Categories
κρακατόα

Αλληλεγγύη στον αναρχικό Osman Evcan – Πανό, αφίσα και στράτσα σε Πάτρα, Χανιά και Θεσσαλονίκη.

Φωτογραφία0672

Από τις 22 Φεβρουαρίου 2016, ο αναρχικός Osman Evcan που βρίσκεται φυλακισμένος στην Τουρκία, προχώρησε στην τρίτη μέσα σε ένα χρόνο απεργία πείνας με αιχμιακό αίτημα την παροχή vegan φαγητού στη φυλακή, καθώς και αιτήματα που αφορούν τις συνθήκες κράτησης στη φυλακή υψίστης ασφαλείας Silivri No:6 L Type.

Για την προώθηση του αγώνα του συντρόφου κολλήθηκαν στράτσα και πανό στην Πάτρα, τη Θεσσαλονίκη και τα Χανιά, καθώς βγήκε και μια αφίσα από την συλλογικότητα ‘Αλογόμυγες’.Φωτογραφία0666

 

Ο Osman αγωνίζεται μέσα στη φυλακή:

– Για την πρόσβαση σε  vegan τροφή μέσω παραγγελίας έξω από την φυλακή, αλλά και παροχή κάποιων τροφίμων από την καντίνα και τη διοίκηση.

–  Ενάντια στις συνθήκες κράτησης που “στόχο έχουν τη καταστολή και τον εκφοβισμό των φυλακισμένων”  , καθώς η πτέρυγα που βρίσκεται ο Osman δεν έχει προαύλιο, ενώ κάμερες υπάρχουν ακόμα και μέσα στα κελιά για την 24ωρη παρακολούθηση και έλεγχο των κρατουμένων. Osman έχει δεχτεί τρεις πειθαρχικές ποινές για το σπάσιμο των καμερών του κελιού του.

– Ενάντια στην παρακράτηση αλληλογραφίας , στον περιορισμο ενημέρωσης και επικοινωνίας και για  την πρόσβαση σε μεγαλύτερο αριθμό βιβλίων, περιοδικών και εφημερίδων στους κρατούμενους.

Μέσα από αυτά τα αιτήματα του αναρχικού συντρόφου, διαφαίνεται η τακτική του τουρκικού κράτους για την εξολόθρευση του αγωνιστικού πνεύματος και την αποξένωση των κρατουμένων μεταξύ τους αλλά και από το κοντινό και συντροφικό τους περιβάλλον.

Στεκόμαστε δίπλα στον Osman και στον αγώνα του. Γιατί ο αγώνας του είναι ένας συνεχής αγώνας ενάντια στις φυλακές, στο σύγχρονο τεχνολογικό ολοκληρωτισμό, και στην εξουσία που χρησιμοποιεί κάθε είδος κλουβιού για την εκμετάλλευση  και τον έλεγχο των έμβιων όντων.

Όπως γράψανε και οι φυλακισμένοι σύντροφοι Δημήτρης Πολίτης, Γιώργος Καραγιαννίδης, Γιάννης Μιχαηλίδης,

“Ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για τον ίδιο προσωπικά, αλλά δεν μπορεί παρά να μας συγκινήσει το γεγονός, ότι σε μία χώρα – εμπόλεμη ζώνη, ένας φυλακισμένος σύντροφος, επιλέγει και επιμένει, να θέτει το ζήτημα της συνολικής απελευθέρωσης της ζωής από τα δεσμά του πολιτισμού της εξουσίας. Ένας φυλακισμένος σύντροφος που αρνείται να τραφεί με τα πτώματα των ζώων, βασανισμένων από την κρεατοβιομηχανία, και τα λοιπά παράγωγα του πόνου, που αρνείται να αποτελέσει γρανάζι της αιμοσταγούς καπιταλιστικής μηχανής, που καταστρέφει και λεηλατεί τη γη.

Τυγχάνει να έχουμε βιώσει την απαξίωση και την ειρωνεία απέναντι σε μία μη ανθρωποκεντρική στάση αγώνα, ακόμα και στο εσωτερικό του αντιεξουσιαστικού χώρου στην Ελλάδα, συνήθως στο όνομα κάτι “πιο σημαντικού”, λες και μπορεί να υπάρξει αντικειμενική ιεράρχηση των προτεραιοτήτων του αγώνα. Γι αυτό έχει μια επιπλέον σημασία για μας η ανάδειξη της απεργίας πείνας του συντρόφου και στην Ελλάδα,  πέρα από την αυτονόητη στήριξη και αλληλεγγύη που έχει ανάγκη ο Osman αυτή τη δύσκολη στιγμή.

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΚΛΟΥΒΙΟΥ
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ OSMAN EVCAN

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

οι αναρχικές συλλογικότητες:
Κρακατόα (Πάτρα)
Αλογόμυγες (Χανιά)
Μαύρο/Πράσινο (Θεσσαλονίκη)

18032016165

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

____________________________________

Γράμμα του ίδιου του Osman Evcan για την έναρξη της απεργίας πείνας

Γεια σας,

Εύχομαι σε όλους υγιείς, χαρούμενες και ελεύθερες ζωές. Σας στέλνω την αγάπη και τους χαιρετισμούς μου.

Εξορίστηκα από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας Kocaeli στις 05/02/2016 και μεταφέρθηκα με τη βία στη φυλακή Silivri.

Το δικαίωμα της βίγκαν σίτισης, το οποίο κατακτήσαμε στη φυλακές Kocaeli μετά από απεργία πείνας, πλέον σφετερίστηκε και καταστράφηκε στη φυλακές Silivri τύπου L, στην οποία και εξορίστηκα. Ο σκοπός αυτής της εξορίας ήταν να εξασκήσουν παραβίαση των δικαιωμάτων μου όπως και έκαναν.

Από τη μέρα που έφτασα σε αυτή τη φυλακή, αντιμετωπίζω συνεχώς παραβιάσεις των δικαιωμάτων μου. Για να βάλω ένα τέλος σε αυτές τις απάνθρωπες τακτικές και για να σταματήσω την καταπάτηση των δικαιωμάτων μου, είχα γράψει αιτήματα πάρα πολλές φορές. Μέχρι αυτή τη στιγμή, κανένα από τα αιτήματά μου δεν έχει απαντηθεί, και η καταπάτηση των δικαιωμάτων μου συνεχίζεται.

Οι συναντήσεις, οι διάλογοι, και τα αιτήματα που κάνουμε εδώ και 15 μέρες δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Ξεκίνησα απεργία πείνας επ’ αόριστον σήμερα, 22 Φεβρουαρίου, ώστε να να διαμαρτυρηθώ και να αντισταθώ ενάντια στη παραβίαση και καταπάτηση των δικαιωμάτων μου, αλλά και για την αποκατάσταση των ανθρωπιστικών δικαιωμάτων μας. Θα συνεχίσω την απεργία πείνας μέχρι να σταματήσουν οι καταπατήσεις των δικαιωμάτων μας και όταν θα αποκατασταθούν όλα τα δικαιώματα που έχουμε κερδίσει.

Τα αιτήματα της επ’αόριστον απεργίας πείνας:

1- Το δικαίωμα στη βίγκαν σίτιση το οποίο και είχαμε κερδίσει κάνοντας απεργία πείνας, και πλέον δεν υφίσταται. Αυτό το δικαίωμα είναι νόμιμο, έγκυρο και αποτελεί ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Παλαιότερα, κατά τη περίοδο διαμαρτυρίας μου, μετά από αποδοχή και αναγνώριση του Υπουργείου Δικαιοσύνης αλλά και του υπουργού και μετά από κάποιες συζητήσεις, το πρόβλημα της βίγκαν σίτισης είχε λυθεί. Έχουν σκοπό τη καταστροφή του κερδισμένου, βασικού και ανθρώπινου δικαιώματος της βίγκαν σίτισης μέσω αυτής της μεταφοράς-εξορίας. Αυτή η καταπάτηση δικαιωμάτων είναι κάτι που έχει σχεδιαστεί και αποφασιστεί από τη διοίκηση της φυλακής Kocaeli F type αλλά και του υπουργείου Δικαιοσύνης. Ζητάμε το τέλος της καταπάτησης των κατεκτημένων, νόμιμων, έγκυρων και ανθρώπινων δικαιωμάτων μας σχετικά με τη βίγκαν σίτιση.

Συνεπώς:

Α) Πρέπει να αποκατασταθεί το δικαίωμα μας να παραγγέλνουμε βίγκαν προϊόντα τα οποία έχουμε ανάγκη από το Vegan Dukkan (βίγκαν μαγαζί)

Β) Η καντίνα της φυλακής θα πρέπει να παρέχει και να πουλάει χορτοφαγικό φαγητό και προϊόντα τα οποία χρειάζονται οι χορτοφάγοι κρατούμενοι. Σχετικά με αυτό, είχαμε ενημερώσει τη διοίκηση κάνοντας λίστα με το τι χορτοφαγικά προϊόντα χρειάζονται οι κρατούμενοι. Αυτά τα προϊόντα πρέπει να πουλιούνται στην καντίνα.

Γ) Να υπάρξει κάποια εγκατάσταση στην οποία οι χορτοφάγοι κρατούμενοι θα μπορούν να αγοράζουν φρέσκα λαχανικά.

Δ) Οι χορτοφάγοι κρατούμενοι θα πρέπει να προμηθεύονται εβδομαδιαίως με εποχικά ωμά λαχανικά. Κάποια εποχικά φρούτα, μπρόκολα, κουνουπίδια, λάχανα, πράσα, πατάτες, καρότα, μαρούλια, μαϊντανός, άνηθος κτλ. Δε δεχόμαστε και δε τρώμε λαχανικά θερμοκηπίου και κονσέρβες.

Ε) Θα πρέπει να μας παρέχετε απλά βρασμένα όσπρια και σιτηρά.

ΣΤ) Θα πρέπει να παρέχετε στους χορτοφάγους και βίγκαν κρατούμενους ένα μικρό φουρνάκι έτσι ώστε να μπορούμε να μαγειρεύουμε.

2 – Μεταφέρθηκα στη φυλακή to Silivri No:6 L Type μέσω μεταφοράς-εξορίας στις 05/05/2016. Από τότε κρατούμαι στη πτέρυγα μικρής διάρκειας στην οποία δεν υπάρχει προαύλιο. Αυτή είναι μια απάνθρωπη, μη νόμιμη, καταπιεστική και εξουσιαστική πρακτική. Τέτοιες πρακτικές που στόχο έχουν τη καταστολή και τον εκφοβισμό των φυλακισμένων θα πρέπει να σταματήσουν. Θα πρέπει να κανονιστεί έστω ένα κελί με εξαερισμό.

3-Κατά τη διάρκεια εισόδου και εξόδου από την πόρτα X-Ray, μας βγάζουν τα παπούτσια μας και μας αναγκάζουν να περνάμε ξυπόλητοι χωρίς καν σαγιονάρες. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να μας επιτρέπεται να περνάμε τη πόρτα X-Ray με σαγιονάρες.

4- Κάμερες έχουν τοποθετηθεί στα κελιά μας ώστε να μας κατασκοπεύουν, να μας ελέγχουν και να μας κρυφοκοιτούν. Η τοποθέτηση καμερών είναι μια προσπάθεια επίθεσης στις ζωές των κρατουμένων. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Αν διαμαρτυρηθούμε και απενεργοποιήσουμε ή σπάσουμε τη κάμερα, θα υπάρξουν αυθαίρετες πειθαρχικές ποινές. Μέχρι στιγμής, έχω δεχτεί τρεις πειθαρχικές ποινές. Αυτές οι ποινές έχουν σκοπό τη καταστροφή των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τέτοιες κυρώσεις ενάντια σε κρατούμενους θα πρέπει να πάψουν.

5- Μας απαγορεύουν να αγοράσουμε τις εφημερίδες και τα περιοδικά της επιλογής μας από την εξωτερική καντίνα. Πρέπει να έχουμε το δικαίωμα να αγοράσουμε τις εφημερίδες και τα περιοδικά που θέλουμε.

6- 10 βιβλία επιτρέπονται ανά κελί. Όλα τα βιβλία, περιοδικά και έγγραφα τα οποία έχουμε αγοράσει θα πρέπει να δίνονται σε εμάς χωρίς απαγορεύσεις.

7- Κάποια στάνταρ έπιπλα όπως πίνακες, καρέκλες, τραπέζια και ξύλινο κρεβάτι που παρέχονται δωρεάν απ’ τη διοίκηση, κάποιες άλλες διοικήσεις τις πουλάνε στους κρατούμενους. Αυτό θα πρέπει να σταματήσει.

8- Δε μας δίνουν την αλληλογραφία μας, την οποία στέλνουν φίλοι και συγγενείς. Δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε αν όντως μας στέλνουν γράμματα. Αυτή είναι μια αυθαίρετη, μη νόμιμη πρακτική και θα πρέπει να σταματήσει.

9- Η τωρινή κεντρική τηλεόραση δεν έχει τα κανάλια IMC TV και YOL TV. Το αίτημα μας ώστε να τα συμπεριλάβουν πρέπει να γίνει δεκτό.

10- Όταν χρησιμοποιούμε την εβδομαδιαία κλήση μας(τηλέφωνο), δε μας επιτρέπουν να καλέσουμε την επόμενη μέρα σε περίπτωση που δε σήκωσε κανείς το τηλέφωνο, ή που δεν βρίσκονται οι οικογένειες μας σπίτι. Αυτό είναι καταπάτηση δικαιωμάτων. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Θα πρέπει να μπορούμε να καλέσουμε τις οικογένειες μας όσες φορές χρειαστεί έτσι ώστε να καταφέρουμε να μιλήσουμε.

Με αγάπη και σεβασμό,

OSMANEVCAN

No:6 L Type Prison B-9 Üst kat, müşahede kısmı, Silivri-İstanbul

______________________________________

Παλιότερο κείμενο της αναρχικής συλλογικότητας Μαύρο/Πράσινο σχετικά με την υπόθεση του Osman 

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ OSMAN EVCAN

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΚΛΟΥΒΙΟΥ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Categories
αφίσες κείμενα κρακατόα

Αλληλεγγύη στον αναρχικό σύντροφο Andrea | Συγκέντρωση-Μικροφωνική 17/3 στις 10.00 π.μ. στην πλατεία Όλγας

telikh afisa

Αλληλεγγύη στον αναρχικό σύντροφο Andrea που απειλείται με απέλαση, κατηγορούμενος για συμμετοχή στα συγκρουσιακά γεγονότα που ξέσπασαν στην πορεία της 23ης Αυγούστου στις Σκουριές Χαλκιδικής εναντίον της εξόρυξης

Εδώ και αρκετά χρόνια διεξάγεται ένας πολύμορφος αγώνας στις Σκουριές της Β.Α. Χαλκιδικής, από τις τοπικές κοινωνίες και αλληλέγγυους, ενάντια στην εξόρυξη χαλκού και χρυσού και στην ολοκληρωτική καταστροφή που θα επιφέρει στον φυσικό κόσμο. Η αποψίλωση του αρχέγονου δάσους στο όρος Κάκαβος, η ρύπανση των υδάτινων πόρων της περιοχής από τα τοξικά βαρέα μέταλλα, η ατμοσφαιρική ρύπανση από τους τόνους δυναμίτη που θα ανατινάζουν διαρκώς τα θειούχα πετρώματα και θα σηκώνουν σύννεφα τοξικής θειούχας σκόνης που θα επικάθονται στη γη, στη θάλασσα και στον υδροφόρο, αποτελούν ένα κομμάτι από την πραγματικότητα ενός βιασμένου τόπου από τις εξορυκτικές διαδικασίες.

Ο καπιταλισμός όχι μόνο επικυρώνει τις προκαπιταλιστικές αντιλήψεις για κυριάρχηση της γης και των ζώων από τον άνθρωπο, αλλά και κάνει τη λεηλασία τους ζωτικό νόμο των σύγχρονων μαζικών κοινωνιών. Προσπαθώντας να διατηρήσει τα υπερκέρδη του, το κεφάλαιο χρησιμοποιεί εργαλειακά τη φύση, αντλώντας τον πλούτο της και καταστρέφοντάς την ανελέητα. Σε αυτην την κατεύθυνση κινούνται και οι εταιρείες Εl dorado gold και Ελληνικός Χρυσός, οι οποίες πλαισιώνουν τα συμφέροντα των αφεντικών στα μεταλλεία των Σκουριών. Για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, κράτος και κεφάλαιο, υλοποιούν μια στρατηγική τρομοκράτησης και ποινικοποίησης του αγώνα, με πολιορκίες ολόκληρων χωριών από τα ΜΑΤ, με απαγωγές και εισβολές σε σπίτια αγωνιζόμενων κατοίκων, με δημιουργία τράπεζας DNA, με μιντιακές πολιτικές κατασυκοφάντησης του αγώνα και με την επιστράτευση των εργαζόμενων των μεταλλείων ενάντια στους αγωνιζόμενους.

Στις 23 Αυγούστου, με αφορμή το πανευρωπαικό κάλεσμα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής, πραγματοποιείται πορεία προς τις εγκαταστάσεις της Ελληνικός Χρυσός στο όρος Κάκαβος. Στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν το εργοτάξιο, οι διαδηλωτές συγκρούστηκαν με τους μπάτσους που το φύλαγαν και απωθήθηκαν μέχρι τα οχήματα, ενώ οι μπάτσοι εγκλωβίζουν ένα από τα πούλμαν και συλλαμβάνουν 78 άτομα. Οι 74 αφήνονται ελεύθεροι με την αρχική κατηγορία της στάσης να μετατρέπεται σε διατάραξη κοινής ειρήνης, ενώ οι υπόλοιποι 4, που αρνούνται τη λήψη φωτογραφιών και αποτυπωμάτων, παραπέμπονται στο αυτόφωρο με την προσθήκη της κατηγορίας της απείθειας. Ανάμεσά τους, οι αναρχικοί σύντροφοι Andrea και Errol, οι οποίοι διαμένουν μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, και ύστερα από δεκαήμερη κράτησή τους στην Ασφάλεια, τους επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 17 μηνών με αναστολή και η απέλασή τους. Η πρώτη φάση της δίωξης αυτής, ολοκληρώθηκε με την απόφαση απέλασης να ανακαλείται προσωρινά από τη δίκη προσωρινής διαταγής, αφού αποφασίστηκε η παραμονή των δύο συντρόφων στη χώρα μέχρι την τελική δίκη.

Στις 17 Μαρτίου, θα παρθεί η τελική απόφαση για την απέλαση ή μη του συντρόφου Andrea από το διοικητικό δικαστήριο Θεσσαλονίκης.

Η άρνηση των συντρόφων να δώσουν αποτυπώματα και φωτογραφίες κατά την κράτησή τους , είναι μία επιλογή έμπρακτης και συνειδητής αντίστασης στην επιδίωξη του κράτους για ολοκληρωτικό κοινωνικό έλεγχο, ιδιαίτερα πάνω στις ζωές των αγωνιζόμενων ανθρώπων και των αποκλεισμένων, που συνειδητά ή δυνητικά, αντίστοιχα, απειλούν την παντοδυναμία και την κυριαρχία του. Σε αυτή την επιδίωξη, δεν θα μπορούσαν να μην συμπεριλαμβάνονται τα σύνορα, που παίζουν κομβικό ρόλο ως το σημείο του απόλυτου ελέγχου και καταγραφής της ανθρώπινης κινητικότητας και απόλυτου περιορισμού του αυτοκαθορισμού αυτής. Τα σύνορα συμβολίζουν τη δυναστεία των κρατών, είναι η αρχή και το τέλος του εθνικισμού.

Η αλληλεγγύη μας στον Errol και τον Andrea που αντιμετωπίζουν την απειλή της απέλασης, έχει ως στόχο να σταθεί οδόφραγμα σε μία ακόμη εκδικητική δίωξη αναρχικών αγωνιστών, να διανοίξει ρωγμές στα σύνορα και να ενδυναμώσει την αυτονομία στις προσωπικές και πολιτικές επιλογές των συντρόφων, να εναντιωθεί στον επικαθορισμό των ζωών μας από το κράτος και τους μηχανισμούς του.

Η δίωξη αυτή αποτελεί τη συνέχεια της στρατηγικής, που ακολουθεί η κυριαρχία, τρομοκράτησης και ποινικοποίησης του αγώνα με σκοπό την αποδυνάμωσή του – και στοχεύει τα ριζοσπαστικά κομμάτια που προτάσσουν τη δράση για τη δημιουργία ενός αναχώματος ενάντια σε αυτή τη φοβερή περιβαλλοντική καταστροφή. Η δυνατότητα της εξέγερσης, όμως, των καταπιεσμένων ενάντια στην κυριαρχία και στην αδιάκοπη λεηλασία της φύσης πάντα υπάρχει, ακόμα και στις πιο δύσκολες και αντίξοες περιστάσεις- αυτές όμως είναι που συναντήσαμε και αυτές που πολεμάμε. Από τη μεριά μας δεν μπορούμε παρά να συμβάλουμε στην όξυνση του αγώνα που μαίνεται ενάντια στην εξόρυξη στη Χαλκιδική, κόντρα στην ανάθεση στους θεσμούς, ενάντια στην κυβερνητική μεσοβέζικη διαχείριση του θέματος που εξυπηρετεί την εξόρυξη. Είναι ένας αγώνας που δύναται να αποκτήσει συνολικά χαρακτηριστικά εναντίωσης στον κατασπαραγμό της γης και χιλιάδων ανθρώπινων και μη ζώων από τη καπιταλιστική μηχανή και τους κάθε χρωματισμού διαχειριστές της.

Να κάνουμε ένα ακόμη βήμα για την καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας που ασκείται από άνθρωπο σε άνθρωπο, στη γη και τα ζώα, μέχρι η ελευθερία όλων μας να περάσει πάνω από τον κόσμο της γενικευμένης εκμετάλλευσης.

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ERROL KAI ANDREA

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ,
ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ
ΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ – ΩΣ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

αναρχική/ αντιεξουσιαστική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση, Κρακατόα

Categories
κρακατόα

Ενημέρωση από την πορεία ενάντια στην εξόρυξη χαλκού και χρυσού στη ΒΑ Χαλκιδική, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσ/νίκη στις 5/03

fvto poreia

Το Σάββατο 5/3, με αφετηρία την πλατεία ΧΑΝΘ, πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη μαζική πορεία ενάντια στην εξόρυξη χαλκού και χρυσού στη ΒΑ Χαλκιδική. Σύντροφοι και συντρόφισσες από τη “Δικτύωση αναρχικών/ αντιεξουσιαστών-στριών για την ολική απελευθέρωση”, συμμετείχαμε στην πορεία με διακριτό μπλοκ, μοιράζοντας εκατοντάδες κείμενα, παρεμβαίνοντας με τρικάκια, σπρέι και στένσιλ στο δρομολόγιο της πορείας. Το μπλοκ στήριξε με την παρουσιά του αρκετός κόσμος.

Μερικά από τα συνθήματα που ακούγονταν:
“Να βάλουμε φωτιά σ’ όλα τα μεταλλεία, ανάπτυξη σημαίνει λεηλασία”, “Λευτεριά σε ζώα ανθρώπινα και μη, μπουρλότο και φωτιά, σε κάθε φυλακή”, “Από τον τουρισμό ως τα μεταλλεία, μηχανή θανάτου η βιομηχανία”, “Στις μηχανές μπουρλότο, στις φάμπρικες φωτιά, για μια ζωή αδάμαστη και για τη λευτεριά”,  “Ενάντια στις φύσης τη λεηλασία, αγώνας για τη γη και την ελευθερία”, “Βίαιοι αγώνες εξεγερτικοί, ενάντια στο κράτος και την καταστολή” κ.ά.

20160307_165734 20160307_165053 20160307_165238

Δικτύωση αναρχικών/ αντιεξουσιαστών-ριών για την ολική απελευθέρωση
Μαύρο Πράσινο (Θεσ/νίκη)
Κρακατόα (Πάτρα)
Αλογόμυγες (Χανιά)
σύντροφοι/συντρόφισσες από Αθήνα και Μυτιλήνη

_________________________________________________

Categories
κρακατόα

Ενημέρωση και φωτογραφίες από αποκλεισμό του δημοτικού ζωολογικού κήπου Θεσσαλονίκης

Σήμερα, 06/03, το πρωί, ύστερα από κάλεσμα της “Δικτύωσης αναρχικών/αντιεξουσιαστών για την Ολική Απελευθέρωση”, με τη στήριξη και συμμετοχή ατόμων και συλλογικοτήτων της πόλης, 40 συντρόφισσες και σύντροφοι προχωρήσαμε στον αποκλεισμό του δημοτικού ζωολογικού κήπου Θεσσαλονίκης για μιάμιση περίπου ώρα, παρεμβαίνοντας με τρικάκια, πανό, κείμενα και σπρέυ, ενάντια στον εγκλεισμό και στο θέαμα. Προκλήθηκαν συζητήσεις με διερχόμενο κόσμο ενώ δημιουργήθηκαν μικροεντάσεις τόσο με κόσμο που ήθελε να μπει στον ζωολογικό κήπο, όσο και με υπαλλήλους φύλαξης, ενώ από τα πρώτα λεπτά εμφανίστηκαν 2 μηχανές Ζ και ασφαλίτες. Τα κείμενα που μοιράστηκαν παρατίθενται παρακάτω.

ΚΑΝΕΝΑ ΖΩΟ ΣΕ ΚΛΟΥΒΙ, ΟΙ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΙ ΚΗΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΗ
ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ – ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Δικτύωση αναρχικών/ αντιεξουσιαστών-ριών για την ολική απελευθέρωση
Μαύρο Πράσινο (Θεσ/νίκη)
Κρακατόα (Πάτρα)
Αλογόμυγες (Χανιά)
σύντροφοι/συντρόφισσες από Αθήνα και Μυτιλήνη

__________________________________________________________________IMG_20160306_103500 IMG_20160306_104035 IMG_20160306_104309 IMG_1771 IMG_1772 IMG_1773 IMG_1774 IMG_1776 IMG_1777 IMG_1779 IMG_1781 IMG_1782 IMG_1783 IMG_20160306_103151__

Τα κείμενα που μοιράστηκαν:

Με αφορμή το ζωολογικό “κήπο” της θεσσαλονίκης

Όταν οποιοδήποτε ζώο δεν αφήνεται να ορίζει το ίδιο τη ζωή του…
Όταν οποιοδηποτε ζώο απομακρύνεται βίαια από το φυσικό του περιβάλλον…
Όταν οποιοδήποτε ζώο στερείται την ελευθερία του και κλείνεται σε κλουβί…
Όταν οποιοδήποτε ζώο μαθαίνει βίαια να εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια διαφυγής από τη φυλακή του…
Όταν η φυλακή αυτή βαφτίζεται κήπος…
Όταν τα φυλακισμένα ζώα γίνονται έκθεμα…
Όταν κάποιοι επιλέγουν αυτές τις φυλακές για την κυριακάτικη βόλτα τους …
Όταν κάποιοι για να δουν άλλα ζώα επιλέγουν αυτά που ζουν σε αιχμαλωσία αντί να παρατηρήσουν τα ζώα που υπάρχουν ελεύθερα γύρω τους…
Όταν η οποιαδήποτε “εκπαίδευση” και “ευαισθητοποίηση” μικρών ή μεγάλων περιλαμβάνει χώρους με κάγκελα…
Όταν το διαφορετικό θεωρείται ότι είναι κατώτερο και μπορεί να αιχμαλωτιστει κατά βούληση…
Όταν κάποιοι πιστεύουν ότι υπάρχει έστω και η παραμικρή περίπτωση οποιοσδήποτε βρίσκεται αιχμάλωτος πίσω από κάγκελα να ζει ευτυχισμένος…
Όταν μπροστά στην αδικία και τη δυστυχία των άλλων κάποιοι μαθαίνουν να προσπερνούν χωρίς να κάνουν κάτι για αυτό και το ξεχνούν λίγο αργότερα…

… τότε θέαμα και θεατές είναι δέσμιοι ενός συστήματος που προωθεί τον εγκλεισμό όλων μέσα σε κελιά ορατά και αόρατα

 

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ/ΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ/ΕΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

αλογόμυγες

____________________________________________________________________

Ο εγκλεισμός στην αρένα του θεάματος

1 Εισαγωγή

Ο εγκλεισμός αποτελεί μια χρόνια και εντατική πρακτική του πολιτισμού, ως μέσο εξημέρωσης, επιβολής και τιμωρίας. Από την περιχαράκωση της γης, την σκλαβιά των μη-ανθρώπινων ζώων για την πλήρη εκμετάλλευσή τους για την ευημερία του ανθρώπινου είδους, την αόρατη και ορατή επιβολή του τεχνοβιομηχανικού συμπλέγματος, ως την απομόνωση, σε φυλακές και κάτεργα, των ανθρώπων που δεν εξημερώθηκαν σύμφωνα με τα κρατικά και κοινωνικά πρότυπα.

Ο ανθρώπινος πολιτισμός βασισμένος στην αποικιοκρατία και στους πολέμους για την κυριαρχία του επί των πάντων, δημιούργησε ένα εύφορο έδαφος για τους εξουσιαστές ώστε να εκμεταλλευτούν όπως το ορίζουν αυτοί τη ζωή. Η πρόοδος που ήταν και πάντα θα είναι για τους λίγους και εκλεκτούς, για την επιστημονική ελίτ των κρατών και του κεφαλαίου, απομυζεί κάθε πτυχή της ζωής στον πλανήτη στο όνομα του κέρδους και της επιστήμης. Οι θρησκείες που αποτελούσαν τον καθοδηγητή της ζωής των λαών, έχουν αντικατασταθεί από την λατρεία στην μεγα-μηχανή, η οποία συνεχίζει και επεκτείνει την παράδοση της αλλοτρίωσης, της αποξένωσης και της κυριαρχίας.

Η ανθρώπινη ματαιοδοξία αποτυπώνεται πλήρως στην σκλαβιά και επιβολή επί άλλων ανθρώπινων και μη ζώων. Η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία στην αφρική, την αμερική και την ασία, γέννησαν την φυλάκιση του ξένου, του αγνώστου και του περίεργου. Από τους ανθρώπινους ζωολογικούς κήπους όπου οι λευκοί στοίβαζαν μαύρους ανθρώπους για να καλύψουν την μίζερη ηδονοβλεψία τους, τους ζωολογικούς κήπους εξωτικών και όχι μόνο ειδών ζώων, μέχρι τα κάθε είδους δελφινάρια και μουσειακά ενυδρεία, η κουλτούρα του θεάματος σκλαβώνει, εξορίζει και αλλοτριώνει την άγρια ζωή. Είναι η αρρώστια του πολιτισμένου ανθρώπου, που αποξενωμένος από την φύση του και αλλοτριωμένος από την αστική πραγματικότητα, επιβάλει την εξουσιαστική του μανία σε κάθε μορφή ζωής στον πλανήτη.

2α Ανθρωποκεντρικός πολιτισμός

Από τη στιγμή που ο πολιτισμός είναι εξ’ ολοκλήρου δημιούργημα του ανθρώπου, δε θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο παρά ανθρωποκεντρικός. Από την πρωταρχική του μορφή με την εκμετάλλευση της γης για εντατική γεωργία, των ζώων για την κτηνοτροφία και του ανθρώπου για την εργασία, και μαζί με την τάση του ανθρώπινου είδους για εξουσία, ιδιοκτησία και κατοχή όλο και περισσότερου πλούτου μέσω της υπερσυσσώρευσης, σχηματίζει το σύμπλεγμα των εξουσιαστικών νοοτροπιών που είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία των κρατών και των συνόρων τους. Όλα αυτά, μαζί με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης στην υπηρεσία της κυριαρχίας, έχουν πλέον στρώσει το έδαφος για την ολοκληρωτική επέλαση του πολιτισμού.

2β Εγκλεισμός – κοινωνικός έλεγχος

Ως επακόλουθο της εξουσίας, η κυριαρχία έπρεπε να ανακαλύψει μέσα για την προστασία της, απέναντι σε όσους την αμφισβητούσαν. Εκτός από τους στρατούς και τους κάθε είδους μπάτσους της, καθιέρωσε και τον θεσμό του εγκλεισμού. Ένας θεσμός που χρησιμοποιείται ως τιμωρία προς όσους δεν ακολουθούν τις προσταγές της εκάστοτε εξουσίας, αλλά και ως φόβητρο προς όλους όσους θα ήθελαν να αγωνιστούν. Με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης, αναβαθμίζονται οι φυλακές σε υψίστης ασφαλείας και εισάγονται νέα κατασταλτικά μέσα, ενώ παράλληλα, αυτός ο θεσμός διευρύνεται και επεκτείνεται και έξω από τα κάγκελα της φυλακής, σε κάθε κύτταρο του κοινωνικού ιστού. Ολόκληρο το τεχνοβιομηχανικό σύστημα υπηρετεί την εξουσία, την τροφοδοτεί και τροφοδοτείται και το ίδιο από αυτήν, ενώ το σύνολο της επιστήμης παρουσιάζεται πλέον ως μια σύγχρονη θεότητα, κάτω από την οποία βρισκόμαστε όλοι αδύναμοι.

Η ίδια εξουσιαστική νοοτροπία που εφαρμόζεται από άνθρωπο σε άνθρωπο είτε για την εκμετάλλευση με σκοπό το κέρδος, είτε για τον έλεγχο και σωφρονισμό, εφαρμόζεται και στα άλλα ζώα για περισσότερους αλλά και διαφορετικούς λόγους. Ως απόρροια της αντίληψης του για την ανωτερότητα του επί των άλλων ειδών, ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται όλα τα άλλα ζώα με κάθε δυνατό τρόπο προς όφελός του. Από τη σφαγή τους για τροφή, ρουχισμό και προϊόντα πολυτελείας, τα αρρωστημένα βασανιστήρια τους στα ερευνητικά κέντρα στο όνομα της προόδου και της επιστήμης, μέχρι την καθολική αφαίρεση των άγριων ενστίκτων τους στο βωμό του θεάματος και της ανθρώπινης διασκέδασης.

3 Ανθρώπινοι ζωολογικοί κήποι

Κατά τη διάρκεια του 18ου, 19ου και μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα οι ανθρώπινοι ζωολογικοί κήποι, που τους ονόμαζαν επίσης και εθνολογικά πάρκα ή χωριά νέγρων, αποτελούσαν πηγή εσόδων για τους λευκούς ευρωπαίους αλλά και την ουσιαστική πραγμάτωση των μισαλλόδοξων ρατσιστικών νοοτροπιών τους. Καθώς ο πολιτισμένος ευρωπαίος πάσχιζε να αποδείξει την καθαρότητα της φυλής του, φυλάκιζε ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων (από Αφρική, Ασία και Νότια Αμερική), συγκρίνοντάς τους μορφολογικά και συμπεριφορικά με άγρια ζώα. Στην ουσία δηλαδή, αιχμαλώτιζε οτιδήποτε ήταν άγριο και διαφορετικό, είτε ήταν κάποιο ζώο είτε ήταν άνθρωπος. Επιπρόσθετα, περιέφεραν σε κινούμενους ανθρώπινους ζωολογικούς κήπους και Νούβιους, Λάπωνες, Εσκιμώους, Καλμούχους, βουδιστές μοναχούς, Σουδανούς και Ινδιάνους παρουσιάζοντάς τους ως εξωτικά είδη. Τέτοιοι κήποι βρίσκονταν σε μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, η Βαρσοβία, η Βαρκελώνη, το Αμβούργο και άλλες πόλεις σε όλο τον κόσμο.

4 Ζωολογικοί κήποι

Μέρος της ανθρώπινης εκμετάλλευσης και κυριαρχίας επί των άλλων ειδών και του φυσικού κόσμου, αποτελούν οι κάθε είδους ζωολογικοί κήποι και τα διάφορα λεγόμενα εθνικά πάρκα. Στο πλαίσιο της «ανθρώπινης περιέργειας» για να καλυφθεί το κενό της αποφυσικοποίησής του, η για να ταξινομηθεί επιστημονικά κάθε ζωή στον πλανήτη, ο άνθρωπος σκλαβώνει, εξορίζει και φυλακίζει τα άλλα ζώα σε κλουβιά με σκοπό το θέαμα και το οικονομικό όφελος.

Τα εθνικά πάρκα, με την πρόφαση της προστασίας της άγριας ζωής, όσης τουλάχιστον έχει απομείνει στις γωνιές του πλανήτη που δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί με άλλον τρόπο ο άνθρωπος, εξασφαλίζουν στις εξουσίες μια τεράστια πηγή κέρδους, αλλά και τις προσδίδουν με ευκολία το προσωπείο της περιβαλλοντικής ανησυχίας. Τα σαφάρι, τα κυνηγετικά ταξίδια των πλουσίων της δύσης για τα τρόπαια της σφαγής εξωτικών ειδών, αλλά και τα κονδύλια δισεκατομμυρίων για την διατήρηση των εθνικών πάρκων στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης, είναι κομμάτι της κυριαρχίας και της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.

Οι συνθήκες της αποικιοκρατίας σε χώρες άγνωστες για τους ευρωπαίους, άνοιξαν νέους ορίζοντες στις επιχειρήσεις του θεάματος. Εκτός από τους ανθρώπινους ζωολογικούς κήπους, που καταργήθηκαν στα μέσα του 20ου αιώνα, υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν οι ζωολογικοί κήποι πολλών ειδών ζώων. Εξορισμένα από το φυσικό τους περιβάλλον, σε καθεστώς αιχμαλωσίας και δημόσιου εξευτελισμού, στοιβάζονται σε μικρά ή μεγαλύτερα κλουβιά κοντά ή μέσα στα αστικά κέντρα. Τα είδη ζώων που βρίσκονται εκεί ποικίλουν από τόπο σε τόπο αλλά ο κανόνας δείχνει πως αιχμαλωτίζονται εξωτικά ζώα από τις άγριες εκτάσεις της αμερικής, της ασίας, της αφρικής και της αυστραλίας, αλλά και ζώα που ζούσαν ελεύθερα στην ευρώπη πριν την ολοκληρωτική επέκταση του ανθρώπινου πολιτισμού.

Το θέαμα και η παρακολούθηση της άγριας ζωής για τον αλλοτριωμένο από τη φύση άνθρωπο, αποτελεί ένα φαινομενικό πλησίασμα στη φύση, από την θέση πάντα του ανώτερου, και επισφραγίζει στο μυαλό του την ανθρωποκεντρική νοοτροπία που ενυπάρχει στη βάση της εδραιωμένης πολιτισμένης κοινωνίας. Η «παρατήρηση» είναι ο έλεγχος, η «γνωριμία» είναι η επιστημονική γνώση, η «προστασία» είναι μια ζωή σε αιχμαλωσία, και η «διατήρηση της άγριας ζωής» είναι η διαμόρφωση του νέου κόσμου μακριά από την ενσυναίσθηση και την ισορροπία των οικοσυστημάτων.

Το παράδοξο στην υπόθεση των ζωολογικών κήπων είναι η επιβολή μιας ζωής στην φυλακή, η οποία πλασάρεται ως φυσιολογική, όπου τα ζώα συμπεριφέρονται όπως στο περιβάλλον τους, δημιουργούν οικογένειες και κοινωνικές συμπεριφορές. Στην πραγματικότητα, τα ζώα, όπως και κάθε ον που του στερείται βίαια η ελευθερία, εμφανίζουν συμπεριφορικές διαταραχές, χάνουν τα ένστικτά τους για να παρουσιάζονται πιο φιλικά στους θεατές της φυλακής, και σε πολλές περιπτώσεις, όπως στα δελφινάρια, μαθαίνουν μέσω βασανιστηρίων να εκτελούν κόλπα και παραστάσεις για την μίζερη διασκέδαση του κενού σύγχρονου ανθρώπου.

5 Επίλογος

Το συμπέρασμα που εύκολα εξάγεται από τα παραπάνω, είναι ότι οι ίδιες φασιστικές νοοτροπίες και λογικές περί ανωτερότητας ενός είδους έναντι σε κάποιο άλλο, δεν κάνουν διακρίσεις. Οι εχθροί της ελευθερίας χρησιμοποιούν χωρίς δισταγμό το καθετί πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους. Αυτοί που δηλητηριάζουν τη γη, δολοφονούν ανθρώπους όταν δε τους χρειάζονται και εκμεταλλεύονται με κάθε δυνατό τρόπο τους «χρήσιμους», είναι οι ίδιοι που αιχμαλωτίζουν και χρησιμοποιούν για τους εκάστοτε σκοπούς τους και όλα τα υπόλοιπα ζώα.

Και όλοι αυτοί δεν είναι μόνο τα κράτη, η κυριαρχία ή κάποια οικονομική ελίτ, αλλά και ο κάθε ένας που διακατέχεται από τέτοιες λογικές. Γιατί αυτές δεν εντοπίζονται μόνο στους «από τα πάνω» αλλά τις βρίσκουμε μπροστά μας σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας όλων μας.

 

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΟΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο

Categories
κρακατόα

Σχετικά με την πτωματοφαγία και τα καλέσματα για “συλλογικό τσίκνισμα”

Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που είχε γραφτεί το 2014 από την “πρωτοβουλία αναρχικών sonars στο σκοτάδι” για την πτωματοφαγία, με αφορμή τα καλέσματα για “συλλογικό τσίκνισμα” σε αυτοδιαχειριζόμενους, αυτοοργανωμένους, πολιτικούς χώρους.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΓΙΑ «ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΤΣΙΚΝΙΣΜΑ»

Το πλήθος των καλεσμάτων για τον «εορτασμό» της τσικνοπέμπτης σε αυτοδιαχειριζόμενους, αυτοοργανωμένους, πολιτικούς χώρους στάθηκε ως αφορμή για την παραγωγή αυτού του κειμένου. Δεν αποτέλεσε για μας έκπληξη το πρόταγμα για «συλλογικό τσίκνισμα» αλλά μια καλή ευκαιρία να θέσουμε κάποια ζητήματα από την πλευρά μας, ως αναρχικοί που αποτελούμε κομμάτι του κινήματος για την απελευθέρωση των ζώων. Οι παραλήπτες του κειμένου δεν επιλέχτηκαν εξονυχιστικά, στέλνουμε το κείμενο ηλεκτρονικά σε όσες συλλογικοποιήσεις βρήκαμε με ευκολία ότι δημοσίευσαν ένα τέτοιο κάλεσμα. Για όσες πραγματοποίησαν κάτι σχετικό αλλά δεν υπέπεσαν στην αντίληψή μας και για όσους πιθανώς ενδιαφέρονται σχετικά, το δημοσιεύουμε στο Indymedia. Ο καθένας μπορεί να προωθήσει το κείμενο όπως ενδεχομένως θέλει αλλά δεν επιθυμούμε την αναδημοσίευση του σε διαμεσολαβούμενα από τη διαφήμιση μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μαζικής καταγραφής –παρακολούθησης όπως Facebook, Twitter κ.ο.κ.

Η βάση στην οποία θεμελιώνεται η κριτική μας προς αυτά τα καλέσματα εμπεριέχει την άποψη ότι οι πολιτικοί χώροι (αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι με πολιτική χροιά, στέκια λαϊκών συνελεύσεων, στέκια αναρχικών, καταλήψεις κ.α.) γεννούν προτάγματα και καλούν στη συλλογικοποίηση κάποιων αγώνων ή αναγκών, θέτοντας σχετικά κριτήρια, παράγοντας αναλύσεις, λόγο και προσεγγίσεις. Κάθε αφίσα που καλεί σε μια εκδήλωση ή δράση αναγιγνώσκεται ως μια πρόταση ή προτροπή. Η πρόταση αυτή μπορεί να αποτελεί ιδανική λύση για μια συγκεκριμένη περίπτωση είτε μπορεί να γενικευτεί και να αποτελέσει εργαλείο για την κατάστρωση του σχεδίου δράσης και άλλων αγωνιζόμενων. Εν ολίγοις, τα όσα συμβαίνουν μέσα στους χώρους του ριζοσπαστικού κινήματος οφείλουν να είναι και προταγματικά ενώ τα όσα δημοσιεύονται και με τη μορφή καλέσματος σε κάτι είναι εκ φύσεως προταγματικά. Αποτελούν, δηλαδή, μια πολιτική τοποθέτηση στα πράγματα.

Ποιες είναι, λοιπόν, οι εκάστοτε πολιτικές σχετικές τοποθετήσεις που πλαισιώνουν τέτοιου τύπου καλέσματα; Μάλλον επιδερμικές: «Συλλογικοποιούμε την ανάγκη μας, που είναι να γλεντήσουμε μια τέτοια μέρα».

Εδώ όμως και κάτι δεκαετίες, σε παγκόσμιο επίπεδο, αναπτύσσεται ένα πολυμορφικό κίνημα για την απελευθέρωση των μη ανθρώπινων όντων από την εκμετάλλευση και την καταπίεση που ασκούν στα κορμιά τους οι ανθρώπινοι δυνάστες τους. Το κίνημα αυτό έχει υπάρξει ως ένα από τα δυναμικότερα που έχουν αναπτυχθεί. Από τη Jill μέχρι τον Barry Horne και από τις αναρίθμητες δράσεις του ALF ως τις απελευθερώσεις χιλιάδων Μινκ στην ελλάδα οι νεκροί αγωνιστές, οι φυλακισμένοι, οι διωκόμενοι, οι φυγάδες κι όσοι δραστηριοποιούνται σχετικά συνιστούν μια δυναμική μάζα αυτόνομων ανθρώπων- ομάδων που δε σταμάτησαν ποτέ να θέτουν τα ερωτήματα, να εξελίσσονται θεωρητικά και να παλεύουν με κάθε μέσο μέχρι και το τελευταίο κλουβί του κόσμου να παραμείνει άδειο. Σε πολλές πόλεις συγκροτούνται συλλογικότητες που καλούν σε συζητήσεις, προβάλουν ταινίες και ντοκιμαντέρ, παράγουν λόγο και δράση. Το υλικό πλέον για να ενημερωθεί κανείς είναι άφθονο χάρη στην προσπάθεια πολλών συντρόφων που μεταφράζουν, συντάσσουν κείμενα ή μπροσούρες, προσπαθούν να εντάξουν το πρόταγμα της απελευθέρωσης των μη ανθρώπινων ζώων στην πολιτική ατζέντα του ριζοσπαστικού χώρου.

Στην αντίπερα όχθη αυτής της πραγματικότητας απαντάται ένα παράξενο φαινόμενο. Μια άλλη μάζα ανθρώπων που «δεν ήξερε», «δεν συμφωνούσε» αλλά δεν το έψαξε και ποτέ, «ενδιαφερόταν» αλλά δεν ήξερε πού να απευθυνθεί, αγαπούσε το σκύλο της αλλά η μυρωδιά της σάρκας που ψήνεται «της γαργαλούσε το στομάχι και δεν μπορούσε να αντισταθεί», συμφωνούσε «αλλά έτσι είχε μάθει να τρώει», συμφωνούσε «αλλά είχε χαμηλό αιματοκρίτη» ή έκλεινε τα μάτια της μπροστά σε αυτήν την οφθαλμοφανή αλήθεια. Και από εκεί που η συζήτηση κινείται γύρω από τις δυνατότητες της ανάπτυξης του κινήματος αυτού ξαφνικά καταλήγει στην κοιλιοδουλία του καθενός που δεν μπορεί να βάλει τέλος στην πλήρωση του στομάχου του με πτώματα. Κι έτσι απλά μια δια(σ)τροφική συνήθεια είναι αρκετή για να αγνοείται συστηματικά και κατ΄ επανάληψη η δραστηριοποίηση ενάντια στις μαζικές γενοκτονίες, στα ατομικά βασανιστήρια, στις μαζικές δολοφονίες, στον εγκλεισμό, τον πόνο και τη φρίκη δισεκατομμυρίων μη ανθρώπινων ζώων ανά τον κόσμο. Είναι πρωτοφανές το πώς το συγκεκριμένο κίνημα, παρά το πλήθος των εμφανίσεων και των εκφάνσεών του παραβλέπεται επιδεικτικά. Είναι προκλητική η ευκολία με την οποία παρακάμπτεται η σχετική πολιτική τοποθέτηση από τους «διαφωνούντες». Πώς, λοιπόν, ενώ τα ερωτήματα έχουν τεθεί επί τάπητος με πολιτικούς-κινηματικούς όρους κάποιοι δεν κάνουν καν τον κόπο να σκεφτούν τι έχουν να αντιπαραβάλουν και καλούν σε εκδηλώσεις εκθείασης της πτωματοφαγίας; Πώς όταν οι σύντροφοί σου αγωνίζονται για κάτι τους το πετάς στη μούρη, χωρίς καν να μπορείς να στηρίξεις τη θέση σου; Πώς έχει συμβεί στον ελλαδικό χώρο ο πιο ύπουλος εχθρός αυτού του κινήματος να βρίσκεται στην «αγαθή αφέλεια» των κατά τ’ άλλα συντρόφων μας;

Να υπενθυμίσουμε κάποια πράγματα γι’ αυτούς που «δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν άκουσαν» αλλά και για εκείνους που σύντομα θα καταλάβουν πως η ολική απελευθέρωση δεν μπορεί παρά να ισοδυναμεί με την καταστροφή κάθε εξουσίας, με το τέλος της επιβολής του ανθρώπου στον άνθρωπο, με τη λήξη της κυριαρχίας του ανθρώπου στη φύση, με το γκρέμισμα κάθε πτυχής της δυναστείας του ανθρώπου στα μη ανθρώπινα ζώα.

«Για μας κάθε αισθανόμενο ον που του επιβάλλεται η στέρηση της αυτενέργειας, ο εγκλεισμός, η καταπίεση, ο βασανισμός, ο πόνος, ο φόβος, ο θάνατος με σκοπό την ικανοποίηση ερευνητικών ορέξεων ή άλλων ανθρώπινων διαστροφικών και διατροφικών συνηθειών, είναι ένας από τους «από κάτω» αυτού του κόσμου. Αυτού του κόσμου που στηρίζεται στο αίμα των εκμεταλλευομένων και μαχόμαστε εναντίον του.»                  Ασπροδόντης

Ακόμα και οι πιο διεστραμμένοι «επιστήμονες» που εκτελούν αποτρόπαια πειράματα στα ζώα λαμβάνουν κάθε δυνατό μέτρο προκειμένου αυτά να μην το σκάσουν σε μια μάταιη προσπάθεια να αποφύγουν τον πόνο, την θλίψη, τον τρόμο. Όταν παίρνονται μέτρα διαχείρισης του πόνου ή του φόβου τότε δεν χρειάζεται κι άλλη απόδειξη ότι αυτά υπάρχουν. Οι ζωοτόμοι παραδέχονται ότι για να μπορέσουν να εκτελέσουν τα βασανιστήρια τους πάνω στα ποντίκια, βδομάδες πριν, τα χαϊδεύουν και τα φροντίζουν για να τους εμπιστευτούν. Στα εργοστάσια της μαζικής σφαγής η οσμή του αίματος και των ουρλιαχτών τείνουν να περιορίζονται από τους σφάχτες γιατί κάνουν τα ζώα να αρνούνται να προχωρήσουν προς την κατεύθυνση που βρίσκεται ο θάνατος. Πολλοί από τους συντρόφους μας συμβιώνουν με κάποιο σκύλο ή γάτα και δεν χρειάζεται να τους αποδείξουμε ότι τα ζώα αυτά φοβούνται, λυπούνται, προσμένουν κάτι με χαρά, σχεδιάζουν τις κινήσεις τους κ.α. Ο σκύλος και η κατσίκα μπορεί να σκέφτονται διαφορετικά αλλά σκέφτονται, νιώθουν και αδιαμφισβήτητα το πιο σημαντικό που κατέχουν είναι η ίδια τους η ζωή. Και τη θέλουν. Τα παραπάνω, όχι απλά είναι αυταπόδεικτα με μια γρήγορη ματιά στον κόσμο που μας περιβάλλει αλλά και πλήρως τεκμηριωμένα. Ποιά λοιπόν ηθική συζήτηση και διεργασία ιεράρχησε αυτά τα όντα και έκανε το σκύλο άξιο περισσότερου σεβασμού; Μάλλον η παράδοση: το ένα το τρώμε στην ελλάδα, το άλλο όχι… Σε άλλες χώρες οι προτιμήσεις διαφέρουν. Όταν όμως ένα όν έχει την ικανότητα να αισθάνεται, και παρεμπιπτόντως με τρόπο εξαιρετικά όμοιο του ανθρώπινου, να αντιστέκεται στα δεινά του και να σκέφτεται, χρήζει ηθικής αντιμετώπισης. Μπορεί στη σύνταξη αυτού του ηθικού κώδικα να μην μπορεί να συμμετέχει με την άποψή του (όπως άλλωστε και τα βρέφη ή άνθρωποι με διανοητική καθυστέρηση δεν καταφέρνουν να ορίσουν με λέξεις τον τρόπο που θέλουν να τους φέρονται) αλλά είναι προφανές ότι η κακή μεταχείριση το δυσαρεστεί και το ίδιο έχει δική του αντίληψη για το τι είναι ευχάριστη ζωή. Η βιβλιογραφία για τον συναισθηματικό κόσμο των ζώων και τις ηθικές υποχρεώσεις των ανθρώπων είναι ήδη πλούσια και διαθέσιμη για περαιτέρω μελέτη.

Επομένως, η πτωματοφαγία- κρεοφαγία απορρίπτεται γιατί δεν διαφέρει σε ηθικό επίπεδο από τη βρώση ενός ανθρώπου και συνεπάγεται την δολοφονία και τη φθορά μιας ατομικότητας (είτε το ζώο έζησε φρικιαστικά σε μια βιομηχανία, είτε στην αυλή του χωριού σου). Επίσης, δεν είναι απαραίτητο για την υγεία να τρώει κανείς άλλους για να επιβιώσει και ζωντανό παράδειγμα αυτού είμαστε όλοι εμείς που παρότι δεν κανιβαλίζουμε παραμένουμε υγιείς. Όσο για το αν είναι στη φύση μας ανεξάρτητα από το τι θα αποφανθεί εντέλει η επιστήμη να θυμίσουμε ότι στη φύση μας ως άνθρωποι είναι και η δημιουργία ομάδων πολυγυνίας που το αρσενικό εξουσιάζει τα θηλυκά του. Ενάντια όμως σε αυτό έχουν γίνει αγώνες και έχουν δημιουργηθεί κινήματα με μεγάλες παρακαταθήκες. Εν ολίγοις, η χορτοφαγία δεν αποτελεί για μας ΤΟ πρόταγμα αλλά μια αυτονόητη, ελάχιστη ως και μηδαμινή, αλλά απαραίτητη για όλους τους λόγους του κόσμου επιλογή. Μπορούμε να δεχτούμε ότι κάποιοι και κάποιες πολεμούν τις αδυναμίες τους προς αυτήν την κατεύθυνση, χωρίς να τα έχουν καταφέρει ακόμα, αλλά αυτό δεν έχει προφανώς καμία σχέση με το κάλεσμα σε γλέντι συλλογικής κρεοφαγίας.

Ένα ακόμα βασικό σημείο που εντοπίζουμε αναφέρεται στον διακαή πόθο του ανθρώπου να κυριαρχήσει επί της φύσης. Σε τέτοιες γιορτές όπως αυτής της τσικνοπέμπτης, που μάλιστα είναι και ξεκάθαρα θρησκευτική φιέστα (θα αναφερθούμε αναλυτικότερα αργότερα επ΄αυτού στο Υ.Γ.2.), οι γλεντζέδες μαζεύονται γύρω από τα κουφάρια των ζώων που ψήνονται. Η εικόνα αυτή είναι μια άριστη σκιαγράφηση της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου που θέλει να μοιάζει δυνατός και κυρίαρχος απέναντι στα άλλα όντα. Οι σούβλες και οι ψησταριές καθώς και τα γύρω χαχανίσματα είναι σύμβολα της περιφρόνησης του ζώου που μέχρι πρότινος ήθελε να τρέχει στα λιβάδια αλλά τελικά κατέληξε να γεμίζει την μπάκα κάποιων, ως «θυσία». Αυτή η άρρωστη προσέγγιση του κόσμου που μας περιβάλει είναι βαθιά ριζωμένη ακόμα και στις «ριζοσπαστικές» θεωρήσεις και κοσμοθεωρίες κι έτσι υιοθετείται ακατέργαστη από αγωνιζόμενους στο σήμερα. Ο Μπούκτσιν γράφει στο βιβλίο του «Ξαναφτιάχνοντας την κοινωνία»: «Ακόμη και ο Μαρξ, πράγμα που είναι λιγότερο γνωστό, δικαιολόγησε την ανάδυση της ταξικής κοινωνίας και του κράτους ως ενδιάμεση βαθμίδα (ιστορική αναγκαιότητα) προς την κυριάρχηση επί της φύσης που συνεπάγεται την απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Στη βάση της ισχύος αυτού ακριβώς του ιστορικού οράματος διατύπωσε ο Μαρξ την υλιστική αντίληψή του για την ιστορία και την πίστη του στην αναγκαιότητα της ταξικής κοινωνίας ως ενδιάμεσης βαθμίδας στην ιστορική πορεία προς τον κομμουνισμό».

Εμείς θεωρούμε πως ο αγώνας ενάντια στην εξουσία δεν πρέπει να περιορίζεται στην οργή μας ενάντια στα αφεντικά ή τους φασίστες αλλά να αποτελεί μια συνεχή διαδικασία ανάλυσης και απόρριψης των κοινωνικών ρόλων, των επιβεβλημένων σχέσεων, των καταλοίπων της ιδεοληψίας ή της παράδοσης που βρίσκονται μέσα μας. Η επιβολή του ανθρώπου στους μη ανθρώπους είναι η πιο αδίσταχτη εκδοχή της επιβολής της εξουσίας που έχει ασκηθεί από το είδος μας. Αρκεί κανείς να κοιτάξει τον αριθμό των δολοφονημένων σε σφαγεία, σε πειραματικά εργαστήρια, σε εργοστάσια παραγωγής γούνας ή να δει σκηνές από ζώα σε αιχμαλωσία σε τσίρκο, pet shop, ή ζωολογικούς κήπους. O Brian Dominick στο κείμενο «Απελευθέρωση των Ζώων και Κοινωνική Επανάσταση» λέει ότι «Το να αποφασιστεί πως η μία καταπίεση είναι έγκυρη ενώ η άλλη όχι, περιορίζει συνειδητά την κατανόηση κάποιου για τον κόσμο· σημαίνει πως κάποιος παγιδεύεται σε μία εθελοντική άγνοια, τις περισσότερες φορές για την προσωπική του ευκολία».

Όλα τα παραπάνω για μας, όπως είναι ξεκάθαρο, δεν εκπορεύονται από μία αποσπασματική χορτοφαγική διατροφική προτίμηση ούτε από μία φιλοζωική ευαισθησία, αλλά από την συνολική μας άρνησή να αποδεχτούμε την δολοφονική ηθική του πολιτισμού της εξουσίας.Μιας εξουσίας που πέρα από τα σφαγεία ζώων που προορίζονται για τροφή ή για ένδυση, επεκτείνεται, πάντα στο όνομα της “προόδου” και της “ανάπτυξης”, στα εργοτάξια αποψίλωσης ολόκληρων δασικών εκτάσεων, στα πειραματικά εργαστήρια-κολαστήρια βελτίωσης εφαρμογής του ελέγχου και σε κάθε άλλο πεδίο εφαρμογής του τεχνοεπιστημονικού συμπλέγματος.

Η θέση η δική μας- ως αναρχικών- απέναντι σε αυτή τη συνθήκη εκφράζεται εύστοχα στα παρακάτω λόγια του συντρόφου Γιάννη Μιχαηλίδη, που βρίσκεται φυλακισμένος για την υπόθεση της διπλής απαλλοτρίωσης τραπεζών στο Βελβεντό.Τα λόγια αυτά προέρχονται από την απομαγνητοφώνηση εκδήλωσης αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του ’13 στο Κ*ΒΟΞ, και αποτελούν απάντηση του συντρόφου σε σχετική ερώτηση που του έγινε.
« Πώς μέσα από μία ανθρωποκεντρική, απελευθερωτική διαδικασία θα επέλθει η καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας; Το τεχνοβιομηχανικό σύστημα και οι επιστήμες, όπως και άλλες μορφές εκμετάλλευσης με ανθρώπινο και μη προσανατολισμό, θεωρείτε ότι είναι μικρότερης σημασίας;

Θα ήθελα να πω κάποια πράγματα πάνω σε αυτό.Προφανώς τη σημασία της την ιεραρχεί ο καθένας διαφορετικά κι αυτό έχει να κάνει με τα βιώματα του και τις επιθυμίες του.Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποιο…ότι υπάρχει δηλαδή μία αντικειμενική σημασία.

Για εμένα είναι επίθεση του εξουσιαστικού συστήματος μέσω της τεχνοεπιστήμης στη φύση συνολικά.Προφανώς είναι κάτι που και αναγνωρίζω ότι με επηρεάζει και φυσικά θέλω να το πολεμήσω.
Θεωρώ ότι αυτό καλό είναι να γίνει επιτέλους αποδεκτό και από το μεγαλύτερο μέρος της κοινότητας του αναρχικού αγώνα γιατί, ειδικά στον ελλαδικό χώρο, δε δίνεται η αρμόζουσα σημασία σε αυτά τα ζητήματα.
Είναι νομίζω αυτή τη στιγμή η αιχμή της επίθεσης του κεφαλαίου που καταστρέφει τα πάντα και αυτό φυσικά δεν επηρεάζει μόνο τη φύση.Ακόμα δηλαδή και αυτούς που το βλέπουν ανθρωποκεντρικά,τους επηρεάζει άμεσα.

Αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν μαζικοί ξεριζωμοί από σημεία του πλανήτη, τα οποία πλέον δεν θα είναι βιώσιμα.Για εμένα, όπως είναι σύμφυτη η εκμετάλλευση του ανθρώπου και η εκμετάλλευση της φύσης, έτσι πρέπει να είναι σύμφυτος και ο αγώνας.Και όσον αφορά σε αυτό με τοτη ανθρωποκεντρική αντίληψη, προφανώς και δε νομίζω ότι είναι σωστή μία τέτοια αντίληψη και στάση.Νομίζω ότι είναι μια συνολικότερη αντίληψη και στάση που με βρίσκει φιλοσοφικά πιο σύμφωνο.

Αλλά πέρα από αυτά τα ζητήματα- τα φιλοσοφικά- σημασία έχει η δράση μας, σημασία έχει το τι κάνει καθένας για να αντιπαρατεθεί σε αυτό το σύστημα.Και η δράση δεν αφορά μόνο στην «επίσημη» πολιτική δράση, να το πω έτσι, αφορά και στο τι κάνει ο καθένας στην καθημερινότητά του και το πως «στέκεται» ο καθένας απέναντι σε αυτό το πράγμα.Το κατά πόσο αποτελεί κομμάτι αυτού του συστήματος με το να είναι ένας καταναλωτής,ένας αδηφάγος υπερκαταναλωτής μέχρι, ας πούμε, το γεγονός ότι εργάζεται κάποιος για παράδειγμα στα μεταλλεία της Χαλκιδικής.
Δεν θα μπορούσε αυτό να συνάδει με τον αναρχικό αγώνα.Θα μπορούσαμε να πούμε ότι επειδή σήμερα εκεί έχει προκύψει ένα πεδίο αγώνα, κάποιος που εργάζεται σε αυτό το μέρος δε θα μπορούσε,[…] να έχει μία αντίληψη αναρχική.
Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος δεν έχει τη δυνατότητα να αναθεωρήσει.Όλοι μπορούν να αναθεωρήσουν όσον αφορά σε κάποιες επιλογές τους, απλά, έχει σημασία για το πως κρίνεται η επιλογή του καθενός και η στάση του μέσα σ’ αυτό το σύστημα.

Για μένα το βασικό στοίχημα που τίθεται στο συλλογικό επίπεδο για τους αναρχικούς είναι το να οργανώσουμε και να στρέψουμε τη δράση μας ακριβώς εκεί.Να σαμποτάρουμε τις δομές της τεχνοεπιστήμης, τα επιστημονικά εργαστήρια, ακόμα και μηχανισμούς που θεωρούνται κοινής ωφελείας, όπως η Δ.Ε.Η. για παράδειγμα.Στην πραγματικότητα περνάμε πάνω από την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης.Δεν νοείται να αποδεχόμαστε την εξάρτηση των ανθρώπων από κάτι το οποίο καταστρέφει και υπονομεύει το ίδιο τους το μέλλον, όχι μόνο των ανθρώπων, βέβαια, αλλά και της φύσης.Αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή: η εξάρτηση από το σύστημα διανομής του ρεύματος, η ίδια η παραγωγή και οι διανομείς του ρεύματος είναι υπονόμευση του μέλλοντος μας, καταστρέφοντας τα πάντα για να γίνεται αυτό.Από τον λιγνίτη που μολύνει τη ατμόσφαιρα μέχρι τα φράγματα που καταστρέφουν ποτάμια.
Ακριβώς και για αυτό το λόγο πρέπει να δουλέψουμε.Η κριτική μας πρέπει να είναι συλλογική και να μην πέφτει στην παγίδα των λαϊκισμών, που είναι για να «χαϊδέψει» τα αυτιά της κοινής γνώμης, αποδεχόμενοι τέτοιου είδους έννοιες, όπως το ότι το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό.Δηλαδή το ρεύμα περνάει πάνω από αυτό.Όπως π.χ. η ιατρική επιστήμη, όπως είναι διαμορφωμένη σήμερα,περνάει πάνω από το βασανιστήριο των πειραματόζωων.
Αυτό σαν αναρχικό δε θα μπορούσε να με βρει σύμφωνο, ότι έχει δηλαδή μια παραπάνω αξία η ζωή των ανθρώπων ή η εξάρτησή τους από την ιατρική επιστήμη, όταν γίνεται με αυτό τον τρόπο.Και αυτό αφορά όλους τους τομείς της ζωής, της κοινωνικής ζωής, όπως έχει οργανωθεί απο το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα.

Για μένα το πρόταγμα είναι μια συνολική αντίθεση και κριτική και πάντα επίθεση και σαμποτάζ, γιατί ακριβώς αυτό το πράγμα εξελίσσεται και όσο εξελίσσεται υπονομεύει και τις δυνατότητες να αγωνιστούμε.Δηλαδή όσο μπαίνουνε κάμερες σε κάθε σημείο, όσο εφευρίσκονται νέα εγκληματολογικά όπλα όπως το DNA, όσο ο πολιτισμός αυτός διαχέεται, μπαίνει μία οθόνη σε κάθε σημείο πίσω από μία κάμερα και ο κάθε πιτσιρικάς αποβλακώνεται μπροστά στα videogames, όσο γίνεται αυτό, υπονομέυεται και η δυνατότητα να γωνιστούμε πλέον για να πολεμήσουμε αυτό το σύστημα.Είναι ένα διαρκές στοίχημα.Πρέπει να εξελιχθούμε κι εμείς απέναντί του.
Δεν πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει μια πρωτογονιστική στάση, γιατί σίγουρα δε γίνεται να πολεμήσεις αυτό το σύστημα χωρίς να χρησιμοποιήσεις τα ίδια τα μέσα που παράγει και δεν έχει και κανένα νόημα κάτι τέτοιο.Δεν μπορείς να είσαι «καθαρός» απέναντι σ’ένα βρώμικο σύστημα.Σημασία έχει να το πολεμήσουμε με όλα τα μέσα,να το σαμποτάρουμε και να εξελιχθούμε κι εμείς.Να ζήσουμε με έναν καλύτερο τρόπο και σίγουρα συνειδητά σε αρμονία με τη φύση και τους ανθρώπους γύρω μας. »

Υ.Γ. 1. Μπορεί να ξενίζει κάποιους ότι αυτή η κριτική απευθύνεται εκτός των άλλων στις λαϊκές συνελεύσεις και τα στέκια τους που «το τσίκνισαν», μιας και όπως έχουμε δει και εμείς συμμετέχοντας σε αυτές , είναι δομές ανοιχτές, σε εξέλιξη με ποικίλες διαφορές η μια από την άλλη. Ωστόσο, θεωρούμε ότι όπως η ομοφοβία κι ο ρατσισμός δεν έχουν θέση σε μια τέτοια δομή, έτσι δε θα έπρεπε να έχει θέση και μια μάζωξη πτωματοφαγίας με μορφή ιεροτελεστίας. Δηλαδή, το περιεχόμενο και οι αιχμές του κινήματος της απελευθέρωσης των ζώων όφειλαν να αντιμετωπίζονται τουλάχιστον διαλεκτικά κι όχι με το να αγνοούνται ή να παρακάμπτονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτό δε σημαίνει ότι κάθε τέτοια διαδικασία (λαϊκή συνέλευση) και κάθε μέλος της περιμένουμε να έχει εξ’ αρχής συλλογική άποψη πάνω στο ζήτημα. Αντίθετα, θεωρούμε ότι από τη στιγμή που είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα κάποιοι παίρνουν θέση καλώντας σε μια τέτοια φιέστα, τα πράγματα αλλάζουν και πρέπει υπεύθυνα να υποστηριχθεί η πολιτική αυτή επιλογή ή να αναγνωρισθεί ως λάθος.

Υ.Γ.2. Με ένα απλό γκουγκλάρισμα μπορεί κανείς να επιβεβαιώσει ότι: «Οι τρεις εβδομάδες των Αποκριών ονομάζονται κατά χρονική σειρά Προφωνή, Κρεατινή και της Τυροφάγου.

Στο μέσο της Κρεατινής εβδομάδας βρίσκεται η Τσικνοπέμπτη, κατά την οποία παραδοσιακά καταναλώνεται μεγάλη ποσότητα κρέατος, ενόψει της επερχόμενης νηστείας της Σαρακοστής. Για την ορθόδοξη παράδοση, οι νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής είναι σημαντικές, οπότε η Πέμπτη θεωρούνταν η καταλληλότερη μέρα για κραιπάλες» ενώ κάποιοι άλλοι μιλούν για την Βακχική- Διονυσιακή της προέλευση… Από πότε όμως το σύνολο των αγωνιζόμενων ανθρώπων με χριστιανική ευλάβεια ή υπό Διονυσιακή επήρεια ακολουθεί «τα θρησκευτικά έθιμα του τόπου»; Από τότε που τα έθιμα αυτά ικανοποιούν το στομάχι, και εγγυώνται «να περνάμε καλά». Τα συμπεράσματα δικά σας, τέρμα πια στις αναλύσεις που θεμελιώνουν το αυτονόητο.

ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ,

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ

Φλεβάρης 2014

Πρωτοβουλία Αναρχικών

Sonars στο σκοτάδι