΜΑΤ στα Εξάρχεια. Παράλληλα με την εκκένωση της Gare o συριζα ήρθε να απαντήσει στο συνεχιζόμενο αίτημα για ασφάλεια από την αντιπολίτευση, τα ΜΜΕ  και από τους φιλήσυχους πολίτες που μέσα στο γενικειμένο περιβάλλον επίθεσης σε διάφορα επίπεδα από μεριάς του κράτους επιζητούν τάξη και ηρεμία.

Ταυτόχρονα, τα γεγονότα του φετινού τριημέρου του Πολυτεχνείου και το σπάσιμο της κατάληψης του Πολυτεχνείου από άλλες συλλογικότητες του αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού χώρου και της αριστεράς συνέβαλε με τον τρόπο του στη δημιουργία πρόσφορου εδάφους για την κατασταλτική επιχείρηση του κράτους εναντίον της κατάληψης. Ο συριζα, όντας μια καθεστωτική ρεφορμιστική δύναμη που ανήλθε στην εξουσία μέσα από τα σπλάχνα των κινημάτων, έχει τα εργαλεία και τη δυνατότητα να χαράσσει την κατασταλτική στρατηγική του αναλύοντας και συνεκτιμώντας την εκάστοτε κινηματική συγκυρία.

Ο διακαής πόθος της ρεφορμιστικής αριστεράς να τελειώνει με τις ριζοσπαστικές και άμεσες μορφές αγώνα και τις μαχητικές εστίες αυτοοργάνωσης ασκούταν από το συριζα, πριν ανέλθει στην κυβέρνηση, μέσα από μία πολύπλευρη προσπάθεια αποδυνάμωσης και ελέγχου των οριζόντιων αντιστάσεων, μέσω της συκοφάντησης και των διαφόρων τεχνικών αφομοίωσης. Αυτή η διαχρονική προσπάθεια δεδομένα λαμβάνει από τα κυβερνητικά, πλέον, επιτελεία ,διαστάσεις κεντρικής κρατικής στρατηγικής, μετουσιωμένη σε καθεστωτική προπαγάνδα και σε κατασταλτικά χτυπήματα, με μεθοδικότητα και συνέχεια.

Σε αυτή την κατεύθυνση, τόσο η εκκένωη της Gare όσο και οι εκκενώσεις άλλων καταλήψεων όπως η Βίλα Ζωγράφου και η κατάληψη στέγασης μεταναστών Αλκιβιάδου, επιτελούν και έναν άλλο σκοπό. Αυτόν της διεκδίκησης του μονοπωλείου από το κράτος στην οργάνωση της καθημερινότητας των ανθρώπων. Έτσι, στις προαναφερόμενες εκκενώσεις, οι κρατικοί μηχανισμοί έδρασαν έχοντας προσχεδιάσει την ακόλουθη στέγαση φορέων με κοινωνικό-ανθρωπιστικό προσωπείο (ΜΚΟ, δημοικές υποδομές κλπ), επιδιώκοντας έτσι να αντικρουστεί η αυτοοργανωμένη κάλυψη των αναγκών και η αδιαμεσολάβητη αντίσταση με την θεσμική και διαμεσολαβημένη οδό της ανάθεσης και της γραφειοκρατίας.

Απέναντι όμως σε αυτή την επιδίωξη των κρατιστών, οι καταλήψεις ως εργαλεία στα χέρια αυτών που αγωνίζονται αποτελούν επιτακτική ανάγκη για την όξυνση του πολύμορφου αγώνα, ενώ παράλληλα μπορούν να υπάρξουν ως χώροι από τους οποίους εφοδιαζόμαστε και πραγματώνουμε τα προτάγματα μας. Τα κατειλημμένα κτήρια είναι χώροι ανατρεπτικής ζύμωσης, παραγωγής εξεγερτικού λόγου, χώροι στους οποίους νέοι σύντροφοι και συντρόφισσες συναντιούνται και λειτουργούν χωρίς διαχωρισμούς και ιεραρχίες κάτω από την ανάγκη για αμφισβήτηση και επίθεση στο υπάρχον. Ταυτόχρονα μέσα σε αυτές τις δομές αγώνα η δημιουργία διαφόρων άλλων δομών αυτομόρφωσης, δομών αλληλεγγύης σε φυλακισμένους αγωνιστές/στριες, ταμείων αλληλεγγύης, εγχειρημάτων αντιπληροφόρησης και αυτοοργανωμένης έκφρασης/δημιουργίας δύναται να χτίσει μια καθημερινότητα δομημένη από εμάς για εμάς χωρίς διαμεσολαβητές. Παράλληλα οι καταλήψεις μπορούν να αποτελέσουν τα σημεία εκείνα στα οποία δημιουργούνται ομάδες που πραγματώνουν την διάχυση των αναρχικών πρακτικών, που οργανώνουν επιθέσεις απέναντι σε μπάτσους, φασίστες και άλλους φορείς της κυριαρχίας, που διαταράσσουν την κοινωνική κανονικότητα και την επιβαλλόμενη μίζερη καθημερινότητα και εν τέλει κάνουν τις καταλήψεις να αποτελούν οδοφράγματα απέναντι στα σχέδια του κράτους.

Αναγνωρίζοντας τις καταλήψεις ως εστίες αγώνα και ζωντάνιας σε έναν κόσμο ζόφου και υποταγής, είναι άμεσο επακόλουθο πως οι εξουσιαστικές δομές και οι μηχανισμοί τους δεν θα μπορούσαν παρά να τις καταστείλουν. Σε αυτόν τον κόσμο όπου κανείς δεν είναι ελεύθερος και η αυτοδιάθεση πλασάρεται ως παραχώρηση και όχι ως κάτι το αυτονόητο, όσοι μιλούν για ελευθερία μπαίνουν στο στόχαστρο της καταστολής. Είμαστε σε ετοιμότητα να δώσουμε τις απαντήσεις μας.

ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΚΡΑΤΙΣΤΕΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

10-100-1000άδες ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

αναρχική/ αντιεξουσιαστική συλλογικότητα, Κρακατόα

ΣΤΑ ΔΑΣΗ ΤΟΥ ΚΛΟΝΤΖΚΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ, Η ΕΞΟΥΣΙΟΜΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΓΕΝΙΕΣ ΑΝΤΡΩΝ ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΑΖΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ. ΩΣΠΟΥ Η ΑΝΕΓΓΙΧΤΗ ΑΥΤΗ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗ «ΠΑΡΑΔΟΣΗ» ΔΙΑΤΑΡΑΣΣΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΩΤΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ ΚΥΝΗΓΩΝ. ΩΣΠΟΥ Ο ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΛΕΥΡΑ…

ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ VEGAN ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ

ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΑ ΕΝΤΥΠΑ

Την Πέμπτη 28/9, ύστερα από κάλεσμα της αναρχικής/αντιεξουσιαστικής συλλογικότητας Κρακατόα, πραγματοποιήθηκε στην κατάληψη Παραρτήματος συγκέντρωση ενάντια στους ζωολογικούς κήπους και κάθε μορφή εγκλεισμού, με επίκεντρο την υπόθεση του κολαστηρίου του ζωολογικού κήπου Ιπποκάμηλος που βρίσκεται στα Σαγέικα Αχαΐας. Εκεί, στις 21/8 βρέθηκαν κουφάρια ζώων σε προχωρημένη αποσύνθεση, υπολείμματα οστών και ζώα εμφανώς σκελετωμένα και αφυδατωμένα.

Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης αιχμαλωσίας και βασανισμού των ζώων, Βρασίδας Δάκης, είναι ο ίδιος που κατέχει τα petshop Mega Animal Center. Για το λόγο αυτό, όταν η συγκέντρωση ολοκληρώθηκε, με τους υπόλοιπους/ες συντρόφους και συντρόφισσες που την πλαισίωσαν, προχωρήσαμε σε αποκλεισμό του κεντρικού καταστήματος στην Αγίου Ανδρέου. Η είσοδος του petshop αποκλείστηκε για αρκετή ώρα, ενώ κατά τη διάρκεια της παρέμβασης μοιράζονταν κείμενα σε περαστικούς, φωνάζονταν συνθήματα και πετάχτηκαν τρικάκια. Γράφτηκαν επίσης συνθήματα πάνω στις βιτρίνες και στο εξωτερικό εμπόρευμα.

Όταν ο σωματέμπορος βασανιστής Δάκης ήρθε με τη συνοδεία άλλων ατόμων και επιχείρησε να προσεγγίσει τη συγκέντρωση, εκδιώχθηκε, ενώ κατά την υπόλοιπη διάρκεια του αποκλεισμού υπήρξαν εντάσεις με τον σωματέμπορο και τους υποστηρικτές του που προκαλούσαν από απόσταση.

Πολλές αντιδράσεις των περαστικών τόσο κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης στο Παράρτημα όσο και του αποκλεισμού, ήταν θετικές και υποστηρικτικές.

Μερικάαπότασυνθήματαπουφωνάζονταν:
“Κανένα ζώο μέσα σε κλουβί- Μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή”, “Από τα petshop μέχρι τα σφαγεία, αγώνας για ζωή και ελευθερία”, “Λευτεριά σ’όσους είναι στα κελιά”, “Λευτεριά στα ζώα ανθρώπινα και μη- Μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή”, “Λύσσα και συνείδηση, άρνηση και βία, φωτιά στι φυλακές φωτιά και στα σφαγεία”, “Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’όλα τα κελιά”, “Κανένα ζώο μέσα σε κλουβί, οι ζωολογικοί είναι φυλακή”…

Διαρκής αγώνας και ανάληψη πρωτοβουλιών πολύμορφης δράσης ενάντια στα κολαστήρια εγκλεισμού, βασανισμού και δολοφονίας των ζώων…

ΜΕΧΡΙ ΚΑΘΕ ΚΕΛΙ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΚΛΟΥΒΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΙΟ

ΟΙ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΙ ΚΗΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΟΙ ΑΝΑΨΥΧΗΣ
ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΑΓΡΙΑΣ ΖΩΗΣ

 

 

Το κείμενο που μοιραζόταν:

 

Ο ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ ΙΠΠΟΚΑΜΗΛΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΕΡΓΟ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥ ΖΩΩΝ

Στις 21/8 στα Σαγέικα, στο κάτεργο του ζωολογικού κήπου “ΙΠΠΟΚΑΜΗΛΟΣ” βρέθηκαν κουφάρια ζώων σε προχωρημένη αποσύνθεση, υπολείμματα οστών και ζώα εμφανώς σκελετωμένα και αφυδατωμένα. Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης αιχμαλω

σίας, ΒΡΑΣΙΔΑΣ ΔΑΚΗΣ, είναι ο ίδιος που κατέχει τα petshops MEGA ANIMAL CENTER. Γνωρίζουμε καλά πως καθάρματα σαν κι αυτόν που ζουν μέσω της αγοραπωλησίας έμβυων και συναισθανώμενων όντων, καταδικάζοντάς τα στο συστηματικό βασανισμό της αιχμαλωσίας, δε διστάζουν να πατούν κυριολεκτικά επί πτωμάτων για να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Η πρακτική της φυλάκισης αποτελεί το κύριο μέσο με το οποίο η εξουσία ασκεί εντατικά τον έλεγχο, την επιβολή, την εξημέρωση και την τιμωρία. Οι εξουσιαστικές κοινωνίες χτισμένες πάνω στα θεμέλια του ανθρωποκεντρισμού επωφελούνται με κάθε δυνατό τρόπο από την εκμετάλλευση των ζώων. Από τον βασανισμό που υπόκεινται στα επιστημονικά κέντρα ζωοτομίας και εργαστήρια πολυεθνικών, από τη σφαγή τους για τροφή και το ξεζούμισμα για τα ζωικά προϊόντα, μέχρι τη στέρηση της ελευθερίας και των άγριων ενστίκτων τους στο βωμό του θεάματος και της σαδιστικής διασκέδασης, απομυζούν κάθε πτυχή ζωής στον πλανήτη στο όνομα του κέρδους και του κεφαλαίου.

Κομμάτι αυτή της ατέρμονης εκμετάλλευσης από την ανθρώπινη κυριαρχία πάνω στα υπόλοιπα είδη αποτελεί και ο θεσμός του εγκλεισμού που συντελείται εντός των ζωολογικών κηπών- και όχι μόνο, ως απόρροια της αντίληψης της ανθρώπινης υπεροχής, κυριαρχίας και “δικαιωματικής” εξουσίας επί των μη-ανθρώπινων ζώων (σπισιμός). Έπειτα από τη βίαιη αρπαγή τους από το φυσικό περιβάλλον ή την αναπαραγωγή τους υπό καθεστώς φυλάκισης, τα ζώα μέσα σε αυτές τις δομές ζουν εξορισμένα και καταδικασμένα να υπομένουν την αιχμαλωσία και τον εξευτελισμό, τη στέρηση της αυτοδιάθεσης και των αισθήσεών τους ζώντας σε μικρά ή μεγάλα κλουβιά με το πρόσχημα της εκμάθησης και της επαφής του πολιτισμένου ανθρώπου με την άγρια ζωή. Πάραυτα, η μοναδική εικόνα που ξεχωρίζει πίσω απο τα κάγκελα και τους φράχτες είναι μουδιασμένα πόδια, βαριά φτερά, σώματα που άτονα κινούνται σε λιγοστό νερό και νευρικές συμπεριφορές από την καθηλωμένη ζωή.

Όλα αυτά διαψεύδουν τη λογική που θέλει τους ζωολογικούς κήπους να αποτελούν μέρη επιμόρφωσης, τα οποία φέρνουν τον κόσμο σε επαφή με τη φύση και την άγρια ζωή καθώς η επιβολή μιας ζωής στην φυλακή, συγκροτεί έναν εξουσιαστικό παραλογισμό και μια βάρβαρη νοοτροπία, η οποία πλασάρεται ως φυσιολογική.

Οι ζωολογικοί κήποι όμως μόνο κάτι φυσιολογικό δεν αντικατοπτρίζουν. Όχι απλώς μας χωρίζουν από τα ζώα που φυλακίζουν, αλλά μας χωρίζουν συνολικά από τη δική μας ζωτικότητα. Όταν κοιτάζουμε τους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες μέσα από τα κάγκελα, παρατηρούμε το πρόσωπο της δικής μας αποξένωσης. Ζώντας μέσα σε σπίτια κλουβιά, στις τσιμεντένιες πόλεις, σε μια καθημερινότητα εξαρτωμένη πλήρως από υλικές ψευδοαπολαύσεις, εμείς οι ίδιοι παρακμάζουμε παράλληλα με το θάνατο του φυσικού κόσμου.

Η επαφή με την άγρια ζωή δεν γίνεται σε αυτούς τους χώρους και υπό αυτές τις συνθήκες. Κάθε άλμα ενός λαγού στις εύφορες πεδιάδες, κάθε σκαρφάλωμα ενός αγριοκάτσικου στις πιο απότομες βουνοπλαγιές, ένας ελιγμός του ελαφιού ανάμεσα στα δέντρα του δάσους, το υπομονετικό πέταγμα μιας γερακίνας, τα συντονισμένα πηδήματα των δελφινιών μέσα και έξω από το νερό, οι άτακτες κινήσεις των βατράχων στις όχθες των ποταμών, τα άγρυπνα μάτια μιας κουκουβάγιας μέχρι και τα βρυχίσματα των λιονταριών στις μακρινές εκτάσεις της Σαβάνας, κάθε παραμικρό ενδιαφέρον όλων αυτών των ζώων που ζουν έξω από τα κλουβιά, κρύβουν τις πραγματικές ενδείξεις όμορφης και αδάμαστης αγριότητας. Όλες αυτές οι όμορφες ζωντανές διαδικασίες, είναι ικανές να συγκλονίσουν όποιον αφεθεί στην παρατήρησή τους. Είναι όμως και κάτι επιπλέον. Είναι οι απειλούμενες μορφές ζωής που καταφέρνουν ακόμη να επιβιώνουν παρά την διαρκώς εντεινόμενη και καταστροφική επεκτατικότητα της ανθρώπινης επέμβασης. Εκείνες που επιβιώνουν από τον διωγμό της βιομηχανοποίησης, των πυρκαγιών, του κυνηγιού, των αποψιλόσεων και των φραγμάτων και που μας υπενθυμίζουν πως η επιβίωση του φυσικού κόσμου βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο και δομές εγκλεισμού όπως οι ζωολογικοί κήποι σε καμία περίπτωση δεν συνεισφέρουν στην προστασία του και στη συνέχιση της ύπαρξης του. Αντίθετα, είναι η επικύρωση της επικυριαρχίας στη φύση και η μεταφορά των λάφυρων αυτής στα κέντρα των μητροπόλεων.

____

Η υπόθεση του σωματέμπορου του “Ιπποκάμηλου” δεν κλείνει με την όποια δικαστική έκβαση. Η αστική δικαιοσύνη είναι ένας από τους βασικούς μηχανισμούς αυτοτροφοδότησης και αυτοσυντήρησης του εξουσιαστικού συστήματος, κομμάτι του οποίου είναι και οι δομές εκμετάλλευσης των ζώων, ενώ παράλληλα επιχειρεί την πλήρη διαμεσολάβηση των όποιων κοινωνικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων. Πάντα ωστόσο προς όφελος των κυρίαρχων, ακόμη και αν αυτό προϋποθέτει μία μερική οπισθοχώρηση. Έτσι λοιπόν και στη δίκη για την υπόθεση του Ιπποκάμηλου, στις 2 Οκτώβρη, μια πιθανή προσχηματική καταδίκη θα στοχεύει στην κατευναστική ικανοποίηση και αφομοίωση των φωνών αντίδρασης.

Απάντησή μας σε αυτή την πραγματικότητα δεν είναι οι “καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού”, καθαρότερα και πιο ευρύχωρα κλουβιά. Είναι ο αγώνας για την καταστροφή αυτών των δομών, για την απελευθέρωση των έγκλειστων ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον και την καθολική κατάργηση της εκμετάλλευσής τους.

ΟΙ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΙ ΚΗΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΟΙ ΑΝΑΨΥΧΗΣ
ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΑΓΡΙΑΣ ΖΩΗΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΘΕ ΚΛΟΥΒΙ ΚΑΙ ΚΕΛΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΙΟ 

αναρχική/αντιεξουσιαστική συλλογικότητα KΡΑΚΑΤΟΑ
olikiapeleutherosi.espivblogs.net

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΖΩΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΗΠΩΝ

 ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ

Πέμπτη 28/9 στις 18:00

στην κατάληψη παραρτήματος( Κορίνθου και Αράτου)

 

 

Η πρακτική της αιχμαλωσίας αποτελεί το κύριο μέσο με το οποίο η εξουσία ασκεί εντατικά τον έλεγχο και την επιβολή. Οι εξουσιαστικές κοινωνίες χτισμένες πάνω στα θεμέλια του ανθρωποκεντρισμού επωφελούνται με κάθε τρόπο από την εκμετάλλευση των ζώων. Από τον βασανισμό που υπόκεινται στα επιστημονικά εργαστήρια, από τη σφαγή τους για τροφή και το ξεζούμισμα για τα ζωικά προϊόντα που παράγουν, μέχρι τη στέρηση της ελευθερίας τους και των ενστίκτων τους στο βωμό του θεάματος και της σαδιστικής διασκέδασης.

Κομμάτι αυτή της εκμετάλλευσης από την ανθρώπινη κυριαρχία πάνω στα υπόλοιπα είδη αποτελεί και ο θεσμός του εγκλεισμού που συντελείται μέσα στους ζωολογικούς κήπους. Έπειτα από τη βίαιη αρπαγή τους από το φυσικό περιβάλλον ή την αναπαραγωγή τους υπό καθεστώς φυλάκισης, τα ζώα μέσα σε αυτές τις δομές ζουν εξορισμένα και καταδικασμένα να υπομένουν την αιχμαλωσία και τον εξευτελισμό, τη στέρηση της αυτοδιάθεσης και των ενστίκτων τους ζώντας σε μικρά ή μεγάλα κλουβιά με το πρόσχημα της εκμάθησης και της επαφής του πολιτισμένου ανθρώπου με την άγρια ζωή. Πάραυτα, η μοναδική εικόνα που ξεχωρίζει πίσω απο τα κάγκελα και τους φράχτες είναι μουδιασμένα πόδια, βαριά φτερά, σώματα που άτονα κινούνται σε λιγοστό νερό και νευρικές συμπεριφορές από την καθηλωμένη ζωή.

Στις 21/8 στα Σαγέικα,στο κάτεργο του ζωολογικού κήπου “Ιπποκάμηλος”  βρέθηκαν κουφάρια ζώων σε προχωρημένη αποσύνθεση, υπολείμματα οστών και ζώα εμφανώς σκελετωμένα και αφυδατωμένα. Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης αιχμαλωσίας, Βρασίδας Δάκης, είναι ο ίδιος που κατέχει τα petshop Μega Animal Center. Γνωρίζουμε καλά πως καθάρματα σαν κι αυτόν που ζουν μέσω της αγοραπωλησίας έμβυων και συναισθανώμενων όντων, καταδικάζοντάς τα στο συστηματικό βασανισμό της αιχμαλωσίας, δε διστάζουν να πατούν κυριολεκτικά επί πτωμάτων για να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Η απάντησή μας σε αυτή την πραγματικότητα δεν είναι οι “καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού”, καθαρότερα και πιο ευρύχωρα κλουβιά. Αλλά ο αγώνας για την καταστροφή αυτών των δομών, για την απελευθέρωση των έγκλειστων ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον και την καθολική κατάργηση της εκμετάλλευσης τους.

ΟΙ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΙ ΚΗΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΟΙ ΑΝΑΨΥΧΗΣ
ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΑΓΡΙΑΣ ΖΩΗΣ

 

αναρχική/αντιεξουσιαστική συλλογικότητα ΚΡΑΚΑΤΟΑ 

18-19 ΜΑΙΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ 18:00

 

ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ 

 

ΠΕΜΠΤΗ 18/5 : απο τις 20:00 προβολή ταινιών μικρού μήκους και vegan κουζίνα

 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19/5: 19:00 ενημέρωση-συζήτηση για την επιτήρηση και τον έλεγχο με την χρήση ψηφιακών μέσων και μέθοδοι αυτοπροστασίας

 

*Καθ όλη την διάρκεια του bazzar θα υπάρχουν βιβλία και έντυπα τα περισσότερα με ελεύθερη συνεισφορά και τα έσοδα που θα βγούν θα διατεθούν σε φυλακισμένους-ες  αγωνιστές-στριες

 

Για το Bazaar βιβλίων ανατρεπτικού περιεχομένου & αναρχικών εντύπων για την οικονομική ενίσχυση φυλακισμένων αγωνιστριών/-ών

Μεταχειρισμένα βιβλία που αλλάζουν χέρια και συλλέχθηκαν από προσφορές ατόμων, βιβλία που προσφέρθηκαν από εκδόσεις προς ενίσχυση της διοργάνωσης, εκδόσεις κινηματικής προέλευσης, καθώς επίσης έντυπο υλικό όπως μπροσούρες με αναλύσεις ποικίλλου περιεχομένου που κυκλοφορούν σήμερα ή ανατυπώθηκαν,  θα διακινούνται στο συγκεκριμένο bazaar με έναν διττό σκοπό. Από τη μία τη διάχυση του ανατρεπτικού λόγου και των αναρχικών αναλύσεων και προταγμάτων και από την άλλη την υλική υποστήριξη των κρατούμενων αγωνιστ.ρι.ών, προς ενίσχυση των οποίων θα διατεθούν όλα τα έσοδα της διοργάνωσης, από βιβλία που θα διατείθενται ως επί το πλείστον με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά.

Τα βιβλία, το έντυπο προπαγανδιστικό υλικό και ο λόγος αποτελούν αναπόσπαστα και κύρια μέρη του οπλοστασίου του αναρχικού αγώνα. Η τροφοδότηση της σκέψης με αναλύσεις και αφηγήσεις, η εξέλιξη, ο επαναπροσδιορισμός και ο πλουραλισμός τους, η μελέτη και η γνώση των θεσμοθετημένων και εγκαθιδρυμένων μηχανισμών επιβολής και εκμετάλλευσης, η ανάγνωση της ιστορίας των κινημάτων και των καταγεγραμμένων στιγμών πολέμου με τους εχθρούς τους, όλες αυτές οι πτυχές αλληλοσυμπληρώνονται, διαμορφώνοντας έτσι την πολυεπίπεδη γνώση και κριτική σκέψη ως βασικό μέσο απελευθέρωσης, και ως τέτοιο δεν θα μπορούσε να εκλείπει από τις ατομικές και συλλογικές επιδιώξεις του ριζοσπαστικού κινήματος. Επιπρόσθετα, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να αναφερθεί η σημασία του χωροχρονικού πλαισίου στο οποίο η εξεγερτική αμφισβήτηση και άρνηση μετουσιώνονται σε πράξη, αποβαίνοντας, σε ρηξιακές και επικίνδυνες επιπτώσεις στο σύστημα και τους υπηκόους του.

Η κοινωνική κριτική, η πρακτική θεωρία και η αμφισβήτηση του υπάρχοντος, ως διαδικασίες παράλληλες, αποτελούν σπινθηροβόλα εναύσματα συνειδησιακής όξυνσης, αντίληψης των εξουσιαστικών, κατασταλτικών και δεσμευτικών μηχανισμών, χαράζοντας έτσι, το πέρασμα στην αντεπίθεση, στη διαρκή εξέγερση. Αρνούμενοι τις παρωπίδες της κανονικότητας, τη μάστιγα της υποταγής, την αφομοίωση της άγνοιας, την κλοπή της αυτοδιάθεσης και την κυριαρχία των εξουσιαστών στις ζωές και τα σώματά μας, εντείνουμε το πάθος και τη λύσσα, αγωνιζόμενοι για την διάχυση της αναρχικής, ριζοσπαστικής και αδιαμεσολάβητης επαναστατικής διαδικασίας.

Η κριτική σκέψη και οι έμπρακτες προεκτάσεις της οφείλουν να βρίσκονται σε μια αρμονική σχέση συνύπαρξης, καθώς μέσω της διαρκούς συνείδησιακής εξέλιξης, στόχος μας είναι η συνεχής ριζισπαστικοποίηση του αγώνα μας τόσο σε επίπεδο ιδεών όσο και  δράσεών ώστε οι επιλογές μας να αποδειχθούν καρποφόρες και πραγματικά καταστροφικές έναντι των εξουσιαστικών δομών και του κοινωνικοπολιτικού συστήματος που τις τρέφει. Ο αναρχικός αγώνας δεν γνωρίζει διαχωρισμούς ανάμεσα στα δύο, την θεωρία και την πράξη, καθώς αυτά δεν μπορούν παρά να θεωρούνται αδιαίρετα. Η ατομική συνειδησιακή όξυνση, η εσωτερική αναθεώρηση, η συλλογική συνδιαμόρφωση και ο εξωστρεφής λόγος αποτελούν και από μεριάς τους έμπρακτη θέση και στάση, συνοδευόμενα από την κατά το δυνατόν υλοποίηση των προταγμάτων των πολιτικών υποκειμένων. Έτσι, λοιπόν, οπλίζουμε τις συνειδήσεις με οξυδέρκεια και με σχέδια για την αέναη επίθεση στο υπάρχον.

H αλληλεγγύη μεταξύ όσων αγωνίζονται, εξεγείρονται, επαναστατούν, δεν γνωρίζει τείχη, κάγκελα, σύνορα και αποστάσεις. Είναι μία συνθήκη αναπόσπαστη του αντιεξουσιαστικού αγώνα, μια διαρκής διαδικασία, μακριά από φετιχισμούς και ηρωοποιήσεις. Αμφισβητεί στην πράξη τη νομιμότητα ως ηθική και ως πλαίσιο κανόνων, προωθώντας το αδιαίρετο της στήριξης όλων των έγκλειστων αγωνιστ.ρι.ών, είτε φυλακίστηκαν αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τη συμμετοχή τους ή τη στήριξή τους σε αντάρτικες δράσεις και υποδομές, είτε βρέθηκαν στο στόχαστρο μεθοδευμένων κατηγορητηρίων καθ’ υπόδειξη της αντιτρομοκρατικής. Η επαναστατική συνείδηση και ο αναρχικός λόγος δεν έχουν τίποτα κοινό να μοιραστούν με τη γλώσσα των νόμων και των δικογραφιών. Αντίθετα η αλληλεγύη, είναι κομμάτι του αγώνα μας ενάντια στην ασφάλεια και τη νομιμότητα ως θεσμό και ως κοινωνική σχέση, ενάντια στον έλεγχο και τον εγκλεισμό.

Το να βρεθούμε στο πλευρό όσων στέκονται με αξιοπρέπεια μέσα στη δυσμενή συνθήκη του εγκλεισμού για τις αγωνιστικές επιλογές τους, ξεπερνάει την πλήρη πολιτική ταύτιση, και αναδεικνύει τον πλουραλισμό των κατευθύνσεων και των μορφών του αγώνα.

Ανανγνωρίζοντας τις διώξεις και τις φυλακίσεις από το κράτος ως ένα πιθανότατο κόστος της επιλογής μας να πολεμήσουμε τον κόσμο της εξουσίας, οι αγωνιστ.ρι.ες όταν βρισκόμαστε στο επίκεντρο της καταστολής δεν είμαστε θύματα κάποιας σκευωρίας. Αλλά άνθρωποι που συνειδητά τασσόμαστε στον αγώνα για την καταστροφή του συστήματος εκμετάλλευσης και αντιστεκόμαστε με συνείδηση και αξιοπρέπεια στην εκδικητικότητα του κράτους και των μηχανισμών του εναντίον μας, και αυτό αποτελεί ένα ακόμη στιγμιότυπο αυτής της μάχης. Όλα τα παραπάνω είναι που  μπροστά στην κρατική καταστολή, μας κάνουν να μην καταγγέλουμε, αλλά να απαντάμε πολύπλευρα και αμετανόητα, που την αλληλεγγύη μεταξύ μας την μετουσιώνουν σε προώθηση του αγώνα μην επιτρέποντας τον περιορισμό του, που μετατρέπουν την αλληλέγγυα σχέση σε επίθεση στην εξουσία και τις δομές της.

Να σταθούμε πολύπλευρα δίπλα με όσους κι όσες αιχμαλωτίστηκαν, μέσα από την πολιτική αλληλεπίδραση που σπάει τα τείχη της απομόνωσης, μέσα από τους κοινούς μας αγώνες και τα επιθετικά συντροφικά σινιάλα, μέσα από την υλική υποστήριξή τους και την προώθηση του λόγου τους, μέσα από την ανάδειξη της αθλιότητας της ίδιας της συνθήκης του εγκλεισμού.

Στον αγώνα ενάντια στο κράτος και τους μηχανισμούς του, το καπιταλιστικό οικοδόμημα, τη λεηλασία της φύσης, τη φυλάκιση ανθρώπινων και μη ζώων και τις αξίες της ιεραρχίας, η αλληλεγγύη είναι ένα από τα όπλα μας. Και λαμβάνει όλες τις μορφές.

ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΔΕΙΑ ΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ

 

αναρχική/αντιεξουσιαστική συλλογικότητα Κρακατόα

 

αφίσα που κολλήθηκε στην πόλη της πάτρας  ενάντια στην 7η διεθνή έκθεση γούνας που διοργανώνεται στην Αθήνα από τις 30 Μαρτίου.

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΠΟΥ ΣΠΕΡΝΕΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 

Εισήγηση της αναρχικής αντιεξουσιαστικής συλλογικότητας Κρακατόα, στην εκδήλωση με θέμα “Το πρόταγμα της ολικής απελευθέρωσης και η εναντίωσή μας στην εκμετάλλευση των ζώων ως αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού αγώνα”, που διοργανώθηκε στις 8 Απριλίου 2017 στον χώρο πολύμορφης δράσης αναρχικών Ζαϊμη 11

Για την ολική απελευθέρωση

Η εξουσία πέρα και ανεξάρτητα από την καπιταλιστική ανάπτυξη και τις πολιτικές που ασκεί το κράτος (και οι επίσημοι εκφραστές του), αναπύσσεται και πολλαπλασιάζεται κυτταρικά εντός των σύγχρονων κοινωνιών. Είναι βασικό χαρακτηριστικό των κοινωνικών σχέσεων και συμπεριφορών και ξεφεύγει από τα κέντρα μαζικής διαχείρισης και λήψης αποφάσεων του κρατους και του κεφαλαίου. Έτσι αν θέλουμε να μιλήσουμε ολιστικά για αυτήν πρέπει να αναφερθούμε σε όλες τις εκφάνσεις που μπορεί να λαμβάνει.

Τόσο στην μισθωτή σκλαβιά όσο και στην έννοια της ιδιοκτησίας. Τόσο στο ξεζούμισμα των από τα κάτω από τα αφεντικά όσο και στο όνειρο ορισμένων για ανέλιξη στην κοινωνικοταξική πυραμίδα. Τόσο στον έλεγχο και στην ύπαρξη των φυλακών όσο και στο διαρκές αίτημα κάποιων για περισσότερη ασφάλεια. τόσο στην ύπαρξη των σχολικών κελιών και τον ρόλο των καθηγητών όσο και στο γλείψιμο στο σχολείο κ.α. Τόσο στους έμφυλους διαχωρισμούς και ρόλους όσο και στην καταπίεση που ασκείται σε άτομα που δεν πληρούν τα κυρίαρχα πρότυπα. Έτσι η εξουσία διαχρονικά εισχωρεί μέσα στις κοινωνικές σχέσεις και μέσω αυτών αναπαράγεται, δημιουργώντας δυνατούς και αδυνάτους, τρελούς και κανονικούς, καθαρούς και βρώμικους, άξιους και περιθωριακούς, ανώτερους και κατώτερους.

Ωστόσο οφείλουμε να εντοπίσουμε την εξουσία και στη συνεχή καταστροφική εκμετάλλευση της φύσης και των ζώων. Εδώ η εξουσιαστική λογική αποτελεί το κύριο συστατικό της αντίληψης εκείνης η οποία τοποθετεί τον άνθρωπο σε μια ανώτερη θέση από τα υπόλοιπα ζώα και αντιμετωπίζει τη φύση ως μηχανή παραγωγής προϊόντων, δικαιολογώντας έτσι όλες τις θηριωδίες που γίνονται στις πλάτες του φυσικού κόσμου.

Η επέλαση των κυριαρχικών αντιλήψεων και πρακτικών αφορά συνολικά τόσο εμάς όσο και τη φύση και τα άλλα ζώα και μόνο με ένα πρόταγμα όπως αυτό της συνολικής απελευθέρωσης μπορούμε να αντεπιτεθούμε εξίσου συνολικά και πολυεπίπεδα. Για εμάς καμία ουσιαστική απελευθέρωση δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν απορριφθεί κάθε είδους εξουσία είτε αυτή ασκείται από άνθρωπο σε άνθρωπο είτε στα άλλα ζώα.

Η αναρχία είναι εκείνη η συνθήκη που ολοκληρώνει τη συνύπαρξη μεταξύ της απελευθερωτικής αντίληψης και πρακτικής, η ομορφότερη ιδέα και επιδίωξη για την ελευθερία με συνολική κατεύθυνση. Έτσι η ολική απελευθέρωση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως μια τάση μέσα στον αναρχικό χώρο ούτε και θέλουμε να υπάρχει ως τέτοια. Αντίθετα θεωρούμε αυτό το πρόταγμα ως αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού αγώνα και ως προσδιορισμό αυτού, γιατί η αναρχία ή θα εχθρεύεται κάθε μορφή εξουσίας ή θα πέφτει συνεχώς σε αυτοαναιρέσεις.

Προφανώς δεν θεωρούμε ότι με την πτώση του κράτους και του καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου, θα εξαφανιστούν όλες οι μορφές εξουσίας και εκμετάλλευσης όπως λένε πολλοί κύκλοι ακόμη και εντός του α/α χώρου και γι αυτό δεν αναγνωρίζουμε τη λογική που αντιμετωπίζει ζητήματα όπως την απελευθέρωση των ζώων ως δευτερεύοντα. Αντίθετα παλεύουμε στο εδώ και στο τώρα, μέσα στη διαρκή επαναστατική και εξεγερτική διαδικασία, με ένα πρόταγμα συνολικό για την επίθεση σε κάθε δομή της εξουσίας.

Εκμετάλλευση των ζώων

Η εκμετάλλευση της φύσης είναι πάγια συνθήκη του επεκτατικού πολιτισμού που έχει κυριαρχήσει στο σήμερα και κατ’ επέκταση βασική αρχή κάθε δομής οργάνωσης των “πολιτισμένων ανθρώπων”. Είναι η συνθήκη που γαλουχεί τους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τον πλανήτη γη ως απλά έναν βράχο προς κατάκτηση. Που τους μαθαίνει να διαιρούν την επιφάνειά του σε οικόπεδα, αποκλειστικής ανθρώπινης ιδιοκτησίας, και να αντιμετωπίζουν ό,τι άλλο, έμψυχο ή άψυχο, ως πόρο προς εκμετάλλευση.

Η εξουσία επεκτείνεται πέραν των ανθρώπινων σχέσεων και στην ολοκληρωτική διαχείριση και επιβολή στις μη ανθρώπινες ζωές, ρημάζοντας και καταστρέφοντας ένα μεγάλο κομμάτι της βιόσφαιρας. Με γνώμονα το κέρδος, οι ζωικοί πληθυσμοί αντιμετωπίζονται ως σώματα παραγωγής προϊόντων βάσει ενός αόριστου “θεόσταλτου” υπαρξιακού δικαιώματος του ανθρώπου να αυτοορίζεται σε θέση ανωτερότητας. Αυτή η κατάσταση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εκμεταλλευτικού οικοδομήματος και αδιαμφισβήτητα έχει τη ρίζα της σε εξουσιαστικές συνθήκες όπως τα μικροσυμφέροντα και την εξουσίομανία που γεννά ο θεσμός της ιδιοκτησίας, δημόσιας ή ατομικής, ο ανθρωποκεντρισμός και ο σπισισμός.

Αποτέλεσμα είναι να μιλάμε σήμερα για μία πολύπλευρη κατάσταση βασανισμού και σφαγής, που είναι μοναδική σε ένταση, βαναυσότητα, ιστορική διαχρονικότητα, αλλά και κοινωνική νομιμοποίηση και αδιαφορία.

Περί βιομηχανικής και αποκεντρωμένης εκμετάλλευσης

Στις βιομηχανικές μονάδες εγκλεισμού και στις μικρής ή μεσαίας κλίμακας «κτηνοτροφικές» δομές για την άντληση κάθε είδους κέρδους, λαμβάνει χώρα η μεγαλύτερη υποτίμηση της ελευθερίας και της ζωής των ζώων και η πιο αδίσταχτη εφαρμογή της εξουσίας. Από τα στοιβαγμένα ζώα το ένα πάνω στο άλλο στις σύγχρονες βιομηχανίες παραγωγής κρέατος-ζωϊκών προϊόντων-γούνας, μέχρι τα φυλακισμένα ζώα σε οικογενειακές φάρμες, το ζήτημα δεν είναι η απόρριψη του μαζικού μόνο εγκλεισμού αλλά η καταστροφή της ίδιας της συνθήκης του βασανισμού, του εγκλεισμού και της δολοφονίας τους σε κάθε κλίμακα που εμφανίζονται.

Όχι λόγω κάποιων μεταφυσικών αναλύσεων περί της ψυχής ή βιοκεντρικών λόγων που τοποθετούν εξ’ορισμού τη ζωή σε θέση απόλυτης αυταξίας. Αλλά γιατί αγωνιζόμαστε για την ελευθερία χωρίς επεξηγηματικούς αστερίσκους και ναι μεν αλλά. Τα υπόλοιπα ζώα, όπως και ο άνθρωπος, με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο, έχουν κοινωνικές λειτουργίες, συγκροτούν προσωπικότητες και σχέσεις μεταξύ τους, αλληλεπιδρούν και συναισθάνονται. Έτσι, τα ζώα που σκοτώνονται κάθε λεπτό στα σφαγεία και τις ιχθυοκαλλιέργειες, σε πειραματικά εργαστήρια, σε εργοστάσια παραγωγής γούνας, που εξευτελίζονται και βασανίζονται αιχμάλωτα σε τσίρκο, petshop ή ζωολογικούς κήπους, αισθάνονται τον πόνο, σκέφτονται, νιώθουν τη στέρηση της αυτοδιάθεσής τους, μοιράζονται τον φόβο για τον επικείμενο βιασμό και το θάνατο. Ενώ ζώντας ελεύθερα στη φύση εξερευνούν, απολαμβάνουν και διαφυλάσσουν τη ζωή τους. Γιατί η ενσυναίσθηση δεν περιορίζεται μόνο στο ανθρώπινο είδος. Κανένα ζώο δε μπορεί να αποτελεί μηχανή παραγωγής προϊόντων ή αντικείμενο κάλυψης αναγκών, όντας συναισθανόμενο πλάσμα.

Η συνειδητοποίηση της φρίκης της πιο σκληρής βιομηχανίας εγκλεισμού και θανάτου, μπορεί να λειτουργήσει ως έναυσμα για συντρόφια να αντιληφθούν το βάθος της εκμετάλλευσης και με αυτό ως αφετηρία να αρχίσουν να αρνούνται συνολικά την εξουσία στα υπόλοιπα ζώα. Ωστόσο η θέση που μιλάει αποκλειστικά για την βιομηχανία καταλήγει προβληματική όταν προτάσει την αποκέντρωση της εκμετάλλευσης και της σφαγής σε ένα πιο οικογενειακό-κοινοτικό επίπεδο. Είναι σε αρκετές περιπτώσεις μια μέση οδός που επιλέγουν πολλοί άνθρωποι που δεν είναι διατεθειμένοι να ξεβολευτούν από τις συνήθειες της εξουσιαστικής κοινωνίας, γιατί ουσιαστικά δεν έχει κόστος στις καθημερινές τους επιλογές. Άλλωστε η απαρχή της ιδιοκτησιακής προσέγγισης των ζώων δεν συντελέστηκε μέσα στις σύγχρονες βιομηχανίες αλλά έχει τις ρίζες της σε πολύ μακρινές εποχές πάνω στις οποίες δομήθηκε αντιληψιακά και ηθικά αυτό που συντελείται στο σήμερα στη βιομηχανία, η οποία αποτελεί την παραγωγική υπερεξέλιξή τους.

Υπ’ αυτό το προίσμα, εχθρευόμαστε και το κυνήγι χερσαίων ή υδρόβιων ζώων, όπου διάφοροι θρασύδειλοι στρέφουν τα όπλα τους απέναντι σε αυτά για να ικανοποιήσουν την τάση τους για επιβολή μέσα από αυτή την άνιση μάχη, θέτοντας ολόκληρους πληθυσμούς υπό διωγμό από τα βουνά, τα δάση και τα νερά τους. Γιατί δεν είναι τίποτα λιγότερο από ακόμη μία έκφραση της δολοφονικής εξουσίας απέναντι σε όντα συναισθανόμενα και σκεπτόμενα που γεννιούνται για να ζουν ελεύθερα.

Η εναντίωσή μας, λοιπόν, στον εγκλεισμό και τη σφαγή των ζώων με σκοπό την εκμετάλλευση δεν έχει να κάνει με τις συνθήκες, αλλά είναι ριζική. Στεκόμαστε συνολικά απέναντι στην εμπορευματική και ιδιοκτησιακή υπόσταση που έχει προσδώσει ο άνθρωπος στα άλλα ζώα.

Παράλληλα, προτάσσουμε την αποχή από την πτωματοφαγία και τα ζωϊκά προϊόντα, όχι ως μεμονωμένη επιλογή άρνησης κατανάλωσης προϊόντων που προέρχονται από τη ζωϊκή εκμετάλλευση ή ως στείρα διατροφική επιλογή, αλλά συνδέοντας την με μια ολιστική σκέψη και πρακτική ενάντια στο εξουσιαστικό οικοδόμημα. Η συνειδητοποίηση της ευρύτητας της εξουσίας που ασκείται πάνω στα μη ανθρώπινα ζώα, θα αυτοαναιρούταν, εάν δεν κατέληγε στην άμεση σύνδεσή της με τις καθημερινές μας επιλογές και αρνήσεις.

Κάλεσμα σε αγώνα

Σε αυτό το σημείο όμως, κλείνοντας, θέλουμε να θέσουμε έναν προβληματισμό, ο οποίος θα θέλαμε να ληφθεί ως κάλεσμα σε αγώνα. Η πολιτική επιλογή της άρνησης σε ατομικό επίπεδο να ζεις και να τρέφεσαι από τον πόνο των άλλων βλέποντας την εκμετάλλευση των ζώων ως εξουσιαστική πρακτική, έχει αμέτρητους λόγους να μετουσιωθεί και σε εξωστρεφή δράση. Η διαδιδόμενη μέσα στον α/α χώρο αποχή από τα προϊόντα της εκμετάλλευσης, θα χάσει το απελευθερωτικό της περιεχόμενο και την πρακτική δυναμική της, όσο η πολιτική δράση μονοπωλείται από τον ανθρωποκεντρισμό. Με λίγα λόγια, ο αγώνας και οι δράσεις κάθε είδους, γύρω από την απελευθέρωση των ζώων πρέπει να πολλαπλασιαστούν. Ο περιορισμός στην απλή σύνδεση περιεχομένων στα προτάγματα των κειμένων (όπως π.χ. σε κείμενα για κρατούμενα συντρόφια να βάζουμε ένα σύνθημα για τα κλουβιά) δεν αρκεί από μόνο του, αλλά χρειάζεται να περάσουμε σε βαθύτερη ανάλυση για την εκμετάλλευση των ζώων, στις καίριες και στοχευμένες παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης, στα σαμποτάζ, στις εκδηλώσεις, στις απελευθερώσεις.

Ο διαρκής επεκτατισμός της καταστροφικής ανάπτυξης εις βάρος των οικοσυστημάτων, η καθημερινή φυλάκιση και στέρηση της ελευθερίας και η ατέρμονη σφαγή, είναι καταστάσεις για τις οποίες επικρατεί μία εξωφρενικά γενικευμένη αδιαφορία, ακόμη και εντός των ριζοσπαστικών κύκλων. Ας φροντισουμε να τη σπάσουμε, πρώτα και κύρια μέσα μας, με στόχο τον αγώνα.

ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΛΥΣΣΑ ΓΙΑ ΖΩΗ
ΤΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΚΑΕΙ

αναρχική/αντιεξουσιαστική συλλογικότητα Κρακατόα